Περί του ορθάνοιχτα ελεύθερου της εποχής, της εφαρμοσμένης παγκοσμιοποίησης και της ευκολίας πλέον του οποιουδήποτε να παίξει το οτιδήποτε, οπουδήποτε (αλλά όχι κι οπωσδήποτε) κ.λπ., τα έχουμε ξαναπεί. Τελευταίως απ' το ίδιο βήμα με θέμα τα πρόσφατα καμώματα του Beirut.
Νέος αμφιλεγόμενος του κοσμοπολιτισμού, ο Philippe Cohen-Solal, συνιδρυτής των Gotan Project, παραγωγός (μεταξύ του γνωστού και του ραδιοφωνικού) και dj. Αν και παριζιάνος του λόγου του, οι παρούσες ακουστικές λατρείες του αφορούν στο δίπτυχο country/ bluegrass. Και το κάνει ας πούμε αυθόρμητα, όπως κάποιος άλλος με τα ταγκό ή τα βαλς.
"Πού να στήνεις τώρα" σκέφτηκε "pedal steel κιθάρες, μπάντζο και βιολιά με τύπους με καουμπόικα καπέλα και γιλέκα με κρόσσια κάτω απ' τον πύργο του Άιφελ". "Ούτε ως τουριστική ατραξιόν δε στέκει". Είχε και την υπερηφάνεια για τα γραψίματά του... Τα μάζεψε λοιπόν τα μπογαλάκια του για το μάτι του κυκλώνα, την ευρύτερη περιοχή του Nashville του Tennessee. Εκεί, με παραγωγό τον Bucky Baxter, βετεράνο του χώρου και πρώην της μπάντας του Bob του Dylan και με αρκετούς καλεσμένους που έσπευσαν με λίγα τηλεφωνήματα μαθαίνοντας ότι ένας τουρίστας φίλος ήρθε στα δικά τους στούντιο, στην αρχή μάλλον με το μυαλό στην πλάκα, αλλά τα τραγούδια του Γάλλου αποδείχθηκαν ικανά, οπότε την άραξαν μαζί του και κοίταξαν να το απολαύσουν κι αυτοί όπως κι εκείνος. Τις διάφορες σαχλαμάρες της παρέας τις ακούμε με το που ξεκινάει η δεύτερη 6άδα του δίσκου, αλλά κι ενδιάμεσα σε μερικά απ' τα κομμάτια που ακολουθούν του έξι. Μείον μισός πόντος.
Ασχέτως, πάντως, το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω βρίσκεται αυτούσιο εδώ. Ο Cohen-Solal ευστόχως "presents" και υπογράφει συνολικά με το ύποπτα παραποιημένο δεύτερο τού επιθέτου του, άλλο αν μες στη φάση (γιατί περί τέτοιας πρόκειται, να το πούμε) ήταν κι η ενσωμάτωση του συμβόλου του αμερικάνικου δολαρίου αντί του S στο για την περίσταση moniker του, και αφήστε τους να αναρωτιούνται όπως έλεγε κι η παλιότερη διαφήμιση.
Αν έχεις ήδη βάλει στο ποτήρι σου ουίσκι, τότε ψαχουλεύοντας το "Moonshine Sessions" θα βρεις ανέλπιστα κάποιες ωραίες στιγμές, λίγες, αλλά αρκούντως καλές, για να τις κρατήσεις φεύγοντας: το αλά Timbuk 3 "I Lost Him" με την έξυπνη ανάπτυξη, το "Luna's Song" και το "Seven Guns & Seven Holes" που υπό όρους θα μπορούσε να ανήκει στους Calexico.
Ο Philippe Cohen-Solal δείχνει να γράφει με σχετική ευχέρεια, κολυμπάει καλά σε ξένες θάλασσες, κάνει τα μακροβούτια του, πού και πού καταφέρνει να δώσει μια κάποια έκταση κι ένα ρηχό βάθος, επιζητεί δυο-τρεις λεπτομέρειες, κάτι απ' το ψιλό γαζί βρε αδερφέ, που τον πάνε στον Neil Young εποχής "Old Ways". Εντούτοις, δε βγαίνει νικητής. Έστω κι αν πείθει πως πέρα από το προσωπικό του αμανάτι να κάνει ντε και καλά αυτές τις ηχογραφήσεις κι ο κόσμος ας χαλάσει, τις πέτυχε να έχουν όντως μία αξία και για τους παραέξω, για όλους τους υπόλοιπους που θα τις ακούσουν δηλαδή και που αμερικάνικο όνειρο στη ζωή τους μπορεί να μην είχαν, ούτε και να έχουν ποτέ τους.
Τις διασκευούλες τις ανέφερα; Σημειώστε παράληψη. Δύο τραγούδια ετερόκλητα όσο το τιμόνι με το λεμόνι, που κουβάλησε στις αποσκευές του απ' την Ευρώπη ο Cohen-Solal. Το "Pretty Vacant" δεν υπάρχει περίπτωση να το αποδεχτεί νορμάλ άνθρωπος, ειδικά φέτος με τα 30 του κεριά στην τούρτα. Ωστόσο το άλλο, το "Dancing Queen", που χώνεται πρωτύτερα, σαν να βγαίνει σε καλό, χαλαρό δρόμο.
Προσπάθησε όταν γύρισε στο Παρίσι να κάνει ηλεκτρονικές παρεμβάσεις αλλά δεν του βγήκαν, κάπου διάβασα. Άλλοθι μάλλον έψαχνε. Τα γερμανικά χέρια των Haaksman & Haaksman στο remix του "Psycho Girls & Psycow Boys" από τα bonus του limited dvd τα πήγαν μια χαρά, καλύτερα κι απ' το πρωτότυπο.
Τελικώς, από τους δίσκους που ευτυχώς που υπάρχουν ανελλιπώς κάθε χρονιά να λες, για να μας θυμίζουν τη ματαιοπονία και το εφήμερο σ' όλο τους το μεγαλείο. Κάπως όπως στα 11' έξτρα του φινάλε, με τα νυχτερινά τζιτζίκια, τα άλογα που χλιμιντρίζουν, τις ατάκες από ταινίες γουέστερν κ.ά. γραφικά, πριν πέσει το "goodnight sweetheart" και κλείσει ο διακόπτης, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να σου τύχει.