My missing days
Γιατί είναι σαφές ότι οι Spearmint δε μπορούν παρά να είναι βρετανοί;
Γιατί αποτελούν μια μίνι εγκυκλοπαίδεια διαλεγμένων στιγμών της μελωδικής ποπ / ροκ της γενέτειράς τους. Ή απλά μας φτιάχνουν ένα μπεστ των επιρροών τους. Άλλοι γράφουμε κασέτες με τα καλύτερά μας, αυτοί γράφουν δίσκο. Κλείνουν το μάτι στους κύκνειους Jam, στην τελευταία εκείνη φάση της ωριμότητάς τους ('Don’t get me started'), στο μελόδραμα των Pulp ('I didn’t bring you flowers'), στο πεταχτό στυλάκι των Beautiful South ('Perhaps you were sleeping'), στο φορτισμένο φορτίο των James ('A happy ending, 'Time is now'), στον διανοουμενίστικο ρεμβασμό των Divine Comedy ('The book'), στη φυσική απλότητα των Field Mice ('Untitled').
Και να ήτανε μόνο αυτά... βάλε και το μιλητό στυλ του Gerald Langley αλλά και του Neil Hannon, το στυλιζάρισμα των Cousteau, τη σκηνή του Μάντσεστερ ('Enough for me'), τον Ballboy, τον David Gedge όπου και να έπαιζε. Η σκηνή του Νότιου Λονδίνου (έδρα τους) αλλά και του Λίβερπουλ είναι ατμοσφαιρικά παρούσες. Ο Shirley Lee πάντως, αδιαφιλονίκητος front man της μπάντας όπου όμως όλοι διατηρούν ισχυρά κληρονομικά μερίδια, από την περσινή χρονιά επιλέγει (στο site του) Go Betweens, Hidden Cameras, Camera Obscura, Lilac Time αλλά κι όλα τα "σκληρά", από τους White Stripes στους Yeahs X3.
Γιατί είναι αξιοσυμπάθητοι;
Επειδή εκτός από επιτόμοι της σημερινής βρετανικής ποπ μ’ όλα τα θαυμαστά και ταπεινά της, μ’ όλη την ομορφιά και γελοιότητά της βάζουν την προσωπικότατη σφραγίδα τους.
Επειδή ο Shirley δε φοβάται να μετατραπεί σε Soul Master στα 'Giving it away' και 'Mike’s wall'. Το πρώτο είναι ένα από τα απολαυστικότερα κομμάτια του δίσκου: ξεκινάει με soul φωνητικούς λικνισμούς και καταλήγει στο γνωστό του spoken στυλ (που μου θύμισε ένα αντίστοιχο κομμάτι των A House), φτύνοντας έναν κατάλογο των απατηλών εικόνων της σύγχρονης βρετανικής ζωής.
Επειδή έχουν το καλύτερο instrumental της περσινής χρονιάς, το κινηματο-γραφικότατο 'My missing days'.
Επειδή έχουν κυνικότητα αλλά προσπαθούν να πιαστούν από ευχάριστες μελωδίες και αντιστρέφουν τα μη αντιστρέψιμα.
Επειδή ισχυρίζονται πως έφτιαξαν το πρώτο LP της ιστορίας όπου όχι μόνο απλά έχουμε μια ολοκληρωμένη ενιαία διήγηση αλλά και ξεκινάει από το τέλος και προχωρεί ανάποδα μέχρι να πιάσουμε στο τελευταίο κομμάτι το νήμα της αρχής της.
Επειδή το ηχογράφησαν σε άσχετα λονδρέζικα μέρη, που απλά τους άρεσαν.
Επειδή πρόσφατα διασκεύασαν το 'This is a souvenir' των Pavement για το tribute 'Everything is ending here'. Διάλεξαν δηλαδή ένα από τα αγαπημένα μου.
Επειδή διάλεξαν παραγωγό κάποιον από μια μπάντα που τους άρεσε πολύ, τον Rhodri Marsden από τους Free French.
Γιατί τα βασικά web sites έχουν ελλιπέστατες πληροφορίες γι’ αυτούς;
Που να ξέρω; Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ, και το spearmint.net. Ο Shirley ξεκίνησε με τους Laverne And Shirley και έφτιαξε τους Spearmint το 1995, τότε που είχαν όλοι ελεεινά μουστάκια. Πήραν νωρίς χαμπάρι το παιχνίδι των δισκογραφικών, ίδρυσαν τη δική τους Hitback, πρωτοσαππόρταραν στους αιώνιους support BMX Bandits. Tίμησαν την indie pop παράδοση ξεκινώντας το 1998 με μια... συλλογή από πρώιμα σίνγκλς, b sides και "παραξενιές" ('Songs for the color yellow') που έγινε αρχικά για την Ιαπωνία (όπου έχουν σουξέ και οι συνήθεις βλαμμένες γιαπωνέζες τους κυνηγούν αδιάκριτα) αλλά η Rough Trade τους έπεισε να βγει και στην Αλβιόνα. Το 1999 βγαίνει το πρώτο νορμάλ τους άλμπουμ ('A week away'), που δείχνει σαφείς προθέσεις να φτιάξουν την perfect pop και με εξώφυλλο ένα πορτοκαλί αεροπλανάκι σ’ ένα γαλάζιο ουρανό. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν ένα μίνι... Χριστουγεννιάτικο άλμπουμ ('Oklahoma!'). Το 2001 βγαίνει το 'A different lifetime', ηχογραφημένο στο Garden studio Matt Johnson, για πολλά έντυπα ένας από τους δίσκους τη χρονιάς, πλούσιος σε ηχητικό συναίσθημα και ποπ ιδέες. Τελειώσαμε αντίστροφα κι εμείς...
