Strange mercy
Πάντα επίκαιρη η παροιμία με τα κεράσια και το καλάθι. Του Θανάση Παπαδόπουλου
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα.
Τα "μεγάλα" που κυνηγάει η St. Vincent στο 'Strange Mercy', τα οκταπλά άξελ και δεκαπλά τόλουπ για τα οποία την κατηγορώ (χρησιμοποιώντας τους Κόρε Ύδρο), έχουν κυρίως να κάνουν με τη μουσική και λιγότερο με τους στίχους. Κι εκεί πάντως υπάρχει μια υπερβολή, παρά την ευθύτητα του πρώτου επιπέδου.
Στα 27 της, και στο δεύτερο δίσκο της, το 'Actor', είχε ήδη κάνει τα πάντα σωστά, κατακτώντας αμεσότητα, ωριμότητα, τεχνική, και ουσία.
Δεν ξέρω αν είναι ο χαρακτήρας της ή οι απαιτήσεις των καιρών αλλά δυο χρόνια μετά, πρέπει σώνει και καλά να τα αυξήσει όλα. Και περισσότερη αμεσότητα και περισσότερη τεχνική και και και... Οπότε αυξάνονται οι επιρροές, λίγο παραπάνω synth pop, λίγο παραπάνω progressive, λίγες ακόμη μαγκιές με τις κιθάρες και τελικά περισσεύουν και οι αντιφάσεις, προσπαθώντας, ας πούμε, να είναι και πιο εκκεντρική αλλά και πιο προσιτή (βλέπε πιο pop). Η μουσική δημοσιογραφία δεν έχει πρόβλημα να βρει μια ταμπέλα που περιγράφει κάθε αντίφαση: 'avant-pop' στην περίπτωσή μας.
Όλο αυτό μου φέρνει στο μυαλό τη Brooklyn hip λογική των Here We Go Magic, κατά τη μετάβαση από τον πρώτο τους δίσκο στο 'Pigeons'.
Τώρα θα μου πείτε, στην Αμερική κόβουν φλέβες για το 'Strange Mercy' κι εγώ κάνω τον περίεργο. Υπάρχει μια κατηγορία μουσικών και συγκροτημάτων που ενώ χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στην Αμερική, εγώ δεν καταλαβαίνω το μεγαλείο τους, οι Dirty Projectors ας πούμε. Όλα μου φαίνονται over-κάτι για τα δικά μου γούστα. Με το 'Strange Mercy' κάπου κατά εκεί πάει και η St. Vincent. Το άλμπουμ δείχνει να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα συγχρόνως, αλλά λείπει η ιδιοσυγκρασία και η ευαισθησία των προηγούμενών της.
Συμπερασματικά: με το 'Strange Mercy' η St. Vincent δεν ξεπερνά την Bat For Lashes, την οποία θυμίζει εδώ αμυδρά. Κι όμως, μέχρι τώρα η Bat For Lashes δεν έχει κάνει κάτι που να πλησιάζει το 'Actor'.
