Solanaceae
Τα δάση δεν υπήρξαν πάντοτε ευχάριστα μέρη ούτε τόποι αναψυχής για ρομαντικές περιδιαβάσεις... Και παρόλο που ο αόριστος παρελθοντικός χρόνος της παραπάνω πρότασης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας δηκτικός υπαινιγμός για τη συνεχή εξολόθρευση των δασών σε παγκόσμιο επίπεδο, στο παρόν κείμενο αποτελεί μια παραπομπή σε άλλες μακρινές εποχές, όταν τα πυκνά δάση που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των ηπείρων ήσαν μέρη φοβερά και τρομερά, κατοικούμενα από τη φαντασία των ανθρώπων με πνεύματα, σκιές, ξωτικά, λύκους, κακές μάγισσες και κάθε λογής κινδύνους. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα παραμύθια και οι θρύλοι που έχει διατηρήσει στα κιτάπια της η λαϊκή μνήμη, παραμύθια που στοίχειωσαν για αιώνες πολλά παιδικά όνειρα (και εφιάλτες) όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, ή ο Κοντορεβιθούλης...
Ο απόηχος αυτών των χαμένων εποχών διαπνέει τούτο τον δίσκο των Δανών Solanaceae. Πριν όμως αποδώσουμε στη μουσική ταμπέλες και χαρακτηρισμούς, ας προσεγγίσουμε το δίσκο από τα "αντικειμενικά" του στοιχεία.
Εν αρχή ην το όνομα: Σολανίδες, πολυπληθής οικογένεια φυτών (με πιο γνωστό τη λαοφιλή πατάτα!), αρκετά από τα οποία είναι και δηλητηριώδη! Ευρείας χρήσης στο Μεσαίωνα για πρόκληση οραματικών ψυχοτρόπων εμπειριών (υποθέτω κάτι τέτοια θα έτρωγε και η ...Ζαν ντ' Αρκ!). Κρατάμε ως λέξη-κλειδί το "ψυχοτρόπος"... Psyche... Ψυχεδέλεια...
Εξώφυλλο: Μια εικόνα, χίλιες λέξεις... Εξαιρετική δουλειά του Johan De Moor. Κρατάμε ως λέξη-κλειδί τον "Μεσαίωνα"...
Δημιουργός: Kim Larsen (κάτι σαν ...Παπαδόπουλος της Δανίας). Με γερή προϋπηρεσία στους γνωστούς στο neofolk κουρμπέτι :Of the Wand and The Moon. Μαζί του μια πλειάδα καλεσμένων, μέλη σχημάτων όπως οι Sonne Hagal, οι Unto Ashes και οι Solblot...
Νομίζω ότι πλέον δεν θα δυσκολευτείτε να μπείτε στο ...κλίμα του δίσκου. Ένα κλίμα ...μέλανα δρυμού. Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει, τα φύλλα ξερά, το αμυδρό φεγγαρόφως παιχνιδίζει ανάμεσα στα φύλλα, ο άνεμος παίζει άρπα στα κλαδιά των πεύκων (αλήθεια, πόσο θα ταίριαζε στο δίσκο αυτό το "Song from the pine" των Gravenhurst!), οι μελωδίες "στάζουν σαν γλυκιά βροχή από τον ουρανό" για να αντιγράψω και Σαίξπηρ (με την ευκαιρία, δεν είναι σαν να τον υποτιμάμε όταν τον γράφουμε ...Σέξπιρ;). Και ένας άνθρωπος έρμαιο της Φύσης και της φύσης του... Ας μη συνεχίσω όμως άλλο την ποιητική (παρ)εκτροπή (και τα κατ' ουσία ...ανούσια) μεταφορικά σχήματα (αυτά παθαίνεις όταν γράφεις υπό το φως των κεριών!).
Από την άλλη, δεν θα δυσκολευτούμε επίσης να παίξουμε και το γνωστό μουσικοκριτικό παιχνίδι των αναφορών σε μια μουσική με τόσο βαθιές στο χρόνο ρίζες (όχι οι Fairport Convention δεν ανακάλυψαν την ...Αμερική!). Θα προτιμήσω όμως το (σαφώς πιο ιντριγκαδόρικο) παιχνίδι των αντιθέσεων. Έτσι οι Solanaceae είναι λιγότερο σοβαροφανείς και άρρωστοι από τους Current 93, λιγότεροι ανιαροί από τους In Gowan Ring και τις ενίοτε αβάσταχτες χασμωδίες τους και λιγότερο φλύαροι από τους Espers (κάπου το "έχασαν" αυτά τα παλικάρια!). Οι αρπισμοί της κιθάρας είναι καθάριοι και απλοί (ουχί απλοϊκοί), η έξυπνη παραγωγή, επιμελημένα ατημέλητη, έχει διατηρήσει ακόμη και τo τρίξιμο των χορδών της κιθάρας προσθέτοντας έτσι μια χειροποίητη γοητεία και μια αίσθηση ζωντανού στο αποτέλεσμα (σημειώστε το "Nakkiel II"), ο δε Larsen τραγουδά φαντασιωνόμενος τροβαδούρους του Μεσαίωνα, οικολογικά μηνύματα, ωδές στην παράδοση και ανθρώπινες κοινοτοπίες που κρύβουν (ως συνήθως) μεγάλες αλήθειες ("Ages come and go, years like seasons pass" στο "Midnight garden").
Ποιά είναι όμως τελικά η διαφορά εκείνη που, αν μου επιτρέπετε δικαιώνει την ύπαρξη του δίσκου αυτού μέσα σε ένα τέτοιο διαχρονικό είδος; Οι μελωδίες... H πρωτογενής, πηγαία και στέρεη αρμονικότητα... Και για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται το αξίωμα (αν και στα ...μαθηματικά τα αξιώματα ποτέ δεν αποδεικνύονται, απλά τίθενται!) "εάν διαθέτεις μελωδίες, τότε δεν έχεις ανάγκη περίτεχνες ενορχηστρώσεις, στουντιακά τερτίπια και εκθέσεις μουσικών οργάνων". Έτσι απλά...
Δίσκος πραγματικό καθαρτήριο για τα αυτιά... Δίσκος ο οποίος επιβάλλει και απαιτεί το χρόνο του... Δίσκος αναζωογονητικός... Σα μια βόλτα στο δάσος...
