Ga ga ga ga ga
"If you were here would you calm me down or settle the score" αναρωτιέται ο Britt Daniel στην εισαγωγή του 'The Ghost Of You Lingers'. Γνωρίζει μάλλον από πριν την απάντηση, γι' αυτό κι επιλέγει με οξυδέρκεια ν' αποφύγει το μελόδραμα και να κρατήσει τις συναισθηματικές του ταλαιπωρίες μακριά απ' την επιφάνεια. Με τον ίδιο τρόπο αποφεύγει τον τίτλο του κεντρικού αυτού -και κορυφαίου οπωσδήποτε- τραγουδιού, προτιμώντας αντίθετα να ονομάσει την έκτη δουλειά του απ' το σκοπό του πιάνου που το στοιχειώνει χωρίς ελπίδα διεξόδου, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ίδιο. Αυτή άλλωστε φαίνεται πως είναι κι η κεντρική ιδέα του Ga Ga, όσα δηλαδή μπορούν να κρύβονται λίγο πίσω απ' τη φαινομενικά απλή και διαυγή πρόσοψη.
Την ώρα λοιπόν που τα έγχορδα κι οι φιλόδοξες ενορχηστρώσεις δανείζουν σχεδόν υποχρεωτικά πλέον υπόληψη στη σύγχρονη pop, ο Daniel (μαζί με το μόνιμο συνεργάτη του Jim Eno και τους υπόλοιπους Spoon) κάνει μερικά βήματα πίσω -δύο για την ακρίβεια- κι επιστρέφει στο λιτό και καθαρό ήχο που τον υπηρέτησε τόσο καλά στο 'Girls Can Tell', απλός αλλά επίμονος όπως το μοναχικό riff που τον συνοδεύει στην εξαιρετική υποδοχή του 'Don't Make Me A Target', τραγούδι που επιβεβαιώνει παλαιότερες παρομοιώσεις με τον Elvis Costello. Παραμένει όμως κι η εμπειρία του "μεγαλύτερου" ήχου που δοκίμασε την προηγούμενη φορά, τώρα όμως χρωματίζει διακριτικά μόνο και περιφερειακά τα τραγούδια και σ' ελάχιστες περιπτώσεις έρχεται στο προσκήνιο: τα πνευστά κάνουν τη δική τους γιορτή στο 'You Got Yr. Cherry Bomb', ενώ στο 'My Little Japanese Cigarette Case' πρωταγωνιστούν flamengo κιθάρες δίπλα σε ιαπωνικά παραδοσιακά όργανα, μεταξύ άλλων.
Η στουντιακή επιδεξιότητα του Daniel μπορεί να κρύβει με επιμέλεια την πλούσια παλέτα του κάτω απ' τη φαινομενική όπως αποδεικνύεται απλότητα του Ga Ga, δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την προτίμησή του για τη soul της Motown, που διαποτίζει μερικές απ' τις καλύτερες στιγμές εδώ όπως το προαναφερόμενο 'Cherry Bomb', το κομψό uptempo του 'Finer Feelings', το groove του 'Eddie's Raga' ή τη λιτή κι εθιστική pop του 'Don't You Evah' (ακυκλοφόρητο τραγούδι των ομοϊδεατών Natural History που ο Daniel οικειοποιείται), ενώ άμεση εξάρτηση δημιουργεί η κομψή λιτότητα του 'Rhythm & Soul', που κρύβει τη διακριτική μελαγχολία πίσω απ' τον αισθησιακό ρυθμό και τις φευγαλέες μόνο εκρήξεις.
Ο Daniel ομολογεί ότι πρόκειται για την πιο φορτισμένη δουλειά του, στο 'Ghost' όμως όπως και στη χαμηλότονη επική pop του -εύγλωττου- 'Black Like Me' θα βρούμε τις μοναδικές ενδείξεις, καθώς αποφεύγει επιμελώς την κοινοτοπία των προφανών συναισθημάτων. Στην κορυφαία μάλλον στιγμή της δωδεκάχρονης πορείας του εδώ, δίνει λοιπόν μαθήματα οικονομίας στους σημερινούς μεγαλομανείς pop μουσουργούς, χρησιμοποιώντας με εξαιρετικό μέτρο όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του (και μερικά ακόμη) για να δώσει υποδείγματα ευφυούς pop και καθαρού indie rock. Κι αν η τελειομανία του Ga Ga αντικαθιστά συχνά -κι αναπόφευκτα- τον αυθορμητισμό με τη συναισθηματική απομάκρυνση, αυτή φαίνεται πως ήταν η πρόθεση του Daniel απ' την αρχή.
