Actor
Τα εικοσιεφτά θα κλείσει στα τέλη του Σεπτέμβρη η Annie Clark. Δεν είναι πολλά τα χρόνια της, είναι όμως αρκετά για να 'χει ήδη διανύσει την τριγωνική διαδρομή Οκλαχόμα, Τέξας, Νέα Υόρκη. Η Clark γεννήθηκε στην Tulsa, μεγάλωσε στο Dallas και τώρα μένει στο Brooklyn. Στη δεύτερη στάση, που 'ταν κι η μακροβιότερη, ενεπλάκη ως μέλος στους The Polyphonic Spree, ακουστικές κι ηλεκτρικές κιθάρες έπαιζε μαζί τους, κι ίσως απ' την όλη κολεκτιβοθρησκευτική φάση να της έμειναν τρόποι σκέψης, St. Vincent ονόμασε το πρότζεκτ της όταν πήγε σόλο, κοντινά κινήθηκε δηλαδή. Να μην παραπέσει κι η προϋπηρεσία στην touring band του Sufjan Stevens, κι εκεί έχει κολλημένα ένσημα.
Με διαφόρους τρόπους, όλα γνωστά μέχρις εδώ. Ωστόσο, αυτό που λείπει ως πληροφορία είναι αν έχει κάνει ποτέ της ψυχογράφημα και το τι αυτό έβγαλε, διότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις υπερτονισμένου ναρκισσισμού γύρω απ' το προφίλ της. Τόσο το προ διετίας ντεμπούτο "Marry Me", όσο και το φετινό "Actor" στα εξώφυλλά τους έχουν φωτογραφίες της που την ομοιάζουν παραπάνω αδύνατη και σπασικλού, στην πραγματικότητα είναι ομορφότερη. Εντάξει, οι αντιθέσεις κι η προσπάθεια να πιαστεί το κοινό της διπλανής πόρτας και της καθημερινής διαδρομής, εμπορικά πάντα, εξηγούν το στήσιμο και την επιτυχία της κάθε "ugly Mary", εδώ όμως σαν να 'ναι κάτι άλλο. Μολοντούτο, η εργασία της φωτογράφου Annabel Mehran είναι επιτυχημένη, όντως αυτό το ντύσιμο εμμέσως αναδεικνύει ό,τι έξοχο έχει μέσα του το περιεχόμενο. Μ' αυτά τα κοντινά στο πρόσωπο, έτσι πνιγμένα στο πορτοκαλί φόντο στην μπρος όψη και στο ροζ μπλουζάκι με ανοιχτό λαιμό στην πλάτη του cd. Αν είχε προηγηθεί η μεγάλη, μέινστριμ επιτυχία, θα 'χε συμβεί ό,τι γίνεται σ' ανάλογες περιπτώσεις, η αυταρέσκεια θα 'χε προωθηθεί σε ανώτερο επίπεδο, πιο αμφισβητούμενο και βολικό για κατηγορίες. Ο Brian Molko, ας πούμε, τραγούδησε "Protect Me From What I Want" στο τελευταίο τραγούδι των Placebo που μπορώ να θυμηθώ για την έμπνευσή του, η St. Vincent στο δικό της χρησιμοποιεί άλλο ρήμα, ζητάει σωτηρία, δηλωτικό ακόμα ανασφαλειών κι άλλων εσωτερικών εμποδίων. Τα λες διαφορετικά όταν έρχεσαι από πίσω.
Στα απολύτως μουσικά τώρα (παραλείπω τα ζώδια), μια και προχωρήσαμε κουτσά. Η Annie Clark κάνει άλμα. Πασιφανές και με ανέλπιστο άνοιγμα. Το "Actor" έχει έντεκα κομμάτια, στην πλειοψηφία τους εξαιρετικά, καταγράφει έναν ήχο πλούσιο, κλασικά δομημένο κι ενορχηστρωμένο, αλά Shara Worden (My Brightest Diamond), λίγο πιο ρυθμικό, με ανάλογη συμφωνική γκάμα οργάνων, κινείται στο σύνολό του μέσα σε μία αρτίστικη, πειραματική ποπ με συγγένειες που φτάνουν μέχρι τη διδάξασα στη χρήση αυτής της δύστροπης παλέτας Kate Bush, κλείνει τις πολύ καλές ισορροπίες στο στούντιο απ' τον έμπειρο John Congleton, όπως και την αναδυτική συμμετοχή των McKenzie Smith και Paul Alexander, της rhythm section των Midlake, και των άλλων μουσικών.
Σχεδόν καθ' όλη τη δεκαετία που τελειώνει, η 4AD κι οι σπουδαίοι-εξαιρετικοί δίσκοι δεν πήγαν μαζί. Στον προκείμενο ανταμώνουν, κι είχαν από τότε που κυκλοφόρησαν ισάξιο οι Blonde Redhead και πιο μετά ο Johann Johannsson να βρεθούν, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς απ' το σετ των κυκλοφοριών της εταιρείας των τελευταίων χρόνων ήταν κι αυτοί που την έβαλαν σε ανασκοπήσεις έτους, ο υπόλοιπος κατάλογος εκδόσεων ενέχει την τιμή των όπλων και το ψυχικό για να 'χουν δουλειά γραφίστες, πωλητές και λοιποί υπάλληλοι. Έχουμε κι ουσιαστικό comeback στα ποιοτικά σαλόνια και του ίδιου του ιστορικού label σαν να λέμε. Διπλό το καλό λοιπόν, αλλά το πρώτο και βασικό, καθότι καθοριστικότερο, οδηγεί εν κατακλείδι τουλάχιστον σ' ένα...
