Daxaar

Δεν βλέπω το λόγο να ξεθάψει κανείς από τη δισκοθήκη του το "Universal consciousness" της Alice Coltrane ή το "Tauhid" του Pharoah Sanders. Υπάρχει όμως, σοβαρός λόγος για το "Les stances a sophie" των Art Ensemble of Chicago και το "Headhunters" του Herbie Hancock, ακούγοντας το νέο cd των Steve Reid Ensemble. Δηλαδή του Steve Reid και του Kieran Hebden, του τρομερού παιδιού της folktronica, όπως βάφτισαν τη μουσική του οι Εγγλέζοι όταν άκουσαν το "Pause", το δεύτερο άλμπουμ που ηχογράφησε σαν Four Tet. Όμως ο πιτσιρικάς τούς ξέφυγε στη γωνία γιατί ο μπαμπάς του είχε μεγάλη συλλογή με jazz και avant garde δίσκους, και ... φαντάζεστε πώς ένιωσε όταν του έλαχε να δουλέψει μαζί με τον Steve Reid, τον ντράμερ που στο παρελθόν έχει παίξει με όλους, από τον John Coltrane, τον Art Blakey, τον Sun Ra και τον Fela Kuti ως τον James Brown και τον Miles Davis.
Οι δυο τους πρωτοβρέθηκαν το 2005 για το comeback άλμπουμ του Reid "Spirit walk" στην Soul Jazz, την εταιρεία που επανέκδοσε τα δύο free jazz άλμπουμ του 1976 "Nova" και "Rhythmatism". Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Exchange του Λονδίνου και η συνεργασία γέννησε επίσης τα δύο άλμπουμ ελεύθερου αυτοσχεδιασμού "The Exchange session Vol. 1" και "Vol. 2", σαν ντουέτο πλέον, και ένα τρίτο, το "Tongues", που δεν έχουμε καταφέρει να ακούσουμε, και ο δρόμος τους έφερε και στην Αθήνα για ένα αξέχαστο live.

Το Γενάρη του 2007 όμως, είχε έρθει η ώρα για το ταξίδι στην Αφρική, όπου ηχογράφησαν το εν λόγω άλμπουμ στο Ντακάρ της Σενεγάλης, και είναι απίστευτα τα ποσοστά ενέργειας που αυτή η μπάντα απελευθερώνει. Μεγάλη Μαύρη Μουσική ονόμαζαν κάποτε τη μουσική τους οι Art Ensemble και πάει πολύς καιρός από τότε που ψάχνουμε να βρούμε κάποια νέα κυκλοφορία που να μπορεί να σταθεί άνετα σ' αυτόν το χαρακτηρισμό.

Για τον Steve Reid, η επιστροφή στην Αφρική και η συνεργασία με ντόπιους μουσικούς, εκτός του Kieran και του κιμπορντίστα Boris Netsvetaev, θα πρέπει να ήταν όνειρο δεκαετιών και αυτό φαίνεται στον τρόπο που παίζει, και στην μια κι έξω ερμηνεία των συνθέσεων. "I write the pieces after I play them..." λέει ο ίδιος, και αυτό σηματοδοτεί την ικανότητα του δημιουργικού μουσικού να χρησιμοποιήσει την αφροαμερικάνικη μουσική παράδοση, αυτήν την αστείρευτη πηγή ρυθμολογίας αν μη τι άλλο, σε μια σύγχρονη μορφή αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, χωρίς τα στραβοπατήματα και τις παγιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος.

Μια ρυθμική γιορτή στην πρωτεύουσα του ρυθμού είναι αυτό το άλμπουμ, όπως γράφει κι ο Gilles Peterson στις liner notes, και είναι στο χέρι σας αν θα συμμετάσχετε ή όχι. Δεν ξέρω αν ο δίσκος μοιάζει τόσο ελκυστικός λόγω και της μικρής του διάρκειας, η οικονομία στο χρόνο είναι χαρακτηριστική στους δίσκους του Steve Reid, όταν βέβαια ηχογραφεί με τους Ensemble. Δεν συνέβη το ίδιο με τα 15λεπτα και 20λεπτα tracks στα Exchange sessions.

Άλλαξα γνώμη, λέω να ψάξω για το "Space is the place" του Sun Ra και το "I sing the body electric" των Weather Report για να συνεχίσω το ταξίδι για σήμερα...