Computers and blues
Ακούγοντας τις εξαγγελίες του Mike Skinner περί κύκνειου άσματος και κατακλείδας των μουσικών περιπετειών του project των The Streets, είναι επόμενο ο κάθε παρορμητικός γραφιάς αναφερόμενος στο Computers and Blues να καταφύγει σε κοινοτυπίες του στυλ: "H έσχατη κατάθεση ψυχής ενός γαλουχημένου στην ζωή του δρόμου μουσικού". Αυτή είναι η εύκολη, επιφανειακή και υπεραπλουστευμένη άποψη του "περί του τίνος πρόκειται" για το άλμπουμ που ολοκληρώνει και κλείνει ανεπιστρεπτί (;) ένα επιτυχημένο κύκλο δέκα χρόνων για τον τριανταδιάχρονο πλέον σύγχρονο εκφραστή του Βρετανικού garage.
Η επιτυχία κατ' εμέ δεν συνοψίζετε στις θέσεις των charts, που έφεγγε ως άμεσος στόχος καθότι η ηχητική κατεύθυνση και το εν γένει target group αποκάλυπταν δίχως εφίδρωση σημεία επαφής με την mainstream καταναλωτική ισοπέδωση. Παρόλα αυτά, ο Michael Geoffrey, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, εναπόθετε τις ελπίδες του για κάτι πέραν των εμπορικών οφελών, σε ένα διάλογο, από κοινού επικοινωνιακή βάση, έναν ατόφιο κρουνό "πεζοδρομίου" απ' τον οποίο θα πήγαζε μια ροή δεδομένων που θα απαιτούσε την εφαρμογή μιας αμφίδρομης σχέσης. Ο ίδιος θα εξέφραζε με κάθε λεπτομέρεια, αιχμηρότητα και ωμότητα, την ολόδική του πραγματικότητα, θα εξηγούνταν αξιοποιώντας την φαρέτρα με τις εμπειρίες του κι οι αποδέκτες εμμέσως θα τις φίλτραραν μέσω της προσωπικής τους ματιάς. Συνασπίζεσαι ή δε συνασπίζεσαι με κείνον, οφείλεις εκ των υστέρων και λόγω αδιάσειστων στοιχείων να αναγνωρίσεις ότι το ντεμπούτο του Original Pirate Material ορθώνεται περισσότερο αυθεντικό απ' οτιδήποτε ηχογράφησε και εν συνεχεία μοσχοπούλησε ο Eminem.
Με αδιαπραγμάτευτη ευθύτητα και στιχουργικό βάθος μια δεκαετία μετά, αυτοπαρουσιάζεται το παρόν Computers and Blues. Ο Skinner εξακολουθεί να επενδύει τις ρίμες του με αρκούντως ευέλικτους ήχους που δεν εδράζονται συγκαταβατικά σε κάποιο ιδίωμα, αλλά δέχονται επεξεργασία και μορφοποίηση που τους πάει παραπέρα. Αυτό συμβαίνει τόσο σε επίπεδο χρησιμοποίησης samples όσο και πρωτόλειων ιδεών. Στο παρελθόν και στο προαναφερθέν αξεπέραστο τόσο για κείνον όσο και για τους επιγόνους του άλμπουμ, ανακαλείς το εμφανώς σπουδαιότερο δείγμα της εν λόγω αισθητικής ονόματι "It's Too Late". Εδώ, το πιασάρικο πάντρεμα soul, electro pop και hip hop του "Roof Of Your Car", οι jazzy και ambient παρεμβάσεις στο "Blip On Α Screen", οι εναρκτήριοι funky κραδασμοί του "Outside Inside" και οι υπέροχες εναλλαγές του "Trying To Kill M.E.", κάμπτουν τις όποιες αντιστάσεις που απορρέουν απ' την πεπατημένη hip hop ευκολία των πλαστικών ρυθμών των drum machines και των φτηνών μελωδικών μανιερών. Η εντυπωσιακά εύστοχη απλότητα του Skinner και η εκφραστική του πληρότητα τον ξεχωρίζει και πάλι απ' τον συρφετό των επίδοξων ραπ προνομιούχων ("Puzzled By People").
Η τάση προς την σύζευξη ειδών, όμως, ξενίζει ανεπανόρθωτα σε αχρείαστες ευκολίες τύπου "Going Through Hell", που κουτοπόνηρα ωθούν σε stadium ξεσαλώματα, εντούτοις δεν έχουν τα εφόδια για μια τέτοια υπέρβαση. Οι hard rock κιθάρες -του Robert Harvey των Τhe Music- που είσαι σίγουρος ότι ξέμειναν απ' τα παραπεταμένα tracks των Led Zeppelin πίσω στα 70s, προσπαθούν να επιβληθούν σε ένα παράταιρο περιβάλλον-αχταρμά από ιαχές και rap μισόλογα. Όσο για τις στρωτές στιγμές μπαλαντοειδούς υφής, θα 'λεγα ότι πετυχαίνουν κατά το ήμισυ το σκοπό τους. Συμπαραστέκονται τα αεράτα γυναικεία φωνητικά της Laura Vane σε πρώτο πλάνο στο "OMG" κι η ανάλαφρη ποπ ερμηνεία του Harvey στο bluesy "We Can Never Be Friends", ενώ το επίπεδα επαναλαμβανόμενο "Without Thinking", με την βοκαλιστική σύμπραξη της Sharlene Hector, απλώνει μονοτονία όπως και η dub-R&B συνεύρεση στο "Lock The Locks".
Κι επειδή η στιχουργική αυτονομία πρέπει να ρέει σε κάθε rap/hip hop δίσκο, ιδιαίτερη μνεία προορίζεται για τα όσα εκφέρονται με λόγια στο έκτο ηχογράφημα των/του The Streets. Ο Mike Skinner παραχωρεί γωνιές της δημιουργίας του για τις ανησυχίες της εργατικής τάξης, την αστική βουή και τις συνθήκες διαβίωσης των αγγλικών μεγαλουπόλεων, την δυσλειτουργικότητα των σύγχρονων σχέσεων. Παράλληλα, αφιερώνει μέρος αυτής στην αισιόδοξη πλευρά των μικρών καθημερινών πραγμάτων και την αγάπη. Και ναι, τούτη είναι η πιο ευδιάθετα κατατεθειμένη μουσική σύλληψή του. Στο τέλος φως...
