Silence is easy
Η προηγούμενη κριτική του Mic για το παρθενικό τους 'Love is here' με βρίσκει σύμφωνο. Όσες φορές κι αν το λιάνισα στις ακροάσεις δεν βρήκα το "συναρπαστικό" νέο αίμα που έπρεπε να διακρίνω. Για μένα δεν ήταν παρά απλά ένας καλός δίσκος και τίποτα παραπάνω, αλλά έβγαλα το σκασμό. Οι Starsailor ήταν τυχεράκηδες: σ' αντίθεση μ' άλλες μπάντες δε χρειάστηκε να χτυπήσουν πολλές πόρτες. Αντίθετα, ήταν οι εταιρείες που συνωστίστηκαν έξω απ' τη δική τους. Πολλοί μιλάνε για συναρπαστικές συναυλίες ως σαππόρτ των Doves, οι οποίες κατέληγαν σε μεθεκτικά όργια. Λίγο πριν την κυκλοφορία του 'Love is here' είχαν κάνει ήδη όνομα, φήμη, ίσως και μικρό κομπόδεμα.
Έτσι τους περίμενα διακριτικά στη γωνία. Για να δούμε κύριοι, πόσους θα κρατήσετε και πόσους θα αποκτήσετε. Δεκαπέντε μέρες μετά, μπορώ να πω έκανα μεταγραφή στους φανς τους, γιατί εδώ τα πράγματα κυλούν διαφορετικά: αν το 'Love is here' σ' "έριχνε", αυτό σ' ανεβάζει. Αν εκείνο κυλούσε στον ίδιο ρυθμικό παλμογράφο (μ' εξαίρεση το 'Poor disguided fool', που ίσως γι αυτό αγαπήθηκε περισσότερο απ' τα άλλα), αυτό δοκιμάζει πολλαπλές up tempo εναλλαγές. Η μέρα με τη νύχτα. Λες κι έχει μεταμορφωθεί η διάθεσή τους, λες κι ανακάλυψαν περισσότερα όργανα κι ενορχηστρωτικές επιλογές. Δε μπορώ (και δε γουστάρω) να πιστέψω πως υπαίτιοι των παραπάνω ήταν οι νέοι παραγωγοί, ο John Leckie (Radiohead, @@@@) κι ο Phil Spector. Άλλωστε ο γλυκός πυρήνας αυτού του δίσκου είναι οι συνθέσεις: επιτέλους φορτσάτες εναλλαγές, φορτισμένες φωνές, φορμαρισμένοι μουσικοί. Οι σφραγίδες τους πάντως, ειδικά του μαιτρ, που παραμένει μεγάλη πουτάνα της πιάτσας, είναι ορατές. Τα φωνητικά του James Walsh ακούγονται λιγότερο εξεζητημένα painful.
Τo ότι οι Starsailor αγαπάνε τον Tim Buckley (ο ομώνυμος δίσκος του άλλωστε τους βάφτισε), τον Neil Young και τον Van Morrison, είχε φανεί από την αρχή. Τώρα είναι προφανές πως έχουν κι άλλες προτιμήσεις. Και ο Elton John και οι Radiohead. Και η pub rock και οι Divine Comedy. Και ο συμπολίτης (Wigan) Richard Ashcroft θα χαίρεται από κάποια γωνιά. Με ξεκάθαρες ροκ εντ ρολλ διαθέσεις από την αρχή (όπως το εξαιρετικό όπενινγκ 'Music was saved') αλλά και λουστράτης βρετανικής ποπ 60ς, όπως τα 'Silence is easy' και 'Bring my love', που θα μπορούσε να τραγουδηθεί από τον Neil Hannon. Κι έναν άλλον Neil μου ψιλοθύμησαν, αλλά δεν τον λέω, ο νοών νοείτω. Στα πανέμορφα ελεγειακά τους πάνε να ξεπεράσουν τους Coldplay. Και με το α λα Radiohead 'Some of us', και με το σπεκτορικό σπεκτάκολο 'Telling them' και με το 'White Dove' - και να στο τελευταίο η συνδετική γραμμή με το προηγούμενο, όπως άλλωστε και το 'Fidelity'.
Δεν ξέρω αν το πρώτο, το δεύτερο ή το τρίτο ή το έβδομο είναι "το κρίσιμο LP" του κάθε συγκροτήματος. Είναι όμως παραπάνω από βέβαιο πως με το 'Silence is easy' οι Starsailor ξεφεύγουν απ' το περιορισμένο μουσικό είδος που κάποιοι τους καλούπωσαν και πετάνε.
