Adagio

Υπάρχει ένα ξεχωριστό θερμό αίσθημα που δυσκολεύομαι να του βρω όνομα που έχει να κάνει με την ικανοποίηση (αλλά όχι ακριβώς και όχι μόνο) που νιώθουμε όταν κάποιο πρόσωπο που γνωρίζουμε και συμπαθούμε κάνει κάτι πολύ καλό. Μια εσωτερική χαρά και συγκίνηση που βλέπεις ότι ένα τέτοιο πρόσωπο βρίσκει τον εαυτό του και τον εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.

Η Στέλλα Χρονοπούλου ή Σtella είναι πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση. Ήμασταν συμφοιτητές στη σχολή Καλών Τεχνών και μάλιστα για ένα μεγάλο διάστημα, μαζί με μερικούς ακόμα μουρλούς, δουλεύαμε στο ίδιο εργαστήριο. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν δημιουργούνται δηλαδή μικροκοινότητες καλλιτεχνών, θέλοντας και μη, ανταλλάζουν πράγματα κυρίως εσωτερικής φύσεως. Κινδυνεύω να γίνω γλυκανάλατος και νοσταλγικός αλλά δε θα με σταματήσει αυτό από το να πω ότι εμείς που απαρτίζαμε αυτή τη μικροκοινότητα τότε, περάσαμε ωραία σε εκείνη την έκφανση της σχολής αυτής. Ζούσαμε δηλαδή ένα συγκεκριμένο κλίμα που δεν θα μπορούσε παρά να μας επηρεάσει με τρόπο ξεχωριστό και ωραίο και μπορώ να πω ότι έχει επηρεάσει ως έναν βαθμό και την τωρινή δουλειά της Στέλλας. Γι’ αυτό και το αναφέρω άλλωστε. Η Στέλλα είναι ένα ευαίσθητο παιδί, αυθόρμητο και γλυκό, χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουν όλοι στα τραγούδια της. Ο αυθορμητισμός αυτός έβγαινε φυσικά και στα έργα της τα εικαστικά που ομολογώ ότι δεν καταλάβαινα πάντα (δεν λέει τίποτα αυτό για τα έργα). Κάποτε είχε φάει ένα κόλλημα με τον Superman. Τον ζωγράφιζε δηλαδή. Αυτό σαν πράξη και μόνο, σαν απόφαση, εκτός από την ομορφιά του να βάζεις σε εφαρμογή πράγματα που σε απασχολούν και να μη φοβάσαι να εκθέσεις τις ιδιοτυπίες και τις εμμονές σου, είχε πλάκα, διότι η Στέλλα διαθέτει και ένα πηγαίο εντελώς ανεπιτήδευτο χιούμορ. Μάλλον ακόμα με κάποιον τρόπο της τριβελίζει το νου ο μπλε και κόκκινος υπεράνθρωπος γιατί μην ξεχνάμε ότι ο τίτλος του προτελευταίου άλμπουμ της είναι “Up and Away” που βέβαια πολλά μπορεί να σημαίνει ως τίτλος αλλά είμαι σίγουρος ότι έστω και σε δεύτερο πλάνο πέρασε και ο Superman από το μυαλό της.

Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο της άλμπουμ δηλαδή η Σtella ακουγόταν παντού. Στα ραδιόφωνα αλλά και έξω στα μπαρ, στα καφέ ακόμα και στα εμπορικά καταστήματα. Ανάμεσα σε διάφορα σκουπίδια που συνήθως ακούγονται κατά κόρον πετάγεται και μια Στέλλα και όλοι εμείς που δεν πολυαντέχουμε τις σαχλαμάρες (σχεδόν πονάει το μυαλό μας… όχι αστεία) ερχόμαστε στα ίσα μας. Είναι παραπάνω από εξαιρετικό το ότι φτάνει να είναι μέσα στο mainstream κάτι τόσο καλό. Που βγαίνει από την ψυχή, χωρίς κακώς εννοούμενες πονηριές και αντιαισθητικές προεκτάσεις.

