Στέρεο Νόβα

Τα παραμύθια συνήθως ξεκινούν με την κλισέ ατάκα "Μια φορά και έναν καιρό ήταν...", οι Στέρεο Νόβα ξεκίνησαν με μία πρόταση πιο σύγχρονη το δικό τους παραμύθι : "Θέλω να φυλάξω αυτές τις εικόνες, αυτές τις λέξεις μέσα σου...". Λες και ήταν προφήτες ή μάγοι, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον το κατάφεραν. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μπήκε η πρώτη τους λούπα, εκείνη του κλεμμένου ποδηλάτου, και ακούστηκε ο θόρυβος του πιστολιού του αφέτη γιατί μόλις είχε ξεκινήσει κάτι καινούργιο στην Ελλάδα.

Μας εκβίασαν γλυκά να καβαλήσουμε το ποδήλατο τους και να ταξιδέψουμε στο δικό τους ηλεκτρονικό μουσικό χωρόχρονο. Αν μπορούσα να παρομοιάσω τους Στέρεο Νόβα με κάτι μυθικό, αυτό θα ήταν σίγουρα ο Πήτερ Παν και η Χώρα Του Ποτέ. Ήταν μεγάλοι παραμυθάδες. Ήξεραν να παίρνουν κάτι ασήμαντο στα χέρια τους και να το κάνουν σημαντικό. Το σκουπίδι να το κάνουν παράδεισο και την σκόνη, χρυσό, όπως κάνουν όλα τα κλασικά παραμύθια, μουσικά και μη.

Δεν γνωρίζω αν από αυτούς τους τρεις εικοσάχρονους, που μαζεύονταν κάθε μεσημέρι στο σπίτι του Κωνσταντίνου και ο Μιχάλης έπαιρνε από την κουζίνα δύο κατσαρόλες και κάτι πηρούνια και ένα μικροσκοπικό Casio και ο Αντώνης μια κιθάρα (όταν το 'συγκρότημα' δεν είχε το όνομα Στέρεο Νόβα αλλά Bobby Blast), είχε περάσει ποτέ από το μυαλό τους ότι μετά από 13 χρόνια θα υπάρχουν άνθρωποι που να θυμούνται και μάλιστα να τιμούν την πρώτη τους προσπάθεια.

Η 'Ευδοκία' (κομμάτι εκείνης της περιόδου) δεν γράφτηκε ούτε καν με σύγχρονο synth αλλά με τους προεπιλεγμένους ήχους ενός φτηνού προπολεμικού synth-μπαούλου. Δύο χρόνια μετά από εκείνα τα μεσημέρια, τους δέχθηκε η Wipe Out και το παραμύθι τους ακούστηκε στο ευρύ κοινό μέχρι της βινυλιακής εξάντλησής του. Η αποσπασματική αυθόρμητη και μερικές φορές δαιδαλώδης ποίηση/απαγγελία του Κωνσταντίνου, ήταν κάτι σαν ένα κολάζ/παζλ σημειώσεών του, που τα έβαλε σε τάξη λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου.

Πριν δέκα χρόνια ακριβώς είχαν ρωτήσει τον Κωνσταντίνο (το βιογραφικό του αναφέρει πως σπούδασε ζωγραφική και ιστορία της τέχνης στη Μελβούρνη και γραφικές τέχνες στην Αθήνα), ποιοί είναι οι 15 αγαπημένοι του δίσκοι όλων των εποχών. Είχε επιλέξει μεταξύ άλλων, δίσκους των Bowie, Eno, Kraftwerk, Mertens, Pet Shop Boys, Sylvester, Mitchell, Public Enemy, Dead Kennedys. Μετά από 10 χρόνια δεν γνωρίζω αν ακόμα παραμένουν οι ίδιοι δίσκοι αγαπημένοι για εκείνον, σίγουρα όμως αν το καλοσκεφτείτε, κατασταλαγμένα πλέον, όλοι οι προηγούμενοι καλλιτέχνες βρίσκονται άλλοτε καλά κρυμμένοι και άλλοτε φανερά στην πρώτη γραμμή σε κάθε δευτερόλεπτο των τραγουδιών τους.

Για την ιστορία οι Στέρεο Νόβα δημιούργησαν έναν καινοτόμο δίσκο στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ο οποίος ξέρει από τη μία να κρύβει τις αδυναμίες του και από την άλλη να μας τις φανερώνει και να ζει με/από αυτές. Δεν είναι τέλειος μουσικά, δεν μπορούσε να είναι τέλειο άλλωστε ένα τέτοιο πείραμα, είναι όμως σημαντικός και ανοίγει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την ελληνική ηλεκτρονική μουσική με τον καλύτερο τρόπο, που ακόμα και τώρα δεν έχει χάσει την φρεσκάδα και τον αφθορμητισμό του.

Ο Κωνσταντίνος αποδείχθηκε ψεύτης όταν έλεγε : "Τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα. Άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα", διότι όπως φαίνεται και η επόμενη γενιά πάλι θα του ψηφίσει σε κάποιο ανάλογο αφιέρωμα. Αν υπήρχαν Κλασικά Μουσικογραφημένα, οι Στέρεο Νόβα και το ομότιτλο τους ίσως να ήταν το πρώτο τεύχος...