Glam-o-rama
Είναι περίεργο: Πως μπορούν κάποιοι djs, που είναι χρόνια ταγμένοι στην dance μουσική και βομβαρδίζουν τους πιστούς τους clubbers με απίστευτα νούμερα b.p.m., να κάνουν δίσκους, που σου χαϊδεύουν τα αφτιά, όπως το αεράκι στη νωχελική σου βόλτα με το κάμπριο το καλοκαίρι; Αυτή είναι και η περίπτωση του Βερολινέζου τύπου, ο οποίος κυκλοφορεί με το όνομα Stereo de Luxe. Μετά από κάποιες συμμετοχές σε συλλογές και κάποια 12", παρέδωσε φέτος στο κοινό το πρώτο του άλμπουμ.
Το "Glam-o-rama" υποτίθεται ότι διαδραματίζεται σε χαϊκλασσάτο club και γι' αυτό υπάρχει σχετική εισαγωγή από τον αρμόδιο του προγράμματος του μαγαζιού. Το πρώτο λοιπόν θέμα, το 'Soul sauce' είναι αντιπροσωπευτικό του ήχου που θα κατακλύσει την αίθουσα: Σέξι πνευστά, λικνιστικός ρυθμός, μετρημένα πλήκτρα, στακάτα τύμπανα και groovy διάθεση. Το 'Riddle me this' είναι η πονεμένη ιστορία τριών ανδρών, που βρίσκονται σε μία βάρκα, έχουν τσιγάρα, αλλά δεν έχουν φωτιά, εξοβελισταίοι από το μένος του αντικαπνιστικού συστήματος. Ίσως αυτή να είναι η τιμωρία τους. Το 'Fandagled', με τους εξωτικούς θυμωμένους διαλόγους, μοιάζει να παρωδεί την εισβολή των γιαπωνέζων djs στο χώρο της εύπεπτης dance pop μουσικής. Στυλάτη σύνθεση, με αλέγρο τέμπο, ενισχύεται από τα πνευστά. Ακολουθεί το 'Je suis fatiguee', που θα μπορούσε να είναι η εξομολόγηση μιας κουρασμένης σύγχρονης Εύας, η οποία υποχρεώνεται να επιλέξει ανάμεσα στην μητρότητα, την καριέρα και το σεξ. Είναι μαζί με το 'Moeglichkeit', το διάλειμμα στον χαρωπό ρυθμό που χαρακτηρίζει το άλμπουμ.
Στο 'Moeglichkeit' κάνουν πολύ έντονα αισθητή την παρουσία τους στοιχεία του easy leastening των 60's και των 70's. Το 'Linkoln Continental' σε επαναφέρει στο χορευτικό ρυθμό, αλλά είναι και το στιχουργικό highlight, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για ευγενικό φτύσιμο της Αμερικής. Προς το τέλος, υπάρχει ένα break, που οδηγεί σε κρεσέντο, μ' αποτέλεσμα η συγκεκριμένη σύνθεση να είναι από τις πλέον αξιόλογες του χώρου. Το 'Lipstick' με τις κλασσικές rock 'n' roll συγχορδιακές αλλαγές, κάνει τα πόδια σου να κουνιούνται και το 'Jane' παραπέμπει στον Serge Gainsbourg και στον Barry Adamson. Το 'Lunar Hilton' επιτρέπει στα τύμπανα (έστω και προγραμματισμένα) να αναδειχθούν στο ίδιο επίπεδο με την φωνητική -ελαφρόμυαλη αλλά και γλυκειά- μελωδία, ενώ το 'Soul sauce' που ξανακούγεται σε διαφορετικό μινιμαλιστικό remix, σε προκαλεί να το σφυρίξεις.
Η έκπληξη είναι το 'Several odd moments', που ακούγοντας την φωνή του αφηγητή και την επαλαμβανόμενη μουσική φράση, περιμένεις την εξιστόρηση μιας μεταφυσικής εμπειρίας. Το άλμπουμ κλείνει πάλι με τον τύπο που απευθύνεται στους πελάτες και τους εξηγεί ότι το μουσικό πρόγραμμα τελείωσε και μπορούν να περάσουν στην διπλανή αίθουσα και να δοκιμάσουν τη τύχη τους στην ρουλέτα...
