Room on fire
Το ερώτημα «τι είναι ροκ;» είναι ένα από τα αιώνια ερωτήματα που απασχολούν τους εφήβους όπου γης, μαζί με άλλα εξίσου καυτά, βασανιστικά και δύσκολο να απαντηθούν ερωτήματα, όπως «να τα ρίξω ή θα φάω χυλόπιτα;», «γιατί δεν φεύγει το σπυράκι από τη μύτη μου;» και «τι θα πει όταν ανακαλύψει ότι είμαι παρθένος/α;». Το κακό είναι ότι ενώ όλα τα υπόλοιπα σιγά σιγά απαντιούνται ή σταματάνε να μας απασχολούν μετά τα δεκαεφτά, το συγκεκριμένο επιμένει να στοιχειώνει πολλούς μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Η απαντήσεις υπάρχουν, αλλά ποικίλλουν και, κατά περίεργο τρόπο, είναι όλες έγκυρες. Άλλη απάντηση θα έδιναν οι Nirvava και άλλη οι Status Quo. Εντελώς διαφορετικές από τις προηγούμενες, αλλά και μεταξύ τους, θα έδιναν οι Cramps και οι Pink Floyd. Άλλα θα έλεγαν οι West Coast Pop Art Experimental Band το 68 και άλλα λένε οι Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra La La Band With Choir σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει με τους Yes και τους Ex. Και έχουν όλοι δίκιο. Το ροκ τους χωράει όλους.
Η άποψη των Strokes είναι από τις πιο διαδεδομένες στην πιάτσα. Συνίσταται στο ότι το ροκ πρέπει να είναι επιφανειακά σκληρό και αιχμηρό (fuzz, wah wah, sustain, etc.) ώστε να βάζει μπουρλότο στις εφηβικές ορμές του πελάτη, αλλά να έχει μια πιασάρικη και απλή μελωδική βάση ώστε να μην τον δυσκολεύει πολύ στην κατανόηση και στο τέλος τον ξενερώσει και τον χάσει. Οι στίχοι του πρέπει να έχουν τσαμπουκά και αγριάδα, αλλά να μην θίγουν δύσκολα ζητήματα και χρειαστεί να σκεφτεί. Γκόμενες, μπύρες, μηχανές (όχι αυτοκίνητα τώρα που πήραν όλοι οι μικροαστοί, αυτά ανήκουν στο rock n roll των 50s), άγρια νιάτα, κανένα στα όρθια στις τουαλέτες του μπαρ, άντε και πολιτική ανάλυση του επιπέδου «γαμιέται η κυβέρνηση».
H άποψη αυτή εκπροσωπείται επάξια στην Ελλάδα από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με χιλιάδες πιστούς που ζούνε για να τον ακούνε, και όσο επαναστατική μοιάζει επιφανειακά στα μάτια του μεσόκοπου λυκειάρχη και του καλού μαθητή της βουλής των εφήβων (φεστιβάλ μαλακίας και πρόωρης αρτηριοσκλήρωσης), τόσο συντηρητική και αντιδραστική είναι στην ουσία της, επειδή προωθεί την άσκοπη εκτόνωση σε βάρος της σκέψης και αναπαράγει κοινωνικά, σεξουαλικά και πολιτιστικά στερεότυπα που διαιωνίζουν το κατεστημένο αντί να το ανατρέπουν. Οι Strokes είναι ροκ, το ίδιο και οι Black Rebel Motorcycle Club, που περνιούνται μαζί μ' αυτούς για σύγχρονοι μεσσίες του alternative rock, όπως ροκ είναι και ο Βασίλης. Είναι όμως εξίσου συντηρητικοί και καθεστωτικοί με τη μπάντα του αμερικάνικου ναυτικού και το χρυσό σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού.
Από κει και πέρα, το "Room on Fire" έχει ένδεκα συμπαθητικά ροκάκια για να περνάει η ώρα στο μπαρ πίνοντας μπύρες, μιλώντας για γκόμενες (ή για τυπάδες τα κορίτσια), δερμάτινα και μηχανές (φοβερή η καινούργια TDM).
