Η αλησμόνητη ανατολή στην έρημο κάπου στο νότιο Μαρόκο. Οι κουλαριστές -αλλά γεμάτες ρυθμό- κινήσεις του Τζαμαϊκανού που διασχίζει τον δρόμο. Το πάθος του ισπανού τορέρο, καθώς σκύβει να πάρει το τριαντάφυλλο που έπεσε στην αρένα. Οι ερωτικές αναπνοές κάτω από τις γέφυρες του Σηκουάνα. Συναντιούνται πουθενά όλα αυτά μαζί;
Δύσκολο! Μπορείς όμως να τα ψηλαφίσεις στις αλλαγές των θεμάτων και των οργάνων στις συνθέσεις του "OCHO RIOS". Η δεύτερη δουλειά των SPOOK AND THE GUAY, μιας ομάδας μουσικών από την Τουλούζη που δρουν εδώ και μια δεκαετία, αλλά βρίσκονταν τη σκιά των συμπατριωτών τους MANO NEGRA. Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκαιο, η μουσική τους θυμίζει αρκετά - έως υπερβολικά- τους προαναφερθέντες. Τώρα αν αυτό είναι σύμπτωση ή αντιγραφή, μόνο μια ανάκριση από ικανούς Ιεροεξεταστές θα μπορούσε να το αποκαλύψει.
Πάντως η βασική διαφορά είναι ότι οι SPOOK AND THE GUAY, φαίνονται περισσότερο ταγμένοι στη reggae και στο dub χωρίς να φλερτάρουν τόσο έντονα με τους αχαλίνωτους ρυθμούς των MANO NEGRA. Η μουσική τους είναι η διπλοαπόσταξη ενός μίγματος ska, reggae, και rock, με latin γαρνίρισμα. Ένα πολύχρωμο κολάζ από γαλλικά, ισπανικά και αστεία (όσον αφορά την προφορά) αγγλικά, συμπληρώνουν την αίσθηση του πανηγυριού και της ατέλειωτης χαράς που αναδύεται από κάθε νότα, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει στους στίχους τους να καταγγέλουν το ρατσισμό, τις κατάφωρες παραβιάσεις των αυτονόητων δικαιωμάτων και να υμνούν το άπιαστο όνειρο της ισότητας, της ελευθερίας και της αρμονικής συνύπαρξης. Ο ήχος τους στηρίζεται σε δύο κιθάρες, που άλλοτε συνοδεύουν και άλλοτε πρωταγωνιστούν, και σε τρεις φωνές, που καθώς διαδέχονται η μία την άλλη, πολλές φορές μέσα στο ίδιο τραγούδι, το εκτρέπουν σε τελείως διαφορετική μελωδία, απ' αυτή που περιμένεις. Σημαντικό ρόλο έχουν και τα πνευστά, τα οποία σε μερικές συνθέσεις είναι η βάση πάνω στην οποία κυκλοφορούν τα υπόλοιπα όργανα.
Οι SPOOK AND THE GUAY, όταν ξεκίνησαν είχαν ένα βασικό μειονέκτημα: Δεν ήξεραν πολύ καλά μουσική. Οι ατέλειωτες ώρες πάνω στη σκηνή, τους έδωσαν την απαραίτητη πείρα ώστε να υπάρχει ένα ικανοποιητικό οργανικό δέσιμο μεταξύ τους και μία αστείρευτη ενέργεια που είναι το χαρακτηριστικό των ζωντανών εμφανίσεών τους, αλλά δυστυχώς δεν αποτυπώνεται στο "OCHO RIOS". Εκείνο πάντως που καταλαβαίνει εύκολα το αυτί σου είναι πως οι SPOOK AND THE GUAY, ζούνε στην χαρούμενη πλευρά της ζωής και της θετικής σκέψης. Αυτά όμως δεν αρκούν πάντα, για ένα συγκλονιστικό μουσικό αποτέλεσμα. Ίσως ένα live άλμπουμ να αντιπροσώπευε με μεγαλύτερη σαφήνεια τις ικανότητές τους. Περιμένουμε (αν και όχι με τεράστια ανυπομονησία, είναι η αλήθεια).