Phonophobia

Έχω σαν αρχή να μη γράφω ποτέ κριτικές για δουλειές φίλων μου. Αντίσταση στη διαπλοκή το λέω. Τα κυβικά μας βέβαια είναι χαμηλά, ούτε εγώ είμαι Lester Bangs ούτε οι φίλοι μου Iggy Pop, αλλά οι αρχές είναι αρχές.

Τον Αλέξανδρο Ιωάννου που παίζει τύμπανα, και όχι μόνο, στους Still Gramophone τον ξέρω από μωρό παιδί. Τον κιθαρίστα και συνθέτη Ηλία Σταμπουλή τον γνώρισα σχετικά πρόσφατα, και είναι ένας από εκείνους τους εκνευριστικούς τύπους που το ταλέντο ξεχειλίζει από κάθε πόρο του δέρματός τους και είναι πάντα χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Ξεκαθαρίζω λοιπόν τη θέση μου πριν να γράψω αυτά που θέλω εντελώς ανεπηρέαστος από τις προσωπικές μας σχέσεις. Και γράφω παραβαίνοντας τον κανόνα μου επειδή οι Still Gramophone αξίζει να ακουστούν από όσο περισσότερους και περισσότερες γίνεται.

Από τη πρώτη στιγμή που άκουσα τους Still Gramophone έτριβα τα μάτια μου και τα αυτιά μου μη πιστεύοντας ότι ακούω τόσο υψηλής αισθητικής εκλεκτικιστική ποπ από ελληνικό γκρουπ. Παίρνοντας τα καλύτερα από τη βρετανική ψυχεδέλεια των late 60s και από τη σκοτσέζικη ποπ των 90s και εμπλουτίζοντάς τα με στοιχεία από τζαζ και ελληνική μουσική, και όλα αυτά μέσα σε ένα κοινοβιακό κλίμα ελευθερίας και συντροφικότητας, οι Still Gramophone δημιουργούν τραγούδια μοναδικής ομορφιάς και πολυσύνθετα ηχοτοπία που μπορεί να είναι ταυτόχρονα δύσβατα και απαιτητικά από τη μια και απολαυστικά από την άλλη. Το πώς το κατορθώνουν αυτό δεν είμαι σε θέση να το ξέρω, αν ήμουν θα έγραφα τέτοια τραγούδια κι εγώ.

Ο αγγλικός στίχος και ο ερασιτεχνισμός, έστω και αν είναι από άποψη, τους κρατάνε μακριά από μεγαλύτερα ακροατήρια. Συν το ότι αυτά που παίζουν είναι για λίγους βέβαια. Οι αναγνώστες του mic πρέπει οπωσδήποτε να τους ακούσουν. Θα ανακαλύψουν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της ευρωπαϊκής ποπ. Μακάρι να φτάσουν στα σωστά αυτιά και έξω από την Ελλάδα, γιατί πιστεύω ότι μπορούν να σταθούν άνετα.