Molecular Clouds
Από τις Σέρρες έως τον αστερισμό του Κύκνου είναι κάμποσος δρόμος... Προς το παρόν μόνο η μουσική μπορεί να τον καλύψει. Του Πάνου Πανότα
Όχι, δεν θα βρεθούμε ακριβώς στο Νεφέλωμα του Κύκνου και στον εξειδικευμένο του βρόγχο, που απ’ τις αρχαίες εποχές απασχολεί τους αστροφυσικούς, όμως από δρόμο τυχαίο μα κι ερευνητικώς κοντινό θα ασχοληθούμε με το ντουέτο των Source W78. Κάποιος ηχητικός παρατηρητής θα δικαιούταν να πει πως κι αυτονών η θέση είναι στον νυχτερινό ουρανό –είτε στον πραγματικό είτε σ’ εκείνον που θέλουμε να ονειρευόμαστε– αφού στην πράξη οι Source W78 γράφουν και παίζουν μια ιδιαζόντως νεωτεριστική ψυχεδελική μουσική.
Το πρότζεκτ ξεκίνησε το ’15 αποτελούμενο εξαρχής από τον Αναστάσιο Τσιρίκα και την Ευτυχία Μπαδέκα, αμφότεροι με καταγωγή από τις Σέρρες. Μόλις λίγα χρόνια πριν, τον Τσιρίκα θα τον βρίσκαμε σε διαφορετικά σχήματα, Scissors Court, 2 Ways Infinite Sequence, Venns Diagrams, ωστόσο είναι με τους Source W78 που καταφέρνει να μετατρέψει την αντίληψή του περί πειραματισμού (με ηλεκτρονικά κι άλλα μέσα) σε αξιοθαύμαστη δραστηριότητα όπου το κάθε μέρος εξισώνεται εν δυνάμει με το όλο, αφήνοντας πάντως το μέλλον ανοιχτό κι, ευτυχώς, εκτεθειμένο.
Η ακρόαση του “Molecular Clouds” συνιστά διεργασία αποκάλυψης, η οποία κορυφώνεται αμέσως στο tribal εναρκτήριο “Ground Noises”, σαν οι Flying Saucer Attack να συνέπραξαν με τους Astralasia και τους Popol Vuh κάτω υπό σκοπίμως lo-fi παραγωγή, ακολούθως σε ένα απ’ τα εξαιρετικότερα τραγούδια που ακούσαμε πέρυσι από εγχώριο όνομα, το “Green Diamond River”, και τέλος στο φινάλε του “Harmosci”.
Λαμβάνοντας υπόψη πως το εν λόγω υλικό ηχογραφήθηκε το πρώτο εξάμηνο του ’15, στο home studio του γκρουπ στην Καβάλα, πολύ γρήγορα απ’ τη δημιουργία τους οι Source W78 κοίταξαν τα όριά τους δίχως ψευδαισθήσεις και τα δοκίμασαν λες σ’ ένα κοσμικό περιβάλλον που ανά πάσα ώρα και στιγμή νομίζεις πως θα εξαϋλωθεί μπροστά σου.
Είναι η υπό εξέλιξη αυγή της σκοτεινής, συμπαντικής μοναξιάς μας, δοσμένης με τη μορφή ενός κόνσεπτ τελετουργικού έξι κομματιών. Στο τελευταίο αλληλοσυνδέονται κιθάρες, φωνητικά, ήχοι από αναλογικά συνθεσάιζερ και θόρυβοι, τοποθετούνται πάνω σε ρυθμικό σέξιον από drum machine, δέχονται παρεμβολές από e-bow κι αυτοσχέδιους ταλαντωτές, δουλεύονται με εφέ και κομπιούτερ, κι αποκτούν τα ψυχοτροπικά χαρακτηριστικά που αδρά διαπιστώνουμε εδώ.
Δεν σε γυρίζουν ποτέ τους πίσω άντεργκράουντ δίσκοι σαν το “Molecular Clouds”. Σε βάζουν σε ένα μονοπάτι που το κάθε σημάδι πορείας του σε οδηγεί στο επόμενο και πάντοτε προς τα μπρος. Μέσα στον παρόντα, κάθε παλιό κόλπο καθίσταται περιττό και τίποτα δεν έχει σημασία μεγαλύτερη απ’ αυτό που ακολουθεί. Δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε να γίνεται κι αλλιώς δηλαδή. Ειδικά τώρα που μεταξύ μας έχει συμβεί η καταλυτική πρώτη επαφή και κατέχουμε την γνώση τού περί τίνος πρόκειται.
Πλέον δεχόμαστε πως έχουμε χρέος προς τους καιρούς του πειραματισμού, συνέχεια των οποίων είναι κι ο ιντερνετικός σημερινός. Διότι το λιγότερο πέτυχαν να αντικαταστήσουν με την ευελιξία κάτι χιλιοκουρασμένες ιδέες όπως η φόρμα της hit επιτυχίας κι η αυστηρότητα του τραγουδιού για single. Δύο μόνον, παραδειγματικά έστω, από όλα όσα απορρίπτονται στο “Molecular Clouds”. Και πιστέψτε με είναι πάρα πολλά τελικά…
