The man who lives for love
Θα πρέπει να ήταν δύσκολη η θέση του Jon Spencer στα τέλη των '90's: οι Blues Explosion βρίσκονταν σε αποσύνθεση μετά από συνεχόμενες απογοητευτικές δουλειές, οι Boss Hog τον άφηναν μάλλον ανικανοποίητο, ενώ του έλειπε η ωμή blues και garage-punk ενέργεια των παλαιότερων ημερών. Την διέξοδο που αναζητούσε βρήκε τότε όπως φαίνεται στους αδελφούς Dickinson (Luther και Cody, γόνους του θρυλικού παραγωγού Jim Dickinson και ηγέτες των southern blues αναβιωτών North Mississippi All Stars), με τους οποίους ηχογράφησε το παρόν πόνημα που κυκλοφόρησε όμως μόνο στην Ιαπωνία και, μόλις τώρα, έγινε διαθέσιμο σ' όλους εμάς τους υπόλοιπους επαυξημένο κατά επτά τραγούδια.
Την εποχή λοιπόν των Acme, όσοι αισθάνονταν πως έχαναν έναν καλό φίλο θα συμμερίζονταν την άγρια χαρά του Jon καθώς ρίχνεται εδώ στο συμπαγές 'That's A Drag' με το μονολιθικό riff, θα παρασέρνονταν με τα εθιστικά blues και funk grooves που προσφέρονται απλόχερα ('I'm Not Ready', 'It's Not OK', 'Zigaboo'), παραβλέποντας μάλλον την εμμονή του στην Elvis καρικατούρα και τα ήδη φθαρμένα στερεότυπα. Θα παρατηρούσαν βέβαια την απρόσμενη δυναμική που λειτουργεί εδώ καθώς ο Spencer τραβά τους δύο αδελφούς έξω απ' τις παραδοσιακές φόρμες που συνηθίζουν, ενώ κι εκείνοι με την σειρά τους τον σπρώχνουν να πειθαρχήσει στις δομές των τραγουδιών για να συμπληρωθούν σε σφικτοδεμένο σύνολο, με εστιασμένη ενέργεια και ασυνήθιστη -για τον Spencer τουλάχιστον- αυτοσυγκράτηση.
Υπάρχουν πράγματι στιγμές ('Sat Morn Cartoons', 'Why') όπου οι στερημένοι -τότε- fans θα επιθυμούσαν να αντικαθιστούσε ο Jon με το σχήμα αυτό τους Blues Explosion, ενώ θα στέκονταν οπωσδήποτε στο αισθησιακό mid-tempo blues του 'Body' αλλά και, ξενισμένοι ίσως, στο χαοτικό funk πείραμα του 'Primitive'. Περίπου στα μισά όμως γίνεται φανερό πως η περιστασιακή αυτή συνεργασία είχε συναντήσει ήδη τα όριά της όπως θρυμματίζει το ενδιαφέρον με κοινότοπες επαναλήψεις, ενώ κι απ' τα outtakes που προστέθηκαν τώρα μόνο το ομώνυμο δικαιολογεί την παρουσία του και τα υπόλοιπα θα ήταν προτιμότερο να λείπουν (ιδιαίτερα το 10λεπτο 'I'm So Alone').
Έξι χρόνια αργότερα κι ενώ οι JSBX έχουν ανακάμψει προ πολλού, όλα αυτά βρίσκονται στο καθημερινό διαιτολόγιο του Spencer και ελάχιστα προσθέτουν στην συνολική του εικόνα, παρότι εμφανίζεται στην κρίσιμη εκείνη καμπή να ξαναβρίσκει τον εαυτό του, ορμητικός όπως πάντα αλλά συγκεντρωμένος καθώς συνειδητοποιούσε τις δυνατότητες μαζί και τα όριά του, τα οποία ελάχιστα προσπάθησε να επεκτείνει στην συνέχεια. Οι πιστοί φίλοι βέβαια θα βρούν εδώ στιγμές όπως τις προαναφερόμενες που θα θεωρούνταν κλασικές σε οποιαδήποτε δουλειά των Blues Explosion, ενώ θα προτιμήσουν τελικά να κρατήσουν την αρχική μορφή της κυκλοφορίας αυτής, την πρώτη δωδεκάδα τραγουδιών δηλαδή, αδικημένη είναι αλήθεια στην σημερινή της μορφή καθώς καταλήγει κουραστική με τα 74 λεπτά της. Παραμένει φυσικά και το ιστορικό ενδιαφέρον, για όσους αποζητούν την πληρότητα της δισκογραφίας.
