Το έκτο άλμπουμ των "Songs: Ohia" στα τελευταία πέντε χρόνια ηχογραφήθηκε σε ένα παλιό εργοστάσιο στη Philadelphia με τους μουσικούς Mike Brenner, Greg Castano, Matthew Derby, John Popovics and Matthew Schwed και τους Jim Krewson και Jennie Benford, γνωστούς και ως "Jim and Jennie and the Pinetops", να βοηθάν στα φωνητικά. Με τη Benford, φίλη από τα φοιτητικά του χρόνια, ο Jason Molina συνεργάστηκε και στο "The Magnolia Electric Co", επόμενο άλμπουμ των "Songs: Ohia", που θα κυκλοφορήσει μέσα στο Μάρτιο.
Οι απλές κιθαριστικές δομές και τα βραδυφλεγή ριφ διαφοροποιούν το "Didn't it Rain" από το περισσότερο αφαιρετικό και ατμοσφαιρικό "Ghost Tropic" που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν. Κοινά στοιχεία παραμένουν οι συναισθηματικές αποδράσεις, ο λυρισμός και το ασυμβίβαστο βλέμμα.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά και χωρίς overdubs. Ακόμη και η αντήχηση από το χώρο του εργοστασίου - στούντιο είναι πραγματική. Ο ίδιος ο Molina πιστεύει ότι η δύναμη του "Didn't it Rain" οφείλεται σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία που δεν δέχονται επεξεργασία. Είναι στιγμές που οι "Songs: Ohia" πετυχαίνουν να παραμορφώσουν το χρόνο, που δεν καταλαβαίνεις για πότε γλίστρησαν επτά ή οκτώ λεπτά.
Η ερμηνεία του Molina είναι σταθερότερη σε σχέση με παλιότερες δουλειές και σε καμιά περίπτωση η οξεία χροιά της φωνής του δε μοιάζει πλέον να μιμείται τον Will Oldham. Αντίθετα, εδώ πατάει γερά στα πόδια του και το "Didn't it Rain" είναι περισσότερο σφριγηλό και ανυπόκριτο από τα τελευταία πονήματα του Oldham (Bonnie Prince Billie), πλησιάζοντας την αισθητική ενός "On The Beach" του πανταχού παρόντος Neil Young.
Ο Jason Molina μεγάλωσε σε βιομηχανική πόλη του Ohio και προέρχεται από την εργατική τάξη, γεγονός που συχνά παρουσιάζεται από καλλιτέχνες και κριτικούς ρομαντικά και εξιδανικευμένα. Ο ίδιος πιστεύει ότι αυτή η μυθοποίηση είναι ανειλικρινής και συχνά δόλιων προθέσεων. Το "Didn't it Rain" αποτελεί υπόδειγμα πειθαρχίας και εκφραστικότητας, μουσικά και στιχουργικά. Πίσω από το σκοτεινό προσωπείο του, κρύβονται ακτίνες ελπίδας ("If there's a way out it'll be step by step through the black" Ring The Bell). Παρότι ιδιοσυγκρασιακό, εσωστρεφές και κάποτε επιβλητικό (όπως στο "Blue Chicago Moon" που κλείνει το δίσκο), αποφεύγει την παγίδα του υπερβολικού συναισθηματισμού και την κάθε είδους προσποίηση.
Στην καλύτερη ίσως δουλειά μιας ήδη αξιόλογης παραγωγής, Molina has crossed the road.