Lacrimae Christi

"Σκοτώστε τη μάνα σας όσο είναι ακόμα νέα" έλεγε ο μεγάλος σουρρεαλιστής ποιητής Πωλ Ελυάρ! Ευτυχώς ο ποιητής δεν κυριολεκτεί και δεν μας προτρέπει να γίνουμε όλοι ...Ορέστηδες! Ούτε κάποια μεταμοντέρνα λύση για το ...ασφαλιστικό προτείνει (αν και κάποια νεοφιλελεύθερα αυτιά δεν θα την άκουγαν και με ιδιαίτερο αποτροπιασμό!). Απλώς με αυτόν τον πράγματι σουρρεαλιστικό τρόπο, θέτει το ζήτημα του απογαλακτισμού από την επιρροή που ασκούν οι μεγάλες αυθεντίες στην τέχνη (και όχι μόνο).

Οι South of No North (παραπομπή στο ομότιτλο βιβλίο του Μπουκόφσκι) ίσως να μην έχουν ακούσει τον αφορισμό του Ελυάρ. Άλλωστε αυτοί, όχι μόνο δε σκότωσαν τη "μητρική" τους επιρροή αλλά την τιμούν εμπράκτως και με το παραπάνω μάλιστα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του LP, όταν εισβάλει το πολλά βαρύ και ασήκωτο μπάσο, τα πράγματα είναι σαφή. Και γίνονται σαφέστερα όταν μπαίνει και η φωνή του τραγουδιστή. Λυρική, θρηνητική, πένθιμη, θεατρική. Κάτι σαν τον Peter Murphy δηλαδή! Και καλά το καταλάβατε, η μητρική μπάντα για την οποία μιλάω είναι ασφαλώς οι Bauhaus (και σε μικρότερο βαθμό οι Virgin Prunes)..

To LP με τον ποιητικό τίτλο "Lacrimae Christi" ("τα δάκρυα του Χριστού" - είναι και διάσημο τοπικό κρασί της Νάπολι) μας έρχεται κατευθείαν από τα μέσα των 80s, και είχε δει για πρώτη φορά το φως των δισκοπωλείων το 1984, κάτω από τη θρυλική πλέον ετικέτα της κυψελιώτικης Creep. Τότε οι South of No North είχαν φυλακίσει μέσα σε αυτό το δίσκο το πνεύμα όλης της εποχής. Κατά συνέπεια η παραπάνω σύγκριση δε συνιστά μομφή για την μπάντα. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν το πνεύμα εκείνης της εποχής συνεχίζει να επιφοιτά ακόμη και εν έτι 2005!

Πάντως αυτή η επανέκδοση μας ήρθε σαν ένα μπουκάλι από μακρινές θάλασσες. Και είναι μια αν μη τι άλλο αξιέπαινη κίνηση, τη στιγμή που άλλοι κρατούν τεχνηέντως τους δίσκους τους εκτός αγοράς για να χτυπάνε καλές τιμές στα παζάρια δίσκων... Να ήταν και λίγο πιο πλούσια η έκδοση... Απ' ότι μαθαίνω όμως, και οι επόμενοι δίσκοι των South of No North έχουν πάρει σειρά για επανέκδοση, οπότε θα έχουν την ευκαιρία να το κάνουν.

Όσον αφορά το κλίμα του δίσκου, όσοι εντρυφείτε στα του σκοτεινού χώρου ξέρετε τι θα ακούσετε. Ελεγείες για ραγισμένες καρδιές, φωνή δραματική, μπάσο που σέρνεται και μερικά κομψουργήματα μελανόμορφης pop (παρά τη μέτρια παραγωγή, χαρακτηριστικό όλων των δίσκων της Creep). Το "10.000 eyes" π.χ. ακούγεται ακόμη γοητευτικό σα σκοτεινό λουλούδι. Όπως και το "Fear" με τα διακριτικά πλήκτρα, το αγχωτικό "Suddenly" και το εκπληκτικό "Madman". Από την άλλη μεριά όμως υπάρχουν και ουκ ολίγες αδύναμες στιγμές συνθετικής μανιέρας (τώρα που το σκέφτομαι και σε αυτό μοιάζουν άθελα τους με τους Bauhaus, οι οποίοι και αυτοί είχαν πάντα καλύτερα τραγούδια παρά δίσκους).

Αν πάντως κάποια όμορφα τραγούδια δε σας επαρκούν ως λόγος απόκτησης ενός δίσκου, το "Lacrimae Christi" έχει πέραν αυτών και ιστορική "προστιθέμενη" αξία. Και δεν ξέρω αν αυτή η επανέκδοση θα καταφέρει να επανεγγράψει τους South of No North στη συλλογική μνήμη των νεότερων ακροατών. Το σίγουρο είναι ότι τη δική μου, την ξύπνησε και την τάραξε για τα καλά...