Lucifer on the sofa
Επιστροφή στα βασικά, κιθάρο-μπάσο-ντραμς κι άγιος ο Θεός. Ο διάβολος ωστόσο είναι στις λεπτομέρειες (αλλά και στον...καναπέ)
Δεν θα είχε πλάκα για μια σπιτική μαζεμένη παρέα πωρωμένων μουσικόφιλων μιας κάποιας μεσόκοπης ηλικίας (περιττή ίσως η ηλικιακή διευκρίνηση) ένα παιχνίδι του τύπου «πέστε συγκροτήματα που έχουν πάρει το όνομά τους από τραγούδι άλλου»; Τούτοι εδώ για παράδειγμα έχουν εμπνευστεί από το ομώνυμο κλασικό των Can (η συνέχεια δική σας…). Τέτοιες επιλογές στην μουσική πρακτική μπορεί να δηλώνουν πολλά (ή και τίποτε), συνηθέστερα μια απότιση τιμής σε μια καθοριστική επιρροή. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τις επιλογές των διασκευών, εν προκειμένω οι Τεξανοί Spoon επιλέγουν για πρώτη μούρη στο Καβούρι του νέου τους δίσκου (πόσους βγάζει το μέτρημα των 30 ετών; δέκα; ευχαριστώ Wikipedia) μια ωραία εξηλεκτρισμένη διασκευή στο παλιό «Held» του/ων Smog. Ίσως και να θέλουν με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσουν ότι ανακρούουν πρύμναν, τέρμα τα πόππυ πειράματα με τα ηλεκτρονικά μαραφέτια του… διαβόλου που ακούσατε στο «Hot thoughts» (κι ας είχαν επιτυχία, οι δίσκοι των Spoon κατά κανόνα μπαίνουν μέχρι και στα τσαρτς σε λίαν αξιοπρεπείς θέσεις), γυρίζουμε στα βασικά που τα έχουμε φάει και με το… κουτάλι, μπάσο-κιθάρα-ντραμς και ένα πιάνο, πίσω στο μεγάλο αμερικάνικο μουσικοβιβλίο που πλέον έχει προσθέσει σελίδες για περιλάβει και όλο αυτόν τον 90s ήχο που καταχρηστικά (ή ιστορικά) αποκαλούμε πια alternative. Ή ‘ματαντορικό’ ροκ αν προτιμάτε, έτσι για να συνεννοούμαστε οι παλαιότεροι. Με τον δικό τους όμως τρόπο. Μέσα στο μάλλον περιοριστικό πλαίσιο του είδους καταφέρνουν να βάζουν τις δικές τους επιδέξιες πινελιές, δουλεμένες εξαντλητικά στο στούντιο (ο δίσκος λόγω πανδημίας έμεινε να περιμένει και δύο χρόνια) χωρίς όμως το αποτέλεσμα να ακούγεται επιτηδευμένο. Οπότε στο «Lucifer on the sofa» (ωραίο κονστρουκτιβιστικής επίδρασης εξώφυλλο) ο Britt Daniel με τον Jim Eno και τους λοιπούς νεότερα επιστρατευθέντες, έχοντας κατοχυρώσει μια ρευστή μεν αναγνωρίσιμη δε ταυτότητα, επιδεικνύουν για άλλη μια φορά την μοναδική ικανότητα να κρύβουν μια πολυπλοκότητα κάτω από μια φαινομενική απλότητα σε ωραία δυνατά τραγούδια για δέκτες πολλαπλών και διάφορων απαιτήσεων.