Ten numbers
Το πρώτο σκαλοπάτι για να φτάσει κανείς κάποτε σε φάση να λατρέψει κάτι, αν φτάσει (όλο και λιγότεροι το καταφέρνουν πια, όπως όλο και λιγότεροι θεωρούν τις κάθε μορφής λατρείες παρωχημένες αηδίες) είναι να ενστερνιστεί, να πιστέψει. Πόσο μπορείς να ενστερνιστείς, λοιπόν, τις αχνές γραμμές και την υποχωρούσα ασάφεια των όσων σήμερα συμβαίνουν τριγύρω σου και να νιώσεις άνετα; Απ' την αβέβαιη απάντησή σου, στην οποία άτυπα θα συνηγορήσει δια βοής η πλειονότητα, εξηγείται και το επιβεβλημένο των καιρών για συνεργασίες, συμμετοχές, κοινά πρότζεκτ κ.λπ., που άργησαν αλλά κατάλαβαν εδώ και λίγα χρόνια οι "μοναχικοί" ως το ανθεκτικότερο σωσίβιο για να διασωθεί η εξωστρέφεια στη σύγχρονη γραφή. Εκκεντρικές; Ας είναι. Αταίριαστες; Ούτε που χολοσκάμε... Ειδάλλως, η μελλοντική μουσική θα παράγεται από προγράμματα laptop σε δωμάτια που για έπιπλα ίσα που θα έχουν ένα τραπέζι και μια καρέκλα, και τα στόρια μονίμως κατεβασμένα. Πόσο θα αντέξει κανείς να συνθέτει με εγκεφαλική διαύγεια σε αέρα με χαμηλή οξυγόνωση που θα ανακυκλώνει τη μόλυνση όπως στα υπόγεια καταφύγια;
Όλα αυτά για να δώσουμε μια ελλιπή αιτιολόγηση για το τι ακριβώς θέλησαν σημειολογικά να σπάσουν τα videos του Άρη Μιχαλόπουλου στην οπτικοποίηση του "Ten Numbers", του φετινού δίσκου του Σπύρου Πολυχρονόπουλου, που στα 28 του χρόνια τον ξέρουν κι οι πέτρες του μουσικού κόσμου ως Spyweirdos. Μια δημιουργία γνήσια, που αυτοχαρακτηρίζεται "διαλογιστική" και ξεκινάει απ' την αλλήλοις επιρροή, καταλήγει στην ανταλλαγή και χαίρει το ιδανικό κούμπωμα δύο μερών που το ένα συμπληρώνει το άλλο, αυτή είναι η απάντηση. Σε καιρούς αντικοινωνικούς, η συνδιαλλαγή είναι ό,τι απέμεινε απ' την κοινωνικότητά μας.
Ωστόσο, ομολογώ πως το "Ten Numbers" ως μουσικό 51λεπτο μού έδωσε λιγότερα απ' ό,τι περίμενα. Κι είχα λόγους να προετοιμαστώ. Είχα σημάδια όπως το ανέλπιστα εκλεπτυσμένο (αν σκεφτείς ότι ως έμπνευσή του είχε τη φυσική καταστροφή), πρωτοmurcof-ικό περσινό "Seven Ways To Kill A Tree" - με Larvae, σε ένα διπλό 3'' που αξίζει να ψάξετε όσο ακόμη βρίσκεται. Εκείνη ήταν όντως η φυσιολογική συνέχεια που θα ανέμενε κανείς μετά το "Wetsound Orchestra". Την άκουγες να πηγαίνει σε τρακ όπως το "Come Down" και την απολάμβανες. Τουναντίον, στο προκείμενο φετινό απαιτείται να περιοριστείς. Και το κάνεις με βαριά καρδιά αφού οι αριθμοί "τέσσερα" και "τρία" είναι οι μόνοι που παίρνουν κεφάλι στη σπουδαιότητα κι είναι αλήθεια πως είναι λίγοι.
Φταίει που οι επιλογές, ύφους και στιλ, πάνε για αλλού εδώ, σε μια κατεύθυνση απόλυτα μινιμαλιστική, εκλιπόντος κάθε ρυθμού, ambient απ' τα γεννοφάσκια τους, όπως αυτό είναι πλέον κατανοητό απ' όλους μας στην ξεκάθαρη και ψυχρή αστική του μορφή των τελευταίων δέκα χρόνων, πάνε σε ένα μνημονεύσιμο παράδειγμα όπου ακουστικές φράσεις (από πιάνο, έγχορδα κ.λπ.) ηχογραφούνται πάνω σε βάσεις ουδέτερης glitch electronica, η οποία κάποτε έβαλε με τη βία στα μουσικά όργανα ποντεσιόμετρο κι επεξεργαστές σημάτων. Οι συχνότητες βλέπετε παίζουν βασικό ρόλο εδώ, παρόμοιο με συνοδευτικές animation πειραματισμών ασιατικής προέλευσης, ή από τα διαλέγματα της Sub Rosa σε συλλογές "An Anthology Of Noise & Electronic Music" που εξιστορούσαν την πορεία μουσικής και ηλεκτρονικών μέχρι σήμερα, αλλά άφηναν κι ένα κουτάκι κενό στο τέλος για το αδύνατον να εκτιμηθεί επόμενο βήμα στην εξέλιξη. Κοινώς, αφορά περισσότερο τα όσα ξέραμε ήδη. Κι η θέση που ανέλπιστα θα πάρει το "Ten Numbers" θα είναι φτωχού συγγενή δίπλα στους ισχυρούς τίτλους του Mika Vainio, του Vladislav Delay και κάποιων των Touch και Sonig εταιρειών.
Ωστόσο, έτερον εκάτερον. Υπάρχουν δύο καταλυτικά δεδομένα ώστε να βγάζω το καπέλο στον Πολυχρονόπουλο για το διαρκές του ψάξιμο: ό,τι γίνεται στο "Ten Numbers" είναι συνειδητό ως βήμα, τόσο που σε προβληματίζει συνεχώς. Ύστερα, έπονται άλλα τρία άλμπουμ, τουλάχιστον στα χαρτιά των προαναγγελιών, με συνεργασίες του Spyweirdos, όλα μέσα στο 2008. Τέσσερις -διαφορετικοί, εκτιμώ- δίσκοι σε μια χρονιά είναι κάτι μοναδικό για την ελληνική πραγματικότητα που ενισχύει τα επιχειρήματα για το νόημα της πρώτης παραγράφου του παρόντος, αλλά κι εμπνέει πέρα απ' την προσωρινότητα το μεγάλο respect που θέλω να πω κλείνοντας.
