Psalms, hymns and spiritual songs
Το "Psalms, Hymns And Spiritual Songs" είναι μια πέρα για πέρα ξεχωριστή περίπτωση δίσκου: ενώ δεν επιδιώκει να φέρει κάποιον ανανεωτικό αέρα στο μουσικό γίγνεσθαι, είναι ένας από τους ελάχιστους δίσκους των τελευταίων χρόνων που μπορούν σε σε παθιάσουν τόσο πολύ. Όταν άλλοι καλλιτέχνες και άλλα συγκροτήματα μοιάζουν να μελετάνε επιμελώς τους τρόπους με τους οποίους θα κατορθώσουν να ακουστούν ριζοσπαστικοί, οι The Stevenson Ranch Davidians θριαμβεύουν με έναν αξιολάτρευτο αυθορμητισμό, λες και δε χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ για όσα κάνουν. Δεν πρωτοτυπούν, δεν επιχειρούν crossovers, δεν πουλάνε κάποιο image, δεν κοιτάνε μόδες - αλλά έχουν κατορθώσει κάτι σαφώς ουσιαστικότερο: να ηχογραφήσουν ένα ντεμπούτο album με 12 τραγούδια, από το οποίο όχι μόνο δεν πετάς τίποτα (κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε απολύτως τίποτα), αλλά και στο οποίο κάθε ένα -ανεξαιρέτως- κομμάτι θα μπορούσε να γίνει λαμπερό 45άρι. Οι The Stevenson Ranch Davidians είναι τόσο καλοί που μπορεί να σε κουράσουν: ακούγοντάς τους να αγγίζουν διαδοχικές κορυφές από τραγούδι σε τραγούδι, σχεδόν πιάνεις τον εαυτό σου να παρακαλάει για μια λιγότερο καλή στιγμή, έτσι για να γίνει ένα διάλειμμα. Κι όμως: ακόμα και προς το τέλος του δίσκου, ακούς το "Subliminalover", θαμμένο στην άχαρη θέση του προτελευταίου κομματιού, συνειδητοποιείς ότι είναι ένα ακόμα διαμάντι, και δεν έχεις παρά να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι οι The Stevenson Ranch Davidians δεν άφησαν ούτε ένα δευτερόλεπτο του album τους να γεμίσει με υλικό β' διαλογής.
Βέβαια, ξέρουμε όλοι ότι το άθροισμα των επιμέρους συστατικών δε συνιστά πάντα το όλο, για αυτό και μια απλή συλλογή πολύ καλών κομματιών δε φτιάχνει πάντα έναν άριστο δίσκο, κι όμως οι The Stevenson Ranch Davidians έχουν διαπρέψει και εδώ: πέρα από τη συνθετική τελειότητα των κομματιών καθεαυτή, έχουν δημιουργήσει ένα album με αξιοζήλευτη συνοχή, με ευεργετικά αβανταδόρικη και εύθραυστα κοφτερή ατμόσφαιρα, ένα album με ταυτότητα. Αυτή η ταυτότητα μπορεί να περιγραφεί ξεκινώντας καταρχήν με τους Spacemen 3, και περνώντας στα δύο καλύτερα σχήματα που βασίστηκαν πάνω τους, τους πρώιμους Verve και τους Black Rebel Motorcycle Club. Oι The Stevenson Ranch Davidians δεν αντιγράφουν κανέναν από τους παραπάνω: η ψυχεδελική τους υπόσταση κινείται σε σαφέστερες pop κατευθύνσεις και δεν ακούγεται ποτέ ξεχειλωμένη, κατορθώνουν να διατηρούν μια πολύτιμη αίσθηση αισιοδοξίας ακόμα κι όταν ακούγονται οργισμένοι ή σπαρακτικοί, και δεν καταδέχονται να γράψουν κάτι εκτός χαρακτήρα (π.χ. ένα Whatever Happened To My Rock'n'Roll) για να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους. Πολύ απλά, το πράγμα έχει ως εξής: το "Psalms, Hymns and Spiritual Songs" ακούγεται σαν ένας από τους δίσκους-ορόσημο της ψυχεδελικής pop των nineties. Δεν είναι baggy, δεν είναι dreampop, δεν είναι ακριβώς shoegazing, δεν είναι αποκλειστικά spacerock, είναι όλα αυτά μαζί, περασμένα από μια διαυγή pop αισθητική με ξεκάθαρες, κολλητικές μελωδίες, κιθάρες που ξελογιάζουν, και riffs που αν είσαι πάνω από 30 σε γεμίζουν νοσταλγία, αν είσαι κάτω από 30, σε κάνουν να θέλεις να φτιάξεις κόπιες του album και να τις μοιράσεις στους φίλους σου. Θα μπορούσε να έχει έρθει από τους James της "Sit Down" εποχής, τους The Dandy Warhols πριν τη Vodafone έκρηξη, τους Verve μετά το "A Storm In Heaven", ή τους Spiritualized χωρίς τις τραβηγμένες από τα μαλλιά ναρκοληπτικές κρίσεις.
