Original pirate material
Χωρίς ερώτηση αυτή τη φορά. Μια ακόμη solo προσπάθεια έχουμε εδώ, μην μπερδεύεστε με το όνομα, ο 21χρονος Mike Skinner από το Birmingham κρύβεται πίσω από το project. Ο νεαρός παίρνει το μικρόφωνο και αφηγείται στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή σε μια επαρχιακή πόλη της Βρετανίας- η αγάπη, οι σχέσεις, το ποτό, οι νυχτερινοί έξοδοι, τα ναρκωτικά, η βία, τα computer games, τα αδιέξοδα, όλα ζωντανεύουν και μπαίνουν στο στόχαστρο. Ο χειμαρρώδης λόγος του Skinner συνοδεύεται (στην κυριολεξία, αφού η μουσική έρχεται σε δεύτερη μοίρα) από hip hop, drum & bass, ska, dub, house και garage ήχους. Λέτε να βρήκε επιτέλους η Ευρώπη τον Eminem της;
Η ιστορία θα δείξει... Ο δίσκος πάντως έχει λάβει απίστευτες κριτικές από τον διεθνή τύπο, όλοι μιλούν για τον άνθρωπο που ανοίγει νέο δρόμο στην βρετανική σκηνή, που κάνει μουσική επανάσταση, τέτοιου μεγέθους μάλιστα που δεν έχει ξαναγίνει από την εποχή του "Never Mind the Bollocks"(!). Όλα καλά και ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Αλλά τι να τον κάνεις έναν τέτοιο δίσκο -που ολοκληρωτικά βασίζεται στους καταιγιστικούς στίχους- όταν δεν μπορείς να τον καταλάβεις; Εντάξει, το proficiency το έχω πάρει... δεν αναφέρομαι σ' αυτό. Εξηγούμαι καλύτερα. Για κάποιον -ίσως όχι τελικά τόσο παράξενο- λόγο ο νεαρός Skinner μου θύμισε τον Κωνσταντίνο Β. (εποχής Σ.Ν.). Αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσε ποτέ ένας ξένος να νιώσει το απόλυτο συναίσθημα ακούγοντάς τον... Ο ορμητικός λόγος που βρίθει δυναμικής, έμπνευσης και ουσίας, που δεν υπάρχει για να κάνει απλά ρίματα στα κομμάτια αλλά που καταγγέλλει, αγωνιά, κραυγάζει, αυτός ο λόγος για να γίνει απόλυτα κατανοητός και, άρα, για να προκαλέσει βαθιά και ειλικρινή συγκίνηση, οφείλει να "ερμηνεύεται" στη μητρική γλώσσα του ακροατή.
Έτσι και σ' αυτήν την περίπτωση, οι ασυγκράτητοι στίχοι του Skinner (ο όρος "slam poetry" ίσως να είναι ο πιο κατάλληλος), ερμηνευμένοι μάλιστα με εξαιρετικά έντονη προφορά, όσο κι αν κλέβουν τις εντυπώσεις για τη μεστότητα και την αυθεντικότητά τους, αδυνατούν να κεντρίσουν όλες τις αισθήσεις, ενώ υπάρχουν αρκετές στιγμές που κουράζουν το αυτί. Κάποιες προσωπικές επιλογές παρ' όλα αυτά θα ήταν το "Turn the Page" που ανοίγει το cd, το "Lets push things forward" που θυμίζει λίγο τους Madness στο ρυθμό με το πνευστό και το αρμόνιο, το "Weak become heroes" σε acid house ύφος και το "Stay positive" που αντιδιαστέλλει ελπιδοφόρα μηνύματα με μια μονότονη, μελαγχολική μελωδία.
Το παιδί έχει αναμφισβήτητα στιχουργικό ταλέντο και φαντάζομαι πως αν ήμουν βρετανίδα πιθανώς αυτή τη στιγμή να μιλούσα για το καλύτερο cd του 2002. Επειδή όμως δεν είμαι, θα μιλήσω για έναν καλό αλλά "δύσκολο" δίσκο. Από εκεί και έπειτα, περί ορέξεως...
