Spielt Noise Boys
Η ηλεκτρονική του φάση ήταν μια λόξα νεανική που τώρα έχει περάσει. Είναι πια singer - songwriter. Του Άρη Καραμπεάζη
Ίσως και να είναι λάθος αυτό που θα πω. Έχω όμως την αίσθηση ότι όσο η ιστορία εξελίσσεται και αποκαλύπτεται, η βασισμένη σε ηλεκτρονικά στοιχεία pop μουσική ολοένα και υπερτερεί σε κάτι ακόμα έναντι της επίσημης ή ανεπίσημης ιστορίας του ροκ. Από τους Suicide μέχρι τους Human League και από τους Kraftwerk μέχρι τον John Foxx, κι από εκεί σε όλους τους μοναχικούς καβαλάρηδες του minimal wave, δημιουργείται τελικά η αίσθηση ότι παρά τις όποιες διασυνδέσεις και αλληλεπιδράσεις, που όντως υπάρχουν, άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, σε διαφορετικά μέρη και χρόνους, κατέληξαν στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς κατ' ουσία να καθοδηγούνται από τα κοινά νήματα, που λιγότερο ή περισσότερο καθόρισαν τη ροκ ιστορία. Και αυτό όσο να πεις είναι κάπως γοητευτικό. Και κάπως πιο αληθινό. Παρότι η ηλεκτρονική ποπ γρήγορα εκφυλίστηκε, ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουμε και τον Stephan Eicher. Ο οποίος δεν ηχογραφεί για την Italians Do It Better, μόνο και μόνο επειδή είχε την τύχη/ ατυχία να ηχογραφήσει αυτά τα επτά κομμάτια τριάντα χρόνια πριν. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Στην σύγχρονη μετά-ρετρό αισθητική που θέλει τους Τεξανούς να ντύνονται σαν τον Philip Oakey και να ραγίζουν ξεχαρβαλωμένα casio, η εν λόγω συλλογή είναι σαν να ηχογραφήθηκε μόλις χθες.
Η ιστορία του είναι πλούσια και κατά περίπτωση ένδοξη. Τα liner notes είναι άκρως κατατοπιστικά, παρότι συνειδητά επιλέγουν να σταματήσουν ακριβώς στο σημείο που ο Eicher γνωρίζει την επιτυχία με τους Grauzone και κατόπιν γίνεται ένας κάποιους μεγέθους αστέρας στην Γαλλία. Αυτά όμως δεν μας αφορούν. Εδώ τον βρίσκουμε σε απολύτως πρώιμη φάση, στα είκοσι του χρόνια, τέσσερα χρόνια αφότου έφυγε από το σπίτι του και πήγε να ζήσει μόνος του στην συναρπαστική.... Ζυρίχη. Α, ξέχασα να πω ότι είναι Ελβετός. Ιδού λοιπόν ένα άλλο όνομα να μνημονεύουμε πέραν των Yello και των Young Gods.
Με διάφορες μικροπεριπέτειες οδηγείται μάλλον κατά ευτυχή ανάγκη στον φθηνό ηλεκτρονικό ήχο, με την πεποίθηση του πάντως να καθοδηγείται από υπόγεια ροκ icons της εποχής όπως ο Lou Reed (υπάρχει και μια διασκευή στο Sweet Jane, για την οποία θα πλήρωναν πολλά οι Rev/Vega, το ίδιο και εγώ).
Ανεκτίμητη αισθητική και φθηνά Roland. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούμε. Όταν όμως συνδυάζονται ιδανικά είναι περίπου σαν να βρίσκεσαι στο πιο βρώμικο ροκ υπόγειο, με τα περισσότερα άδεια μπυροκούτια και τους πιο αποφασισμένους εκτελεστές. Ηχογραφημένα τα πάντα σε ένα απαρχαιωμένο dictaphone, δηλαδή με μάλλον χειρότερη ποιότητα από ότι το recorder του κινητού που τώρα κρατάτε στα χέρια σας. Έχουμε όμως ξαναπεί ότι όπου υπάρχει πραγματικό πάθος, ίσως τελικά να περισσεύει ακόμη και αυτό το ταλέντο. Ή ίσως να επαρκούν ιχνοστοιχεία του, για να μην είμαστε υπερβολικοί.
Εν ολίγοις πρόκειται για μία εντελώς απαραίτητη επανέκδοση στο minimal wave ξεσάλωμα που υπογείως διακινεί τα πράγματα τον τελευταίο καιρό. Το MiniMiniMiniMinijupe επιπλέον είναι καιρός να γίνει το electro classic που πάντοτε έπρεπε να είναι. Σε βινύλιο και CD από την Γαλλική Born Bad Records. Ε... μην κάθεστε!
Να μην ξεχάσω το πλέον σημαντικό... Καλό το internet που βρίσκεις τα πάντα και έχεις πρόσβαση στο κάθε τι και σου έρχονται οι πληροφορίες εκεί που δεν τις περιμένεις, αλλά όσο υπάρχουν ιδιοκτήτες δισκοπωλείων όπως ο Προκόπης (για τους φίλους Πάκης) από το Λωτό της Θεσσαλονίκης, που μου παρέδωσε το δίσκο σφραγισμένο (φυσικά και τον εμπιστεύτηκα στα τυφλά) τα δισκοπωλεία ασφαλώς και θα συνεχίσουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Support The Underground... πριν να είναι αργά για ακόμη μια φορά.