Ο άλλος Μπάμπης
Να και κάτι όχι συνηθισμένο: ένα single με τη μορφή dual disc CD/DVD. Από τη μια μεριά δυο τραγούδια και δυο ρημίξ αυτών. Κι απ' την άλλη τα βιντεοκλίπ για μια πιο πλήρη οπτικοακουστική εμπειρία. Κι αυτά όλα σ' ένα κουτί DVD με το όνομα και τον τίτλο να καλύπτουν τα μάτια του hip-hoper, με αντεστραμμένο οπισθόφυλλο και με το parental advisory του να δεσπόζει αχρείαστο και μάλλον υπερβολικό. Ίσως-ίσως και υπερ-βολικό.
Το στιχουργικό μέρος μας αφηγούνται δυο ιστορίες. Η πρώτη μιλά για κάποιον -προφανώς συνομήλικο του Mike- που τόλμησε να τα βάλει με τα σκουριασμένα μας μυαλά και έχασε στα σημεία ως νέος και ορμητικός. Υπάρχει αρκετά αίσθημα, συναίσθημα και συγκινησιακή φόρτιση στην στέρεο απαγγελία του Μιχάλη Έξαρχου. Κι είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ματιά του, το πλησίασμά του στον αντι-ήρωα και η αναβράζουσα οργή που γίνεται θλίψη και στεναγμός. Το δεύτερο μιλά για την πόλη του που τον αλώνει καθημερινά, που τον θρέφει βέβαια αλλά και τον σκοτώνει παράλληλα.
Το μουσικό μέλος διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας χιπχοροπηδηχτής αφήγησης: είναι πειραγμένο, είναι γλυκόπιοτο και μελαγχολικό, είναι ρυθμισμένο και προγραμματισμένο να λειτουργεί επικουρικά και μαλακτικά στην προώθηση της ιστορίας. Ο Mike χειρίζεται επίσης τα πλήκτρα και τις κιθάρες κι αφήνει την ηχοληψία και της επεξεργασία στον και επί σκηνής συνεργάτη του aLEX-G [και τα Westminster Studios βοήθησαν πολύ].
Το οπτικό μέρος, τώρα, είναι αποκλειστική ευθύνη του Richard Penna. Σκηνοθεσία, φωτογραφία, γραφικός σχεδιασμός και εφέ αποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο τη βαρύτητα των λεγομένων του Mike. Η παραγωγή είναι πολύ προχωρημένη για ελληνική δουλειά και το συνολικό αποτέλεσμα αφήνει τα σημάδια του σε όποιον έχει αυτιά μάτια και καρδιά.
Η αμεσότητα και η φρεσκάδα που αποπνέουν θυσιάζονται εύκολα στο βωμό του συναισθηματισμού. Τα ρίσκα στη γλώσσα και στην έκφραση δικιολογούνται από το αντιρατσιστικό και αντικομφορμιστικό μήνυμα ή απωθούν εντέλει; Δύσκολο ν' απαντηθεί από έναν τελειοθήρα γραφιά. Κάθε πιτσιρικάς αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο αλλιώς και βλέπει με τα μάτια της δικής του ψυχούλας. Αυτό που θα νοιώσει έχει ίσως πιότερη αξία απ' αυτά που γράφω.
Πάντως ο Stereo Mike μπορεί και καλύτερα. Αυτό είναι απλά ένα δείγμα.
