Yearbook 1

Kraut pop ή μήπως kraut electronica; Οι Σουηδοί Studio είναι από κάθε άποψη εραστές των αρετών της pop καθώς όμως φαίνεται δεν έχουν επαρκείς ικανότητες συγκέντρωσης της έμπνευσής τους και έτσι αναλώνουν αυτή σε συνθέσεις που μοιάζουν και είναι ατελείωτες. Μια συλλογή που συγκεντρώνει χωρίς καμία συνοχή, αρχή, μέση και τέλος ηχογραφήσεις πενταετίας, καταλήγει να μπαίνει σφήνα στην πρώτη δεκάδα του 2007, που μετράει πλέον δύο γαλλικές... συγνώμη σουηδικές συμμετοχές.

Όσο και αν θέλω να αποφύγω να το ομολογήσω, η βασική ιδέα είναι η dub θεώρηση των πραγμάτων. Είτε ταχθείς υπέρ των δεκαέξι λεπτών new wave καθολικισμού του Out There (που παραπέμπουν άμεσα στις στουντιακές αναζητήσεις του Alan Rankine, όποτε αυτές απελευθερώνονταν από τα στιχουργικά πάθη του Billy), είτε θεωρήσεις έγκριτο freestyle ατόπημα οτιδήποτε συμβαίνει εκτός των γραμμικών κιθαριστικών μελωδιών του Origin, θα κολλήσεις ανεπανόρθωτα με τους Studio. Σε κάθε περίπτωση θα διαπιστώσεις ότι η μουσική των Studio δεν γνωρίζει εκρήξεις και κορυφώσεις. Και κατ' εμέ αυτό είναι το χαρακτηριστικό του dub. Αρνητικό και απόλυτα θετικό ταυτόχρονα.

Οι Studio αρνούνται να φιλτράρουν τις επιρροές τους. Με τον ίδιο τρόπο που ο Girl Talk περνάει αυτούσια και απαράλλαχτα τα δεκάδες samples στα ενίοτε ενδιαφέροντα ηχητικά κολλάζ του, αναπαράγουν και οι δύο Γάλλοι... (Σουηδοί γαμώτο μου!) την ηλεκτρονικότητα των New Order, όπως αυτή χαρακτηρίζεται από την άκοπη επανάληψη που υποκαθιστά την έλλειψη γνώσης. Το Life's A Beach εκτός από την εξυπνάδα στον τίτλο φέρει και έναν παφλασμό των κυμάτων προς το τέλος. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο ιδανικά 80s από αυτό. Ο τελευταίος παφλασμός που θυμάμαι ήταν στην "Ακτή" της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, προτού προσβληθεί-προσληφθεί ο Σπανουδάκης από τη γαλάζια ίωση-γενιά.

Πες Bill Laswell, πες Jah Wobble. Μην πεις Public Image Ltd όμως. Το 'πα, το 'πα. Δεν το 'πα! OK! Καθάρισα και με το Indo που δεν τελειώνει ποτέ, έχει απολαυστικά μπασοπεράσματα και κιθάρες πεντακάθαρες που καθώς αγγίζουν τα όρια της μίνιμαλ ψυχεδέλειας αναρωτιέσαι μήπως ο όρος pop δεν τους ταιριάζει δα και τόσο πολύ. Πολύς ντόρος έγινε και για το ότι οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους afrobeat pop και κάπου εδώ θυμάμαι ότι υπάρχουν πέντε ολάκερες καλές στιγμές στην αχανή δισκογραφία των Material, αλλά σιγά μην τα παραδεχτώ κι όλα.

Ο δίσκος διαρκεί εβδομήντα λεπτά. Εβδομήντα λεπτά είναι η αιωνιότητα σε μια εποχή που οι αναγνώστες του μουσικού τύπου έχουν σταματήσει επιτέλους να γκρινιάζουν για το ότι δεν έχουν λεφτά για χάσιμο... και εσείς τα παίρνετε όλα τσάμπα και τα βγάζετε όλα τέλεια κ.λπ. γραφικά. Με double-click και unzip όλοι έχουν πλέον πρόσβαση στη γνώση και οι καλλιτέχνες δεν έχουν πρόσβαση στην τσέπη. Το ένα τέταρτο της ώρας όμως που θα σου "κοστίσει" το Out There επαναλαμβάνω ότι είναι το απόλυτο value for time για φέτος στο πεδίο της συνοδευτικά επιβλητικής μουσικής.

Και εν τέλει: έτσι ακριβώς θα έπρεπε να καθορίζεται η chill out μουσική και όχι σαν μια άβραστη σούπα που καθώς κρυώνει αναρωτιέσαι αν τελικά είχες παραγγείλει φρουτοσαλάτα. Ξέρω το bar με τα καλύτερα mojito στην πόλη και μπορώ να σας πω και ποιες μέρες θα ακούσετε τους Studio να καλύπτουν τις φωνές των γενικά faux θαμώνων του. Ρωτήστε να σας πω λοιπόν...