And their refinement of the decline

Αυτός ο δίσκος τον έχει τον επετειακό του χαρακτήρα. Όχι κανέναν μεγάλο που να εξωθεί σε τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια, έναν μικρό, όσο μπορεί να έχει κάποιος όντας το εκατοστό νούμερο στον κατάλογο κυκλοφοριών της Kranky. Βέβαια, αν κάποιος κάνει έναν απολογισμό των πεπραγμένων αυτού του label και αναλογιστεί πάνω σ' αυτόν, θα διαπιστώσει και πως το πρώτο των Godspeed You Black Emperor! το έβγαλε πίσω στο 1998 και ότι έχει κοντά μια πενταετία για να μας δώσει έναν πραγματικά καλό δίσκο, τόσο πέρασε από τον ομώνυμο της Jessica Bailiff. Στην αποτελεσματικότητα, δηλαδή, τα πράγματα δεν πήγανε και πολύ καλά, επαληθεύοντας τον αιωνόβιο εμπορικό νόμο που λέει πως η ποσότητα με την ποιότητα γενικώς αντιβαίνουν μεταξύ τους.

Αν, δε, θελήσουμε να διαλέξουμε ένα συγκρότημα από το ρόστερ της εταιρείας που να τα καταδεικνύει όλα αυτά και επακριβώς με τη δουλειά του, που να είναι κατ' ουσία η Kranky δηλαδή, αυτό θα είναι οι Stars Of The Lid.

Δεν ξέρω αν και πόσο έφταιξε η χιλιομετρική απόσταση που χωρίζει πλέον τα δύο μέλη του συγκροτήματος, μιας και ο Adam Wiltzie ζει στις Βρυξέλες και ο Brian McBride στο Λος Άντζελες, όμως το "And Their Refinement Of The Decline" το είχαν σχεδόν μια πενταετία στο φτιάξιμο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τους βγήκε κι αυτό διπλό.

Κι είναι αλήθεια πως με το παρόν άλμπουμ υπόσχονται επιτέλους τις πολυπόθητες αλλαγές. Από τη μια η αδρή χρονική απόσταση από το προηγούμενο (ήταν το 2001), από την άλλη οι οκτώ πνευστοί και έγχορδοι που συμμετέχουν σ' αυτό και κοντέψαμε να πειστούμε. Έλα, ωστόσο, που οι αλλαγές δεν πετυχαίνουν, όχι κατά το ήμισυ, αυτό θα ήταν καλό, αλλά ούτε κατά το ήμισυ, του ημίσεως, του ημίσεως...

Οι Stars Of The Lid παίζουν ξανά ό,τι έπαιζαν. Μπορεί να μην το κάνουν οι ίδιοι με τις παλιές τους μεθόδους -εδώ θα βρείτε τη μικρότερη δόση από κιθάρες που έχετε συναντήσει ποτέ σε δίσκο τους, και για κρουστά ούτε λόγος φυσικά- το κάνουν οι καλεσμένοι τους οργανοπαίκτες, καθ' υπόδειξη ασφαλώς. Σε κομμάτια όπως τα "Don't Bother They're Here", "The Daughters Of Quiet Minds" και "December Hunting For Vegetarian Fuckface", όπου, σωστά μαντέψατε, χάνουν και την αίσθηση της οικονομίας του χρόνου, ακούς τα γνώριμα μινιμαλιστικά ambient μοτίβα που ήξερες, πιστά στη σχολή των Harold Budd και Brian Eno, αλλά αυτήν τη φορά με άκρως μετριασμένα εκείνα τα drone παιχνιδίσματα των πρώιμων ημερών τους. Το όποιο ενδιαφέρον είναι έτσι μια έννοια από κάθε πλευρά χαμένη.

Στο "Even If You're Never Awake (deuxieme)" πάλι πρέπει να κοπιάσει το εξασκημένο αφτί σου για να συλλάβει την παιδική χορωδία του Saint-Jean-Baptiste au Beguinage. Φαίνεται πως οι ηχογραφήσεις τους έγιναν τροφή ιδανική για επεξεργασία, τόσο που κατέληξαν αγνώριστες.

Και, όμως. Σε αυτό το άλμπουμ κρύβεται ανέλπιστα η καλύτερη σύνθεση που έδωσαν μέχρι σήμερα οι Stars Of The Lid και μια από τις πιο ουσιώδεις που ακούσαμε φέτος δισκογραφημένες. Το "Tippy's Demise" είναι ένα εντυπωσιακό θέμα σύγχρονης σύνθεσης, εκεί που ο κατευναστικός κόσμος των δύο του συγκροτήματος αποκτά ζωηρότερα χρώματα, γίνεται πιο κινητικός, πιο ευέξαπτος. Αρκούν μερικά μικρά σπασίματα των βραχιόνων και των αγκώνων των εγχορδο-κρατούντων για να γίνει το δοξάρι στα ξαφνικά ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει. Πώς όμως θα φτάσει κάποιος αλώβητος μέχρι το προ-προτελευταίο track του δεύτερου cd για να το ακούσει; Ούτε που ξέρω, ειλικρινά.

Και τόσο η διαπίστωση, όσο και η αναπάντητη ερώτηση που προηγήθηκαν επαληθεύουν και κάτι άλλο, που είναι και το τελικό συμπέρασμα: Ότι οι Stars Of The Lid είναι αυτοπαθείς. Αν άφηναν κατά μέρος τα μεγαλόπνοα 121' του παρόντος, επέλεγαν αντί της υπερβολής τη σύνεση, μέσω ενός μονού δίσκου, θα κατάφερναν με τα ίδια μέσα κάτι σαφώς πιο ουσιαστικό. Τουλάχιστον από αυτό το μέτριο αποτέλεσμα που σε λίγους μήνες δεν θα θυμάται κανείς. Μάλλον συνάντησαν δυσκολίες που ούτε καν τις είχαν υποπτευθεί, γιατί προέρχονταν από τους ίδιους.