Field Day Rituals

Είναι ένας από αυτούς τους δίσκους, που για κάποιο περίεργο λόγο ανακαλύπτει πάντα (ενίοτε και μόνο) ο Βασίλης Παυλίδης, γράφει δύο-τρεις σειρές, παρουσιάζοντας άλλους 134 δίσκους μαζί, και συνήθως εμπεριέχεται σε αυτές η φράση "ο καλύτερος post jazz δίσκος με metal attitude και καταβολές που ηχογραφήθηκε ποτέ". Και συνήθως έχει δίκιο. Μέχρι τον επόμενο δίσκο αυτού του είδους. Στα δικά μου χέρια έπεσε, ενώ δεν έχω ακόμη σταματήσει να ακούω το σοκαριστικό άλμπουμ των Sonar και έχοντας προσέξει το όνομα τους στις σελίδες του (πολύ καλού) περιοδικού Rockarolla. Και πριν το ακούσω περίμενα κάτι σε αρτίστικο doom με ολίγη από jazz στα άκρα. Αλλά δεν....

Όπου ακούμε doublebass πέφτουμε με τα μούτρα τον τελευταίο καιρό, όσοι γενικώς δεν την πολυαντέχουμε την jazz, αλλά δεν το ομολογούμε, και το αυτό συμβαίνει και εδώ. Το μπάσο είναι αυτό που δίνει την κυρίαρχη αίσθηση στο δίσκο και καθοδηγεί τις συνθέσεις σε μία "σκληρή στάση", που όμως προσφέρεται σε ένα σχεδόν listener's friendly περιτύλιγμα, για να ξεγελάσει σχεδόν ασυνείδητα όποιον τυχόν νομίζει ότι πρόκειται για άκουσμα το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει ως background σε δραστηριότητες της καθημερινότητας τους. Το Field Day Rituals, χωρίς να είναι απαραίτητα δύσκολο ή δύστροπο ως άκουσμα, είναι από αυτά τα άλμπουμ των οποίων η ακρόαση συγκρίνεται με την ανάγνωση ενός βιβλίου. Ποιος μπορεί να κάνει κάτι άλλο παράλληλα, ενώ διαβάζει ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον βιβλίο; Εγώ πάντως όχι.

Παρότι ο πήχης της ποιότητας ελάχιστα κατεβαίνει από το άριστα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, υπάρχουν ορισμένες πιο έντονες στιγμές, που η δυναμική των Splashgirl πραγματικά καθηλώνει. Το Never Been Anywhere Before που ενώ στην αρχή δείχνει να μην εξελίσσεται, όταν ολοκληρώνεται ως ακρόαση και κύρια όταν επαναλαμβάνεται με την επίγνωση του τι πρόκειται να συμβεί, είναι μάλλον η πιο σπουδαία από αυτές. Εξειδικευμένες τονικότητες, απολύτως λιτά περάσματα στο πιάνο και ένας περκασιονίστας/ ντράμερ που ξέρει πόσο να περιμένει και πότε, οριοθετούν παραπάνω από ικανοποιητικά την τεχνική- αυτοσχεδιαστική κατάρτιση του τρίο, καθώς συμπληρώνουν το κατά τα ανωτέρω κυρίαρχο μπάσο.

Το Field Day Rituals (ακόμη και συγκρινόμενο με τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους, που με αναδρομική καθυστέρηση "υποχρεώθηκα" να ακούσω) είναι τόσο ολοκληρωμένο και αψεγάδιαστο σαν δημιούργημα, ώστε δημιουργεί την υποψία ότι επίτηδες διάλεξαν αυτό το μάλλον αστείο εξώφυλλο και εξ αρχής αυτό το μάλλον φαιδρό όνομα, για να τραβήξουν την προσοχή με τη μουσική τους και μόνο, και όχι με γραφιστικές ακροβασίες ή σοβαροφανείς δηλώσεις ταυτότητας του τύπου Killimanjaro DarkJazz κλπ.