Chemical chords

Θυμάμαι τους Metro Decay... Το "πάγωμα του πάθους"... Περνάνε τα χρόνια, ο χρόνος διαβρώνει σαδιστικά ακόμη και το πιο ανθεκτικό μέταλλο, η χαρά της προσμονής γίνεται συνήθεια, επανάληψη, μητέρα της ανίας... Και μια ωραία πρωία ξυπνάς και αναρωτιέσαι "πώς φτάσαμε ως εδώ", το πάθος έχει εξαχνωθεί, και ανασκαλεύεις τη θράκα να βρεις σπίθες από τη φλόγα του παλιού σου έρωτα...

Παλιά αδυναμία οι Stereolab... Προσπαθώντας να εξορθολογίσω με επιχειρήματα την αγάπη αυτή, θα σημειώσω ότι υπήρξαν μία από εκείνες τις σπάνιες μπάντες οι οποίες κατάφεραν να ισορροπήσουν στοιχεία, από εκείνα που αν κάποιο υπάρχει σε περίσσεια μπορεί να καταστρέψει και την καλύτερη ιδέα (σαν το αλάτι στο φαΐ ένα πράμα!). Π.χ., είχαν μια σοφιστικέ αντίληψη για την pop, χωρίς να πέφτουν στη λούμπα του διανοουμενισμού, μια αριστερή άποψη χωρίς στρατευμένη ξύλινη σοβαροφάνεια (παραλίγο να γράψω ...νεκροφάνεια!) και ρετρό αναφορές χωρίς παρελθοντολαγνικό ...ιδεασμό!

Όμως... Πόσες μπάντες άραγε υπάρχουν οι οποίες να έβγαλαν το αριστούργημά τους μετά από 16 χρόνια συνύπαρξης; Ιδιαίτερα μετά από εκείνη τη μαύρη μέρα του Δεκέμβρη του 2002, όταν ένα φορτηγό έκοψε άδοξα (μεταξύ μας, μήπως υπάρχει και ένδοξος θάνατος;) το νήμα της ζωής της Mary Hansen, τα πράγματα (δεν) θα ήταν πια τα ίδια για τους Stereolab. Δεν είναι τόσο (ή μόνο) ότι έλειψε αυτή καθαυτή η συνεισφορά της στον ήχο της μπάντας, εκείνες οι μαγικές διφωνίες της με την Laetitia... Είναι που έχω την αίσθηση ότι από τότε οι Stereolab αναζήτησαν την ασφάλεια της συνήθειας στις μουσικές τους επιλογές, λες και πλέον η ύπαρξή τους από μόνη της να αποτελεί μια απάντηση στο χρόνο που περνάει αμείλικτα...

Το σίγουρο είναι ότι οι ημέρες των πειραματισμών έχουν παρέλθει! Έτσι, παρά τον παραπλανητικό "χημικό" τίτλο και την ψυχεδελική γραμματοσειρά η οποία παραπέμπει σε δεκάδες "ουσια-στικούς" δίσκους, στο "Chemical chords" δεν θα συναντήσουμε ούτε έναν από αυτούς τους ...πολύλεπτους ελευθεριάζοντες lost-in-space παροξυσμούς που συνήθιζαν στο παρελθόν...

Αντιθέτως! Ας δώσουμε το μικρόφωνο στον ίδιο τον Tim Gane να μας τα πει από πρώτο χέρι: "Εσκεμμένα σύντομα, πυκνά, γρήγορα pop τραγούδια"... Ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω κι εγώ: πολλά κομμάτια μοιάζουν με διασκευές σε επιτυχίες των ...Supremes ή της bubblegum pop (όπως το γοητευτικό παρά την αφέλειά του "Daisy Click Clack"), η δε φωνή της Laetitia με τα χρόνια ακούγεται όλο και πιο βελούδινη και γλυκιά, όπως και η ίδια άλλωστε (αμετανόητος γαρ wannabe ...groupie!). Επέστρεψε και ο ...απολωλός παλιός συνεργάτης, το ...ψηλό λάμα ο Sean O'Hagan, ο οποίος με τις πνευστές ενορχηστρώσεις του δημιούργησε έναν ρευστό μελένιο κόσμο μέσα στον οποίο "πλέουν" οι μελωδίες...

Όμως... Η τρίλεπτη pop φόρμα προϋποθέτει γερές συνθέσεις, μελωδίες που σε αρπάζουν και δεν σε εγκαταλείπουν ακόμη κι αν πατήσεις το pause... Και αν εξαιρέσεις το ρυθμικό κομψοτέχνημα που λέγεται "Neon beanbag", το οποίο στρατηγικά τοποθετημένο στην αρχή σε σκλαβώνει με την πρώτη αυτιά, ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει σε μια ευχάριστη μεν, ανώδυνη και χωρίς εκπλήξεις δε ομοιογένεια...

Το "Chemical chords" ασφαλώς δεν είναι ένας κακός δίσκος... Είναι όμως "ένας ακόμη" Stereolab δίσκος... Φτωχός πλην τίμιος και αξιοπρεπής... Άλλη μια καταχώρηση στη μακρά λίστα του βιογραφικού τους. Από την οποία ίσως θα ξεχωρίζει, γιατί είναι ο πρώτος τους στην πάλαι ποτέ θρυλική 4AD, που και αυτή αναθυμάται περασμένα μεγαλεία αναζητώντας μια χαμένη προ πολλού ταυτότητα! Κατά τα λοιπά, δεν κερδίζουν αλλά ούτε και χάνουν σε υστεροφημία... Δεν μου πάει το χέρι όμως για λιγότερο από...