A flaw of nature

Πάτησα το play. Το Tromso ξεκίνησε αργά αργά να παίρνει σχήμα. Από τις πρώτες νότες ήταν φανερό ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον. Στην αρχή οι μινιμαλιστικοί κιθαριστικοί δαχτυλισμοί, κατόπιν το βαθύ μπάσο και τα τύμπανα που το ακολούθησαν κατά πόδας. Όλα αυτά μέσα στο γαλήνιο ambient-post-rock τοπίο που πατάει το ON στη γαλαρία του εγκεφαλικού φλοιού μου. Καμιά βιάση στην ανάπτυξη της σύνθεσης. 11.02 έγραφε δίπλα στον τίτλο του κομματιού. "Με το πάσο σας, παιδιά", συμφωνούσε ο μουσικοκριτικός μέσα μου. Στο πέμπτο λεπτό φάνηκε ότι πλησίαζε το σημείο βρασμού. Για δυο περίπου λεπτά χύθηκε ένας καυτός αφρός και κατόπιν η ένταση ξαναχαμήλωσε. Τι αγαλλίαση, τι απόλαυση, τι ανακάλυψη ξαφνική! Ήθελα να τηλεφωνήσω σ' αυτούς με τους οποίους μοιράζομαι την μουσική τρέλα μου και να τους προτείνω να κατεβάσουν αμέσως το άλμπουμ, παρότι δεν είχα ακούσει ολόκληρο ούτε το πρώτο κομμάτι. Και μετά βυθίστηκα στην πικρή πραγματικότητα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα μουσική με τους κολλητούς μου και ενθουσιαστήκαμε μαζί; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισα μπροστά σε κανονικό στερεοφωνικό και ακούμπησα το βινύλιο στη βελόνα, το CD στο συρταράκι του, και είπα στους φίλους μου "ακούστε ρε τι έχω ανακαλύψει εδώ!".

Τέτοια σκεφτόμουν για πολλή ώρα και χάθηκα. Η μαγική μουσική του A Flaw Of Nature συνέχιζε να γεμίζει το χώρο του γραφείου από τα μικρά ηχειάκια. Όταν ξανακοίταξα την οθόνη είδα ότι το άλμπουμ βρισκόταν στο πέμπτο κομμάτι, το Steel Cathedral. Ένα αριστούργημα μινιμαλιστικού post rock με ίχνη από jazz, με μαγικές αρμονικές στην κιθάρα, με αργό ρυθμό, ράθυμους τυμπανισμούς, συντριπτικό μπάσο. Άριστο. Όπως και τα τρία προηγούμενα. Το διαδέχτηκε το Mobius Loop. Άριστο και αυτό. Δώδεκα λεπτά βηματιστού post rock με κάποιες υποψίες funk και jazz, με τις κιθάρες να κεντάνε μικροσκοπικά αραβουργήματα. Όσο με συντρόφευε έψαξα για πληροφορίες. Τετράδα από την Ελβετία, πρώτο άλμπουμ, ηχογραφούν στην Ronin Rhythm, την εταιρεία του Nik Bartsch, κορυφαίου τζαζ πιανίστα των ημερών. Σιγά μην δεν μυριζόταν το θησαυρό που είχε στα χέρια του. Μπήκα στην ιστοσελίδα τους και διαβάζοντας τις πληροφορίες για την μπάντα συνειδητοποίησα ποιο ήταν το μυστικό της μαγείας τους:

"The instantly recognizable sound of Sonar is due to the special tuning of the guitars and the bass guitar to tritones (C / F# / C / F# / C / F#), an interval sometimes called the devil in music (diabolus in musica). A large proportion of the music is played using only the natural harmonics of these two notes, thereby creating a harmonically ambiguous musical microcosmos that the group calls "tritone harmonics".

Αποφεύγω τη μετάφραση εις ένδειξη σεβασμού στη θεωρία της μουσικής. Κατανοώ το νόημα της παραπάνω ανάλυσης, νιώθω το περιεχόμενό της σε κάθε άγγιγμα της κιθάρας και του μπάσου, στις κουδουνιστές αρμονίες που με καθηλώνουν, στην αδιόρατη μελωδία που με αγκαλιάζει και με παρασύρει σε έναν σχεδόν ανατολίτικο διαλογισμό. Έτσι εξηγούνται από την μια η ξεχωριστή ομορφιά των συνθέσεων και από την άλλη η ομοιότητα που έχουν μεταξύ τους, η τεχνοκρατική αίσθηση της σκόπιμης ηχητικής επανάληψης.

Το άλμπουμ ξεκίνησε από την αρχή. Η μοναδική μουσική του πλημμύριζε τον νου. Ποιο κομμάτι έπαιζε, δεν μπορώ να πω. Ξαφνικά όλο το άλμπουμ είχε γίνει ένα μοναδικό κομμάτι που με ταλάντωνε στο δικό του μήκος κύματος. Κάθε φορά που κοίταγα το ταμπλό διάβαζα και διαφορετικό τίτλο: Structure 3.7, Sonic Blue, Slow Shift... Όλα τους μοναδικά και όλα τους στο ίδιο μοτίβο. Πρόκειται άραγε για το άλμπουμ της χρονιάς; Για ακόμη μια πετυχημένη άσκηση ύφους; Για ένα βελάκι που πέτυχε τυχαία διάνα ξανά και ξανά και ξανά; Μακάρι να μπορούσα να δώσω με βεβαιότητα τη σωστή απάντηση.