Η μουσική της Σtella είναι pop. Όταν λέμε pop σήμερα μπορεί και να μην καταλαβαινόμαστε διότι ο όρος έχει υπερξεχειλώσει. Λέμε pop και άλλοι εννοούν τη Lady Gaga, άλλοι τον Χατζηγιάννη ή ακόμα χειρότερα τον Οικονομόπουλο και άλλοι τον Πασχάλη. Και πολλά άλλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Και τελικά όλοι από μια άποψη δίκιο έχουν. Κάπου μέσα σε αυτόν τον ντορβά λάμπει σαν κόσμημα και η Σtella που παίζει μια pop λεπτή, όμορφη και γλυκιά σα φιλικό χάδι, έτη φωτός μακριά από τη χυδαιότητα και την κακεντρέχεια. Και αυτό συμβαίνει από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο της τραγούδι που ακούστηκε πριν από αρκετά πια χρόνια. Γιατί φαίνεται σαν να καταλαβαίνει πολύ καλά η Σtella αυτά που λέει ας πούμε και ο Καντίνσκι περί εσωτερικής αναγκαιότητας. Ξαφνικά -ή και όχι ξαφνικά- η Σtella ένιωσε μια βαθιά ανάγκη να εκφραστεί με τραγούδια. Κάτι μέσα της την οδηγεί στο να φτιάχνει στίχους και μουσικές. Όχι για να βγάλει λεφτά ή να γίνει διάσημη αλλά για να εκφραστεί. Για να πει πράγματα μέσω της αισθητικής, πράγματα που δεν μπορεί να πει από μόνη της η γλώσσα. Με την περίπτωσή της αυτό φαίνεται να γίνεται αβίαστα και καταιγιστικά (όχι βέβαια χωρίς κόπο). Έτσι ξεκίνησε και έτσι συνεχίζει προσπερνώντας οτιδήποτε είναι ικανό να επιδράσει αρνητικά στο αποτέλεσμα. Δηλαδή ακούγοντας και ακολουθώντας μια εσωτερική πρόκληση και ανάγκη. Αυτή η δύναμη η εσωτερική που σε ωθεί να λειτουργήσεις εκφραστικά μοιάζει σαν ένας άλλος οργανισμός, ένα άλλο ον μέσα σου που δεν επιτρέπει να το υπονομεύσεις ή και να το σιγάσεις. Σαν δαιμόνιο σου ψιθυρίζει στο αυτί και αν δεν το ακούσεις δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Αν το ακούσεις κάνεις τέχνη. Αυτή η φωνή είναι καθαρή και επιτακτική όσον αφορά τη Σtella και με τη σειρά της την μεταφράζει σε κάτι που μπορούμε και μείς οι ακροατές να ακούσουμε. Κάτι ωραίο.

Ακούω το «Adagio», το τελευταίο της άλμπουμ στη Sub Pop, εδώ και πολύ καιρό και ενώ κάτι μου λέει ότι είναι ότι πιο μεστό έχει κάνει, ταυτόχρονα νιώθω και κάπως άσχημα να παραδεχθώ κάτι τέτοιο γιατί θα είναι άδικο για οτιδήποτε άλλο καταπληκτικό έχει κάνει. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και εμποτίζει τα τραγούδια της με τέτοια γλυκιά θέρμη… όλες οι επιλογές της είναι εντελώς to the point. Παίρνει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας, τα «Βήματα» της Λίτσας Σακελαρίου και ενώ δεν το κάνει βέβαια καλύτερο γιατί δεν γίνεται (ούτε και είναι ο στόχος της αυτός, μάλλον είναι κάτι σαν φόρος τιμής-απλή και αθώα αγάπη για το τραγούδι) καταφέρνει να το επαναφέρει στην επικαιρότητα, πέρα από της μυθικές του διαστάσεις και να του δώσει ξανά ζωή σήμερα. Το λες και κατόρθωμα. Και της ταιριάζει!

Το «Όμορφό μου» είναι από τα τραγούδια που μπορεί να γελάσεις μόλις το ακούσεις. Είναι ίσως ολίγον νέρντι.΄Έτσι όπως προφέρεται και τραγουδιέται. Όμως κερδίζει πάρα πολύ με περισσότερες ακροάσεις τις οποίες έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον να αποφύγεις γιατί είναι ένα τραγούδι εθιστικό. Στην τελική το ότι είναι νέρντι είναι ακριβώς η ομορφιά του που αναρριχάται σταδιακά από τα δάχτυλα τον ποδιών σου και τελικά κατακλύζει τον εγκέφαλό σου. Είναι σίγουρο ότι θα το τραγουδάς και στον ύπνο σου.

Αυτά είναι τα δύο ελληνόφωνα τραγούδια του δίσκου και είναι η πρώτη φορά που η Σtella αποπειράται να το κάνει αυτό. Δεν ξέρω τι γνώμη έχει η ίδια μιας και μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε την αγγλική γλώσσα μόνο, εντελώς επιτυχώς και εντελώς συνειδητά, δηλαδή με αισθητική στόχευση, αλλά νομίζω ότι εμένα μου αρέσουν αυτά τα ελληνικά τραγούδια ακόμα περισσότερο. Κάπως σαν να εντείνουν κι άλλο αυτή την αίσθηση ζεστασιάς και τρυφερότητας που βγάζει γενικώς. Και θέλω οπωσδήποτε να ακούσω κι άλλα με ελληνικούς στίχους. Ακόμα και έναν ολόκληρο δίσκο (βάζω ιδέες). Όλα τα τραγούδια είναι σπουδαία βέβαια. Ας πούμε το «Adagio» που είναι και ο τίτλος του δίσκου όπου γίνεται εξαιρετική χρήση των δεύτερων φωνών πάνω σε μια ανάλαφρη λατινίζουσα κρουστωδία.

Υπάρχει γενικά μια αίσθηση εξωτική σε αυτά τα τραγούδια λες και η Σtella κυνηγά διαρκώς το καλοκαίρι για να μιλάει με τα κύματα και τον αέρα γράφοντας τραγούδια που τους τα αφιερώνει. Ερωτικά τραγούδια ενός έφηβου θέρους. Μια τρυφερή pop exotica.