Love is here
Αν ακούς πολύ hype κράτα και μικρό καλάθι. Κάπως έτσι πάει η ιστορία με το βρετανικό μουσικό τύπο. Και τι δεν υποσχέθηκαν αυτοί οι Μάρκο Πόλο με παντόφλες! Τους καινούργιους BEATLES, τους νέους STONES, τον καινούργιο Άη-Βασίλη, τον φρέσκο βασιλιά, τον ολόφρεσκο πρίγκιπα, το νέο μουσικό ecstasy, το πρωτοποριακό λαμπρυντικό που θα τα κάνει όλα αόρατα, την καινούργια μουσική γκουρμεδιά που θα στείλει αδιάβαστη τη μέχρι τώρα μουσική γευσιγνωσία και άλλα τέτοια μεγαλόσχημα, με αποτέλεσμα κάθε τι που διαφήμιζαν αυτοί οι επιτήδειοι να φθάνει με διαβατήριο την αναξιοπιστία.
Έχουν καταντήσει αυτοί οι προαγωγοί της μουσικής, σαν τους δικούς μας πλασιέ στα trash κανάλια που προσπαθούν να πουλήσουν κιλίμια, χαλιά, πανοπλίες, καθρέφτες και καφετιέρες στους αφελείς και βαρεμένους. Πάρε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει όσο-όσο. Ένα μάλιστα από τα φετινά τους προϊόντα ήταν και οι STARSAILOR. Το τι εκρηκτικούς και μεγαλειώδης χαρακτηρισμούς σκαρφίστηκαν για να τους προωθήσουν, είναι για σεμινάριο.
Πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ 'Love is here', είχαν κυκλοφορήσει τρία singles, το 'Fever', το 'Good souls' και το 'Alcoholic' που έγιναν δεκτά με διθυραμβικές κριτικές τις οποίες και άξιζαν. Ίσως το 'Fever' να είναι η κορυφαία indie pop μπαλάντα για τη χρονιά που μας εγκαταλείπει. Μια ιδρωμένη νυχτερινή ωδή στον παντοτινό και συγκλονιστικό έρωτα. Το ζήτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο τα εκτός από τα τρία singles, τραγούδια του άλμπουμ λειτουργούν σαν απλό βούλωμα της υπόλοιπης χρονικής διάρκειας του cd ή βλέπουν στα μάτια, χωρίς να κοκκινίζουν τα τρία αδέλφια τους που ήρθαν νωρίτερα στον κόσμο.
Αναμφισβήτητα υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά: Η φωνή του James Walsh που ακούγεται σαν να έχει κάτι στο λαιμό του και παραμορφώνει τη χροιά της (μια χροιά που είτε θα την αγαπήσεις είτε θα τη μιμείσαι κοροϊδευτικά). Η γλυκόπικρη μελαγχολία που στοιχειώνει τα θέματα των τραγουδιών. Η απλή και απέριττη ενορχήστρωση, που στηρίζεται στη κιθάρα, στο μπάσο, στα τύμπανα και στο πιάνο. Οι καλοβαλμένες γραμμές της φωνητικής μελωδίας. Οι μελετημένες παρεμβάσεις του πιάνου. Η χωρίς φιοριτούρες και μπιχλιμπίδια παραγωγή. Η ευγενική ηρεμία που σε περιτυλίγει στο τέλος κάθε τραγουδιού και μελώνει το θυμικό σου, όπως το σιρόπι που κάνει μαλακά τα μελομακάρονα των επίκαιρων γιορτών. Σε καμία περίπτωση όμως το 'She just wept' ή το 'Love is here' δεν πλησιάζουν το μεγαλείο του 'Fever' και του 'Alcoholic'. Επίσης από το 'She just wept' (που είναι το έβδομο track) και πέρα, η υπόθεση είναι σχετικά προβλέψιμη, χωρίς ανατροπή ούτε στο ρυθμό, ούτε στην ενορχήστρωση, ούτε στην πειθαρχία των συνθέσεων.
Συμφωνώ μαζί σου, ότι το 'Love is here' είναι από τα καλύτερα του ΄01. Επ' ουδενί όμως οι STARSAILOR δεν είναι οι σωτήρες της μουσικής ή τα υπέρλαμπρα αστέρια (όπως τους παρουσιάζουν οι βρετανοί δημοσιογράφοι για συγκεκριμένους -βλέπε οικονομικούς- λόγους), που με τη λάμψη τους θα διαλύσουν την ομίχλη του σύγχρονου μουσικού τοπίου.
