No Going Back

Και να που τoν τελευταίο καιρό ο ένας μετά τον άλλον δεινόσαυρος του πάλαι ποτέ θρυλικού Βρετανικού punk rock ξεπροβάλει την κακομούτσουνη μουσούδα του, βγαίνει από τη ναφθαλίνη που από καιρό ήταν τυλιγμένος και νομίζοντας πως κάτι έχει να πει ή πως κάποιος έχει το νταλκά ν' ασχοληθεί μαζί του, ξεπετάει έναν δίσκο (εύκολο πράγμα γι' αυτόν) και περιδιαβαίνει τα σοκάκια χωριών και πόλεων μαζεύοντας τα τελευταία ένσημα, πριν επιστρέψει για πάντα εκεί που ανήκει. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που θα έλεγε και μία ψυχή.

Ας πάρουμε κάποια τελευταία παραδείγματα ξεκινώντας ας πούμε από τους Buzzcocks και το The Way τους, κουραστικό και βαριεστημένο, για μία ακόμη φορά, άλλωστε πότε οι Buzzcocks έβγαλαν άλμπουμ της προκοπής, ποιο είναι το αριστούργημά τους για το οποίο μπορούν να υπερηφανεύονται για να τεθεί κάπως διαφορετικά, και μην ακούσω για το Singles Going Steady στο οποίο πάει το μυαλό σας, αυτό δεν ήταν άλμπουμ άλλα συλλογή. Λίγο πιο πέρα οι UK Subs που ασθμαίνοντας βγάζουν βιαστικά άλμπουμ, έχοντας φτάσει στο X, που σημαίνει πως θα πρέπει να τους υπομείνουμε ακόμη δύο φορές, να τους ανεχτούμε εθιμοτυπικά, τα ψωμιά του(ς) άλλωστε είναι πεπερασμένα. Και ακόμη χειρότερα οι Adicts παραδίπλα που μας πάσαραν το All The Young Droogs, ίδιοι και απαράλλακτοι, οι ακριβώς ίδιοι και οι ακριβώς απαράλλακτοι, και οι The Boys το Punk Rock Menopause, (ποιος ασχολείται πλέον με αυτούς άλλωστε), και οι Stiff Little Fingers το No Going Back, οι Stiff Little Fingers που, ...ουπς τι γίνεται εδώ φιλαράκι;

Δέκα και πλέον χρόνια είχαν να μας επισκεφτούν οι Stiff Little Fingers, μετά το σχετικά ανάλατο Guitar And Drum, δεκαετία κατά την οποία ο Jake Burns ξεπέρασε με επιτυχία την χρόνια κατάθλιψη που τον βασάνιζε (την ξορκίζει εδώ στο My Dark Places), ανανεώθηκε και απ' ότι φαίνεται ξαναβρήκε το δρόμο του με το No Going Back. Σ' αυτό, επιστρέφει ο για τα πρώτα χρόνια πιστός σωματοφύλακας Ali Mc Mordie (έφυγε ο Jam-άκιας ο Foxton), ενώ την τετράδα του άλμπουμ συμπληρώνουν οι παλιοσειρές πλέον Ian McCallum και Steve Grantley.

Ακούγοντας σήμερα τη φωνή του Burns δεν μπορείς παρά να του αποδώσεις τα εύσημα καθώς αυτή ακόμη στέκει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, μια έτσι κι αλλιώς μοναδική φωνή που συνεχίζει και συνεπαίρνει, συγκινεί ακόμη και τώρα όπως τότε που αναζωπύρωνε "εύφλεκτα υλικά". Από την άλλη οι στίχοι του συνεχίζουν να εστιάζουν στα κακώς κείμενα, στοχευόμενοι όπως και τότε, πολιτικοποιημένοι στο έπακρο, δηκτικοί και αφοριστικοί. Έτσι από τις πρώτες ακροάσεις κιόλας νοιώθεις πως κάτι θετικό συμβαίνει σε αυτό το δίσκο.

Μία ντουζίνα τραγούδια περιέχει το No Going Back, όλα διανθισμένα και γεμάτα από αυτό το ιδιαίτερο και μοναδικό στυλ των Stiff Little Fingers, αυτό που μπορεί και συνδυάζει άψογα τα γεμάτα ηλεκτρική ενέργεια punk rock κιθαριστικά περάσματα (Liar's Club, Throwing It All Away), τις πιασάρικες μελωδίες ( No Going Back), τα ρεφρέν που κολλάνε στο μυαλό (Full Steam Backwards, I Just Care About Me), ακόμη και την παραδοσιακή Ιρλανδέζικη folk (Guilty As Sin). 'Όλα στο δίσκο λειτουργούν ρολόι, κοιλιά δεν κάνει σε κανένα σημείο, ο δυναμισμός προσφέρεται σε αφθονία και οι μουσικοί αψεγάδιαστα προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους, Και στο κλείσιμο φτάνει στο αποκορύφωμά του. Στην τοπ στιγμή του που όμως είναι καλά κρυμμένη. Είναι τότε που τα λίγα δευτερόλεπτα από το μεγαθήριο At The Edge χώνονται μέσα στο συγκινητικό When We Were Young, για να αποδώσουν τιμές, παρουσιάζοντας την ολοκληρωτική ιστορία του Burns από την αρχή ως το τέλος και αυτή μόνο μέσα σε ένα κομμάτι.

Και να φανταστεί κανείς πως αυτό το τελικά σπουδαίο άλμπουμ, δεν έβρισκαν τρόπο να το κυκλοφορήσουν οι Stiff Little Fingers και αποφάσισαν να εναποθέσουν τις τύχες του στην αρωγή των φίλων του γκρουπ, από τους οποίους ζητήθηκε να προπληρώσουν για να βγει στο Pledge. Αυτοί καλύπτοντας τα έξοδα μέσα σε μόλις πέντε ώρες, συνέβαλαν στο εγχείρημα αποφασιστικά, δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο την εμπιστοσύνη τους στο τόλμημα του Burns και τελικά δικαιώθηκαν.

Λοιπόν το No Going Back δεν είναι ούτε Inflammable Material ούτε Nobody's Hero, ποιος άλλωστε τολμά να συγκριθεί με αυτά τα δύο βουνά. Είναι όμως κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές άλμπουμ, μία κυκλοφορία που επαναφέρει τους Ιρλανδούς φίλους μας στο προσκήνιο. Και αφού πλέον μας δείχνουν πως τα πόδια τους πατούν ξανά γερά στο έδαφος, μας δίνουν το δικαίωμα να περιμένουμε στο μέλλον ακόμη περισσότερες μουσικές περιπέτειες απ' αυτούς.