Φαντάζομαι ότι έχετε καταλάβει ότι εδώ έχετε να κάνετε με έναν ενθουσιώδη μαλάκα γραφιά που κάθε φορά που ακούει κάτι που του αρέσει, βλέπει την πριγκήπισσα της στέπας να του χαμογελάει ανάποδα και νομίζει ότι ανακάλυψε το παγωτό χωνάκι. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους τελευταίους Streets.
O Mike Skinner είναι μακράν η πιο φλώρικη φάτσα μουσικού της τελευταίας δεκαετίας, μου θυμίζει και λίγο τον Παύλο (μην το σκέφτεσαι, δεν ξέρεις για ποιον Παύλο μιλάω) με τη διαφορά ότι αυτός έχει και ταλέντο (συγκρατώ τον εαυτό μου να μην πω κρυάδες τύπου "τα φαινόμενα απατούν" κλπ.). Και πολύ ταλέντο. Μετά το εξαιρετικό 'Original Pirate Material' και το (απαραίτητο πια) hype που δημιούργησε, ο τυπάκος επιστρέφει με το "αυτονόητο" ('Α grand don't come for free'). Πιο σατυρικό, όχι κακόγουστο, ωραία στημένο, πολυσυλλεκτικό και άλλα τέτοια.
Πολύ δύσκολα θα έλεγα ότι αυτό που ακούω είναι hip hop όσο κι αν ο τύπος σε όλα τα κομμάτια ραπάρει ασταμάτητα. Μάλλον μου είναι δύσκολο γιατί πια το hip hop (πόσο μάλλον το σατυρικό hip hop) το έχουμε συνδέσει με τις συνηθισμένες αμερικάνικες χοντράδες και τα πολλά "suck my dick, bitch", τα οποία έχουν την πλάκα τους αλλά εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Κομμάτια γραμμένα πάνω σε καθημερινές καταστάσεις, ζωντανά, μουσική που αναπνέει και "εφαρμόζει" στην πραγματική ζωή και άλλα τέτοια μεγαλόστομα (τι σου έλεγα στον πρόλογο;).
Από τα κομμάτια ξεχωρίζει σίγουρα αυτό που ανοίγει το album. "Υποτίθεται ότι θα ήταν τόσο εύκολο". Καλύτερη στιγμή το "Βlinded by the lights". Μου θύμισε τα "Προάστεια" των Στέρεο Νόβα, αφήνει την ίδια γεύση. Μιλάει για την ανασφάλεια που βαράει κόκκινο μέσα στα clubs με όλους αυτούς τους δυστυχισμένους τριγύρω σου. Επόμενο highlight το "get out of my house" για τη φωνή και το ακούγομαι-κοριτσάκι-αλλά-είναι-για-ξεκάρφωμα attitude της C-mon. Ακολουθεί το "Fit but you know it" που είναι και το πρώτο single. Μοιάζει πολύ με το 'Parklife' των Βlur: Μπα, δε μοιάζει στ'αλήθεια, μάλλον είναι η βλάχικη προφορά του Albarn και του Skinner που μοιάζουν. Και φυσικά ένα απίστευτο κομμάτι ('Empty cans') που κλείνει το άλμπουμ.
Εν ολίγοις, αν ήμουν δίμετρη θεογκόμενα ραδιοφωνική παραγωγός με καλοσχηματισμένο κώλο και "πλούσιο εσωτερικό κόσμο" θα συμπύκνωνα όλες τις παραπάνω παραγράφους σε "not to be missed", "highly recommended" και άλλα τέτοια. (αλλά δεν είμαι και έγραψα 400 λέξεις).
(και το συγκεκριμένο μάλλον κερδίζει τον τίτλο "Το Review Μου Με Τις Περισσότερες Παρενθέσεις")