Κι αν τα περισσότερα από τα παραπάνω σημεία αναφοράς έχουν βρετανική προέλευση, είναι μάλλον αναπάντεχο που οι The Stevenson Ranch Davidians έρχονται από την Καλιφόρνια, αλλά και πάλι, αυτό δεν αποτελεί και πολύ μεγάλη έκπληξη: πέρα από τα αιχμηρά riffs, τα περιπετειώδη κιθαριστικά πλέγματα, την εξαίσια ερμηνεία που μοιάζει με πρόσμιξη Richard Ashcroft και Tim Booth - αυτό που κυριαρχεί στη μουσική του συγκροτήματος είναι μια μοναδική αίσθηση ζωηράδας και ενέργειας, ένα στοιχείο που συναντά κανείς σαφώς συχνότερα σε αμερικάνικα σχήματα. Ασφαλώς, εδώ δεν έχουμε την παιδιάστικη feelgood μανιέρα των κάθε Dandies που αρέσκονται σε τσιτάτα, αλλά κάτι απείρως πιο ουσιαστικό και ολοκληρωμένο: μελωδίες άρτιες και εθιστικές, τραγούδια που, μέσα στον ηλεκτρισμένο δυναμισμό τους, εκπέμπουν κάτι το πραγματικά ηλιόλουστο: μια αισιοδοξία που δεν είναι τόσο "η ζωή είναι ωραία" (αν και στο album υπάρχει ένα εξαίσιο κομμάτι με αυτόν σχεδόν τον τίτλο), αλλά πιο πολύ "όλα τριγύρω είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι, αλλά το μόνο που έχει στ' αλήθεια νόημα είναι να κάτσω να ασχοληθώ μόνο με αυτά που με κάνουν ευτυχισμένο"...
Κι αυτό είναι, εννοείται, μια στάση ζωής. Eίναι αυτό που εννοούσε η ταινία "Garden State" όταν ισχυριζόταν πως το "Oh, Inverted World" των The Shins μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή. Κι αν υπάρχει έστω και μια αλήθεια σε αυτό, τότε τι να πει κανείς και για τους The Stevenson Ranch Davidians, για ένα συγκρότημα που έχει γεμίσει 50 λεπτά με πάθος και γνήσια, έντονα συναισθήματα με στόχο να σε παρασύρουν, να σε ταξιδέψουν, να σε βάλουν σε ατέρμονες ονειροπολήσεις, να σε ξεσηκώσουν, να σε κάνουν να αγαπήσεις όλους και όλα όσα είναι γύρω σου; Είναι από εκείνους τους δίσκους που δένεσαι μαζί τους, από εκείνα τα συγκροτήματα που δε θες να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου, αλλά αντίθετα θέλεις να τα κάνεις σημαία, να τα βάλεις πάνω σου σε μπλουζάκι ή σε κονκάρδα, έστω και μόνο για να μπορέσεις να πιάσεις κουβέντα με όποιον ή όποια τύχει να φοράει τα ίδια...
Οι The Stevenson Ranch Davidians έχουν όλες τις προδιαγραφές να λατρευτούν μαζικά, κι αν συμβεί αυτό, τότε το "Psalms, Hymns and Spiritual Songs" θα επανεκδοθεί σε anniversary edition σε 10 χρόνια, και τα reviews τότε θα τού βάζουν στρογγυλά δεκάρια. Προς το παρόν, και μόνο επειδή δεν έχει περάσει ο απαραίτητος χρόνος, τού βάζουμε τον ελάχιστο βαθμό που μπορεί να πάρει.
