Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από ένα θαυμαστή του Steve Wynn. Πάλι καλά, γιατί επί σειρά ετών διαβάζαμε σε έγκυρο μουσικό περιοδικό κριτικές των δίσκων του από τον ιδιοκτήτη της εταιρίας που τους κυκλοφορούσε στην Ελλάδα...
Τώρα που ξεκαθάρισα τη θέση μου, μπορώ να γράψω χωρίς ενοχές. Να γράψω ότι ο Wynn είναι κατά τη γνώμη μου ο σημαντικότερος ροκ τραγουδοποιός της εποχής μας. Ότι παίζει με τη μελωδία και το θόρυβο με την άνεση που ο Μαραντόνα έπαιζε με τη μπάλα (τον είδα με τα μάτια μου να κάνει μαγικά live στην Τούμπα!). Ότι φαίνεται τόσο πολύ ότι αγαπάει αυτό που κάνει, που η ευφορία του ίδιου και της μπάντας του απλώνεται στον αέρα. Ότι το HERE COME THE MIRACLES είναι δισκάρα.
Η αντίδραση του καθώς πρέπει, ψαγμένου και πολιτικά ορθού μουσικόφιλου δεν είναι ακριβώς αυτή. Σηκώνει το φρύδι, παίρνει εκείνο το μπλαζέ ύφος «τα έχω ακούσει όλα» και λέει: Έλα μωρέ τώρα, τι να μας πει ο Wynn σήμερα, τον προσπεράσαμε εδώ και χ χρόνια.....και εκεί είναι που γελάω. Γιατί ξέρω ότι ο Steve θα μπορούσε άνετα, με λίγη πόζα, να τους έχει όλους αυτούς να χορεύουν και να ορκίζονται στο όνομά του, αλλά είναι πολύ αυθεντικός για να σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο, άλλωστε έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνει. Τα εξής δύο: να παίξει μουσική και να γράψει τραγούδια.
Aς μιλήσουμε λίγο για τα τραγούδια. Στο 'HERE COME THΕ MIRACLES' έχει δεκαεννέα, μοιρασμένα σε δύο CD, και δεν περισσεύει ούτε ένα! Από το πρώτο ως το τελευταίο έχουν λόγο ύπαρξης και ειδικό βάρος. Mουσικά και θεματικά είναι τόσο σημερινά και φρέσκα όσο κλασσικά και διαχρονικά. Περιέχουν το απόσταγμα από είκοσι χρόνια καριέρας του ίδιου και πενήντα χρόνια αμερικάνικης μουσικής. Συνθέτουν ένα άρτιο σύνολο μέσα από τις διαφορές τους. Οι έθνικ επιρροές στο ομώνυμο 'Here Come The Miracles' δένουν σαν να ήτανε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου με το θόρυβο του 'Southern California Line'. H κιθαριστική pop/rock 'Shades Of Blue' φλερτάρει με το ταξιδιάρικο ακουστικό 'Morningside Heights' με τον Cacavas να παίζει ως άλλος ...Randy Newman! Αυτά μόνο στο πρώτο CD. Aν πάμε στο δεύτερο, φαντάζομαι τους Husker Du και τους Thin White Rope να χαμογελάνε με ικανοποίηση για το πόσο καλά συνεχίζει, αυτό που άφησαν στη μέση εκείνοι, ο συνομήλικός τους Steve. Αυτό που διαπερνάει όμως όλα τα τραγούδια και τους δίνει λάμψη είναι η μοναδική γοητεία του δημιουργού τους. Που ή την έχεις ή δεν την έχεις...
Ίσως αυτή η γοητεία να πιάνει μόνο σ’ εμένα τόσο πολύ. Ίσως πάλι να είμαι λίγο κολλημένος. Όπως και να έχει, δεν χορταίνω να ακούω αυτό το album.