Strovili

Δεν απαντά δυνατά και ξεκάθαρα το "Strovili" στο πώς μπορεί να ακούγεται ένα υψηλό ethnic jazz άλμπουμ, όμως παραθέτει πολλά και βαρυσήμαντα ντοκουμέντα επί τούτης της προβληματικής. Όπως επίσης υπερθεματίζει διαρκώς ενόσω αναπαράγεται το συνάμα ιερό και βέβηλο ενός σύγχρονου αιγαιοπελαγίτικου soundtrack χωρίς πληκτικά κιτς.

Αφού λοιπόν οι Γιάννης Χούλης, Γιάννης Κινινής, Δημήτρης Χιώτης, Χρυσόστομος Μπουκάλης και Γιάννης Ηλιάκης επέλεξαν να συνδέσουν μεταξύ τους την τζαζ, τη νησιώτικη μουσική, καθώς και τον αυτοσχεδιασμό, αλλά και ταυτόχρονα να εστιάσουν προς νέα συμφραζόμενα αυτών, ο παρών -ορχηστρικός- δίσκος έγινε δίσκος ταυτότητας για το κουϊντέτο Strovili. Κι έγινε έτσι διότι με την ενδιαφέρουσα πληρότητά του απλούστατα δεν θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι διαφορετικό.

Ο αυτοσχεδιασμός βέβαια παραμένει πάντοτε ένας περίπλοκος, και πρωτίστως συναυλιακός, όρος. Ακόμη και το πιο επιτυχημένο του αισθητηριακό μοντέλο αν μεταφερθεί προς εφαρμογή στην παραδοσιακή μουσική (η οποία κι ενέχει μαζί του μια απριορική αντίκρουση) μετατρέπεται σε ζητούμενο κι όχι σε δεδομένο. Αυτοτελώς. Δεν περιμέναμε επομένως ότι θα ήταν εύκολο να ακολουθήσουν οι μουσικοί εδώ τούς impro κανόνες οικονομίας κι απεμπλοκής, και να το κάνουν όπως το ξέραμε από κάπου αλλού.

Οι Strovili ωστόσο παρουσιάζονται παράτολμοι με τη θετικότερη των εννοιών. Μέσω της ερεθιστικής γκάμας των μουσικών αναστοχασμών που ανοίγονται στα ηχητικά πεδία τα οποία οι ίδιοι δημιουργούν. Κρατώντας τα μάλιστα σε έντονη, ηλεκτρισμένη ισορροπία που διαρκεί μόνον για λίγο. Ενώ πριν ή μετά αυτής είτε τα πνευστά -σαξόφωνα, φλάουτο- είτε τα έγχορδα -κιθάρες, τζουράς, κρητική κι ηλεκτρική λύρα, βιολόλυρα (δεν ξεμείναμε από οργανοποιεία στην μνημονιακή Ελλάδα)- υπερέχουν γενικευμένα και την αλλάζουν.

Ο δίσκος περιδιαβαίνει με εναλλαγές σε σπουδαία κομμάτια καθώς προχωράει ("Κανόνας", "Αέρας Στα Πανιά", "Ναξιώτικο", "Μυστική Πατρίδα"), λες κι ήταν να οδηγηθεί με ακρίβεια σε μια εξαιρετική έξοδο με τα "Μάτια Του Βυθού" και πιο νωρίς τις "Μοίρες II". Θέματα που διατηρούνται πέρα απ' τα όρια του όποιου άμεσου συμβάντος ως ξεχωριστές παρακαταθήκες για την εγχώρια δισκογραφία κι όχι μόνον. Κι είναι τόσο όμορφα περιπλεγμένα ώστε κανείς δεν μπορεί να απομονώσει αναλυτικά κάποιο στοιχείο τους, ούτε τώρα ούτε άλλοτε.

Εξάλλου πέρασε ήδη μια πενταετία από τότε που ο Χούλης δημιούργησε τους Strovili, ονοματίζοντάς τους απ' την βραχονησίδα βόρεια της πατρίδας του της Χίου, και στο διάστημα που μεσολάβησε το σχήμα δούλεψε κι έδεσε σε αξιοθαύμαστο βαθμό, γεγονός που επισημαίνεται σ' όλα τα κομμάτια του παρόντος άλμπουμ του.

Ανάμεσα στο περιεχόμενο του cd βρίσκουμε και τις "Μοίρες" απ' τον ομότιτλο σόλο δίσκο του Γιάννη Χούλη (του '07), έναν δίσκο που αξίζει να ψάξετε μιας κι υπό μιαν οπτική στέκει με το "Strovili" πάνω στην ίδια βάση. Αλλά όταν πρόκειται για προσαρμογές σαν αυτήν του "Μες Του Αιγαίου" να πούμε πως αφής στιγμής δεν προσθέτει στο υπάρχον υλικό όσο το έκανε εν μέρει στο "Μαστίχα Μύρισα" πριν δυο χρόνια, θα μπορούσε να αφεθεί για τα σετ των ζωντανών παραστάσεων του γκρουπ όπου η λειτουργία του δοκιμάζεται λιγότερο.

Μολαταύτα, ο χρόνος μοιάζει να είναι εντελώς τυπικός για την εν λόγω μουσική, ως πρόταση αλλά κι ως σκέτη. Ίσως στο απώτερο μέλλον κάποιοι άλλοι γραφιάδες να προσπαθήσουν από ανάλογη θέση με τη δική μας σήμερα να αναλύσουν περισσότερο τις ιδιαίτερες ιδιότητες που έχουν τούτα τα εννιά κομμάτια στο να διασχίζουν (όχι αποκλειστικά, μα κυρίως) ψυχολογικές και στιλιστικές αποστάσεις. Κι ασφαλώς θα βρεθούν και τότε πράγματα να γραφτούν.