Thrones
Όσο ο Tony Wakeford συνεχίζει να γράφει τραγούδια, το μόνο που φαντάζει σίγουρο είναι πως η αποκαλυπτική folk των Sol Invictus θα συνεχίσει να καταγράφει νέα κεφάλαια. Στην τρίτη δεκαετία της, φυσικά, δεν είναι δυνατόν πλέον να ακούσουμε κάποια εντυπωσιακή διαφοροποίηση στο ήδη γνωστό ύφος της. Και από πολλές πλευρές πλέον, αυτή μπορεί να θεωρηθεί αμετακίνητη, επανερχόμενη κάθε φορά απλώς με άλλο artwork, άλλους τίτλους τραγουδιών κτλ.
Έτσι η γραφικότητα που βγαίνει σε μπαλάντες όπως οι "Do And Say", "Then He Killed Her", "No Gods" και "Driftwood Thrones", η οποία αγγίζει τα πάντα μέσα τους, μέχρι την ερμηνεία και τους στίχους ακόμα, δεν γίνεται να είναι από μόνη της πια πλεονέκτημα. Η θετική απόρροια αυτής της εκτεταμένης και συνεχούς αναπαλαίωσης είναι μονάχα οι μικρές αλλαγές που τελευταίως ο Tony Wakeford επιλέγει, χρησιμοποιώντας όλο και περισσότερο στους Sol Invictus τις προσωπικότητες των συνεργατών του και τις όποιες νέες δυνατότητες βγαίνουν μέσα από αυτούς. Εξάλλου, εδώ και κάμποσα χρόνια το σχήμα των μουσικών που τον περιβάλλει είναι σχεδόν σταθερό, με κύρια πρόσωπα τους Matt Howden, Sally Doherty και Eric Roger.
Στο περσινό "Thrones", το τελευταίο studio album των Sol Invictus, ο ρόλος του Matt Howden είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Όπως και η δουλειά του Eric Roger στην τρομπέτα (βασική υπεύθυνη για το jazz style που ακούμε σποραδικά εδώ), άμεσα επηρεασμένη από τον Ennio Morricone. Αποτέλεσμα το instrumental "Gonesville", ένα πολύ απλό και όμορφο θέμα, αρκετά έξω από τα συνήθη των Sol Invictus, το οποίο λίγο παρακάτω και με αμυδρές ενορχηστρωτικές επεμβάσεις, αλλάζει τίτλο και γίνεται "The Thrill Is Gone", με την εξαιρετική φωνή της Sally Doherty.
Τα δύο παραπάνω tracks ανήκουν στις εξέχουσες στιγμές αυτού του album, μαζί με το επικό και μεγαλοπρεπές "In God We Trust", το οποίο σίγουρα δεν θα ήταν έτσι χωρίς την ερμηνεία του Karl Blake, αλλά και τους πειραματισμούς του Tony Wakeford που του δίνουν ένα περισσότερο βιομηχανικό ύφος, λίγο πρωτόγνωρο. Αυτά είναι και τα highlights της πρόσφατης συγκομιδής των Sol Invictus, γενικότερα.
Συμπέρασμα; Ο Tony Wakeford στην ακάθεκτη μουσική του πορεία (τη σεβόμαστε, πιθανώς το να γράφει τραγούδια να είναι και το μόνο που ξέρει), βγάζει κάθε δύο με τρία albums με τους Sol Invictus και ένα που ξεχωρίζει περισσότερο. Η πίκρα μου είναι πως πλέον για ένα τέτοιο καθαρτικό συγκρότημα, αυτό το αρκετά καλό που διαπιστώνουμε στο παρόν, είναι παραπλανητικό, ''λίγο'' και μάλλον χωρίς τον ουσιαστικό λόγο που κάποτε άνοιγε άλλου είδους διαφυγές. Τώρα αυτο-περιορίζεται σε μια ενδιαφέρουσα αξιοπρεπή έκφραση, χρήσιμη όμως πρωτίστως για όσους μαθαίνουν τη σημασία όλων αυτών προσφάτως. Αισθάνομαι πως εμβαθύνοντας λίγο περισσότερο θα αρχίσουν και αυτοί να ανατρέχουν, όπως και εμείς, στο παρελθόν τους.
