Speaking Of Chaos And Relative Peace

Σε πόσο σκοτεινή μπορεί να μετατραπεί η αισθητηριακότητα του ανθρώπου κατά την επαφή του με τη μουσική; Άγνωστο, είναι εξάλλου αδύνατον να απαντηθεί τελεσίδικα ό,τι ερώτημα σχετίζεται γενικά με την αντίληψη. Όμως –κι ο αντιθετικός σύνδεσμος σε τούτο το σημείο σημαίνει πολλά– το “Speaking Of Chaos And Relative Peace” μάς κάνει απ’ την πρώτη κιόλας ακρόαση να θέλουμε να ξαναβάλουμε τα δάκτυλά μας μετά από καιρό επί τον τύπο των ήλων.

Αμέσως καταθέτουμε και τον λόγο. Το πρότζεκτ Spineless τυγχάνει το αποκλειστικά σόλο της Χρύσας Τσαλταμπάση. Μοιάζει λες και κυοφορήθηκε διττά, αφενός απ’ τον χρόνο κι αφετέρου απ’ τις εμπειρίες διαδρομής της ίδιας της δημιουργού του μέσα σ’ αυτόν. Βγαίνει νόημα, αφού εν προκειμένω μέρος του υλικού που μας παρουσιάζεται ξεκίνησε να γράφεται πίσω στο ’04, πριν καν βρει το δρόμο της έκδοσης κείνο το “D.”, το μοναδικό άλμπουμ που άφησαν πίσω τους οι National Pornografik (βγήκε ακριβώς προ δεκαετίας, το ’08).

Αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και το ότι στα δεκατέσσερα τρακ του παρόντος cd εμφανίζονται αρκετά πρόσωπα, ανάμεσά τους ο Jørgen Munkeby (πρώην Jaga Jazzist, νυν μέλος των Νορβηγών Shining, ενίοτε στην μπάντα του Ihsahn και πάει λέγοντας), ο Κώστας Βερίγκας (πλέον στους Afformance), τον οποίο συναντάμε επιτυχώς και στην μίξη-παραγωγή, οι Μάνθος Στεργίου και Κορνήλιος Κυριακίδης (Tardive Dyskinesia), η Φλώρα Ιωαννίδη, ο Διονύσης Μόρφης (Travel Mind Syndrome, Egg Hell) κ.ά., τότε η συνάφεια που έχει επιτευχθεί στο αποτέλεσμα συνολικά χρήζει εύσημα κατορθώματος.

Βρίσκεται πάντως δύσκολα εγχώριο προηγούμενο που να κινείται σ’ ένα τόσο ευρύ μαύρο φάσμα όσο το εν λόγω. Υπό την σκέψη ότι δεν υπάρχει τίποτα στιλιστικά που να μην δύναται να ενσωματωθεί εκεί, στο μαύρο πάντοτε. Όχι, δεν μπήκαμε σε τόπο που αποπνέει γαλήνη. Αντίθετα, σε κάθε τραγούδι το απόκοσμο σέρνεται και μπαίνει μέσα σου με σκοπό να σε διαλύσει. Με άλλοτε να υπερισχύει ο σύγχρονος μέταλ πειραματισμός, άλλοτε με τις χαμηλές του κλαβιέ να δίνουν το έναυσμα για απογυμνωμένες πιανιστικές μονωδίες, με διάχυτες να υπάρχουν ατμόσφαιρες, συχνότητες και θόρυβοι, η άβυσσος μεταλλάσσεται λεπτό το λεπτό σ’ έναν διαρκή, αργόσυρτο άμπιεντ παλμό που τείνει να τυλίξει το οτιδήποτε, η αυτοδιάλυση κι η καταστροφή ομοίως κ.ο.κ. Μάλιστα λες με σκεπτικό που εσκεμμένα θέλει να προκαλέσει τη σύγχυση, όλα τα προαναφερθέντα εμφανίζονται κατ’ εναλλαγή.

Μιλώντας για την Chrysa T., δεν γίνεται να υπεκφύγεις τα εξής: Πρώτον πως αποτελεί παράδειγμα ζωντανού κι ανήσυχου δημιουργικού πνεύματος κι ως τέτοιο μπορεί να την βρεις να δραστηριοποιείται ταυτόχρονα σε διαφορετικά πεδία. Δεύτερον, ότι έχει δουλέψει όσο λίγες στην Ελλάδα τη φωνή ως εργαλείο πλέον και για περισσότερα του συμβατικού στο κόνσεπτ τραγούδι. Δεν σου παραδίδει το κεκτημένο της αμέσως βέβαια, αλλά μόνον αφού εισχωρήσεις στις τοποθετήσεις της, στις εντάσεις της, στο κάθε τίναγμα της έκτασής της κι αφού ανιχνεύσεις τις (μικρο-)αφηγήσεις της τόσο όσο εσύ μπορείς κι εκείνη θα σου επιτρέψει.

Λάβετε υπόψη και την λεπτότροπη προσοχή που ’χει δοθεί στις επανεγγραφές των δεύτερων, τρίτων κ.λπ. φωνών, αλλά και στην χρήση φίλτρων κι εφέ, κι είστε έτοιμοι να φανταστείτε μια ερμηνεία που φεύγει μακριά, τεχνικά και συναισθηματικά, σε απόσταση που μονάχα η πανάρχαια, συνοριακή σιωπή είναι ικανή να μας πει κατιτίς πιο πολύ, κατά τραγική ειρωνεία. Ενέχοντας κι όλη την πολυπλοκότητα που είδαμε νωρίτερα, ακόμη και στη συχνά ωμή και σκληρή στιχουργία που καλείται να αποδώσει.

Νιώθοντας λοιπόν τη μεταφυσική επενέργεια να καθίσταται πρωτογενώς, όσο κι ακραία, εμβυθιστική, και σε κομμάτια όπως π.χ. στα εξαιρετικά “NonSenzia”, “Fires & Beasts”, “Shallow Becomes You”, “Partners In Crime” και “Music Box” να πηγαίνει όλο και πιο βαθιά, αφήνουμε πια να προσπερνά ως ανόητη η όποια σκέψη μάς προτρέπει να της επιβληθούμε. Για να αναφερθεί τελικά ο άνθρωπος στο χάος, χρειάζεται να ’χει προσπαθήσει παθιασμένα να κατανοήσει περί τίνος πρόκειται. Ολιστικά κι ενιαία στην αρχή, κι ίσως κατόπιν ατομικά και κάποτε μουσικά. Καθόσον ακούσαμε, όπως πρέπει να έγινε κι εδώ δηλαδή.

Bandcamp