Hippopotamus

Ποιος είπε ότι «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»; Οι Sparks είναι σκληρά «καρύδια». Μετά από πάνω από 45 χρόνια ενεργό δράση και αφού έχουν περάσει από 40 μουσικά κύματα και κινήματα, για πρώτη φορά μετά το 1974 βρίσκονται στο Top-10 της Αγγλίας (Νο.7) «έτσι για πλάκα», κάνοντας το απλό απλούστερο. Γράφουν έναν χορταστικό δίσκο σε διπλό βινύλιο ο οποίος στην αρχική του έκδοση συνοδεύεται από ένα επτάιντσο μίας όψης και υπογραφές των μελών στο ένθετο με τους στίχους που περιέχεται στο άλμπουμ (κάποιοι σίγουρα θυμήθηκαν παλιές αξέχαστες εποχές).

Η διάθεση των αδελφών Mael να επανέλθουν δυναμικά στο rock προσκήνιο, αφού τα τελευταία χρόνια είχαν ασχοληθεί με θεατρικά έργα, κινηματογράφο, μιούζικαλ κ.ά., είχε διαφανεί από το 2015 όταν συνεργάστηκαν με τους Franz Ferdinand κάνοντας το σχήμα και τον διπλό πάλι δίσκο “F.F.S.” (Franz Ferdinand + Sparks) και περιοδεύοντας για τις ανάγκες προώθησης του ηλεκτρικά σπινθηροβόλου συνδυασμού των δύο γκρουπ σε όλη την Ευρώπη για τρεις μήνες με επιτυχία. Η συνεργασία αυτή έδωσε προφανώς και στα δύο μέρη την απαραίτητη ώθηση και ώσμωση να σχεδιάσουν τα επόμενα δημιουργικά τους βήματα.

Η χαλάρωση και η άνεση με την οποία μπήκαν σ’ αυτή την φάση οι Sparks φαίνονται από το εξώφυλλο του δίσκου. Η απορία του Ron Mael και του Russell Mael οι οποίοι κοιτούν τον Ιπποπόταμο στην πισίνα τους, πριν ή μετά το μπάνιο τους δεν έχει καμιά σημασία, και όπως περιγράφεται στους στίχους του τραγουδιού, μου φέρνει στο μυαλό το παραμύθι με την Χιονάτη και τους επτά νάνους (Ποιος κάθισε στην καρέκλα μου; Ποιος έφαγε από το φαγητό μου; Ποιος κοιμάται στο κρεβάτι μου;) Αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση διακρίνεται εύκολα στην ροή του τραγουδιού αλλά και στην παιδικότητα και την αφέλεια με την οποία τραγουδά ο Russell Mael.

Η ευκολία με την οποία τα δυο αδέλφια κάνουν τον δίσκο να κυλά, από το “Probably Nothing” έως το “Life with the Macbeths”, είναι σαν να εκτελούν όλο το δίσκο «ζωντανά» κρατώντας τη σημαία της ποπ στρατηγικής ψηλά, για το πώς γράφεις αριστοτεχνικές μελωδίες χρησιμοποιώντας απλά μουσικά όργανα, με ένα φλέγμα αριστοκρατικής μπαρόκ μεγαλοπρέπειας.

Ο αεικίνητος Russell Mael, παρά τα 69 του χρόνια, δείχνει να επισκιάζει με την άνεση και την «φαλτσέτο» ερμηνεία του όλους τους επίδοξους νεαρούς star-system τραγουδιστές οι οποίοι κάνουν ασύδοτα χρήση του auto-tuning και άλλων φωνητικών Viagra βοηθημάτων για ασφαλέστερα αποτελέσματα.

Η παιδικότητα, η ειλικρίνεια και η ανεμπόδιστη αφέλεια που χρησιμοποιούν οι αδελφοί Mael για να συνθέσουν το υλικό τους μέσα από την μελαγχολική ποπ, την synth-pop, την όπερα, το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό γαλλικό τραγούδι και το indie-rock, βρίσκουν τις κατάλληλες αναλογίες μέσα από τα σχεδόν ρομποτικά δάκτυλα του Ron Mael πάνω από τα πλήκτρα με το πάντα ανέκφραστο πρόσωπο του να ισορροπεί με την «νεανική» και «παιδική» ευκολία του Russell που τα ζωντανεύει επί σκηνής.