Approach
Έχουμε κρούσει κι αποκρούσει τόσες φορές την περιβόητη μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ή τα κρυφά δάκρυα του γελωτοποιού... Δεν έχουμε μιλήσει, αλλά οι ασχολούμενοι με τα μουσικά το ξέρουμε κι ας μην το αρθρώσαμε, για το υπερ-μοναχικό όταν επιλέγει κανείς να καταταγεί -και να δημιουργεί από ένα δωμάτιο- στους ηλεκτρονικάριους. Που ερμηνεύεται ενίοτε και στο ζόφος που φορτώνει στο μάξιμουμ τη σκοτεινή ατμοσφαιρικότητά τους, τη συνηθέστερη υπεκφυγή εχθρών και φίλων όταν δεν τους κερδίζει ο ρυθμός. Κι επειδή πλέον οι καιροί μοιάζουν όλο και πιο πολύ με υπερταχεία, η υπόθεση όλο και πιο συχνά φτάνει να γίνεται τρομακτική. Με το "Κάθε ώρα έχει τα μυστήριά της", ξεκινούσε ο Clive Barker το "Sacrament" του. Αν δε σε γραπώσει το ένα δηλαδή, θα το κάνει σίγουρα το επόμενο;
Κάπως έτσι, και χωρίς να είναι απόλυτα σαφές από πότε άρχισε το φαινόμενο, οι κύκλοι της ζωής μας γέμισαν υπογείως με τους συριγμούς των Tarmvred, Iszoloscope, Beyond Sensory Experience, Ah Cama-Sotz, Kattoo κ.ά., είναι αδύνατον να τους μετρήσει κανείς όλους, λες κι από μόνοι τους δεν είχαν ήδη αρκετούς. Επέδρασαν καταλυτικά κι οι πρώην black metalers του Βορρά που άφησαν τις κιθάρες για χάρη του άρρυθμου, υποχθόνιου ambient, αλλά το ιδρωμένο corpse painting τους δε σκουπίστηκε τόσο εύκολα όσο κι οι ίδιοι πίστεψαν.
Σε κάθε περίπτωση, η πολύτεκνη ήδη οικογένεια των Cold Meat Industry, Hymen, Ant Zen, Ad Noiseam μέχρι την Tympanic Audio απ' το Σικάγο, απέκτησε νέο μέλος από το 2006, την αθηναϊκή ομάδα Spectraliquid. Που μετά τη συλλογή "Konkrete" που έδωσε στα τέλη του 2007, είχε αμέσως κι άλλον τοκετό, ζωντανεύοντας στο μουσικό κόσμο το "Approach", το ντεμπούτο του Subheim, επίσης Αθηναίου, κι ομοίως από το 2006 κάτω απ' την ιδέα του τωρινού moniker. Το οποίο το Industrial Addiction το αναφέρει κι ως The Kostas K. Music Project, για να πέφτει πάντοτε μέσα. Έξυπνο.
Μαθαίνω πως με το "Approach" ο δημιουργός του δούλεψε απ' τις αρχές του προηγούμενου χρόνου. Ακούγοντάς το, είναι κατανοητή αυτή η χρονική τριβή με τα ίδια, κυκλικά συναισθήματα, ο παιδεμός. Που ωστόσο, κι υπό το πιο απλό πρίσμα αν το δεις, οδηγούν σε κάτι αρκούντως σπουδαίο κι ελπιδοφόρο, ειδικά αν επικεντρωθεί κανείς στις πιο περίτεχνες στιγμές του ("Ybe 76", "One Step Before The Exit", "Away", "Stranded") φτιαγμένες από έρπουσα, μελαγχολική ευφορία χωρίς όμως να έχει γωνιές ή τραχύτητα, αλλά τουναντίον τονισμένη ατμόσφαιρα και λιτές μελωδίες πάνω σε ανάπτυξη με χαμηλά μπιτ. Εξιτάρεται δε, σε τρεις τίτλους από απόκοσμα γυναικεία φωνητικά, επίτηδες ενορχηστρωμένα στην ευθεία στην τελική μίξη, ο υπερτονισμός θα κατέστρεφε τις υπόνοιες κι υποψίες που χρειάζονται. Κι αν μαγευτείτε κι εσείς απ' αυτά -δικαιολογημένα αφού το "Howl" είναι η εξαιρετική κορύφωση όλου του δίσκου- μάθετε εδώ κάτι παραπάνω για την ερμηνεύτρια, είναι δεδομένο ότι θα μας απασχολήσει ξανά, στο παρόν ανιχνεύεται απόθεμα αντοχών που θα 'χει συνέχεια...
Για να μη γίνει η οποιαδήποτε παρανόηση, το "Approach" δεν είναι ένας δίσκος που φέρει κάτι ανείπωτο ή έστω σε τέτοιο ολοκληρωμένο βαθμό που να γίνεται σημάδι εποχής. Του λείπει το κάτι παραπάνω, αυτό που θα το ανεβάσει τελεσίδικα επίπεδο και θα το κρατήσει εκεί. Θα το προτιμούσα με περισσότερα breaks και να μην η σπειροειδής ανάπτυξη κρατεί το όλο κόνσεπτ σε μια χαλιναγώγηση πεισματική, λίγο πιο ελεύθερο κι εκρηκτικό δηλαδή. Ακόμα και τα δύο ριμίξ περίσσευαν, άσε που πιστεύω ότι χαλάνε και μέρος της ακεραιότητας του άλμπουμ.
Εντούτοις, δίσκο από εγχώριο πρότζεκτ που να μπορούσαμε να τον βάλουμε μαζί μ' αυτούς των Ab Ovo ας πούμε, ή του Empusae και να θεωρείται απ' όλους κίνηση αυτονόητη σε όλα της, δεν είχαμε. Μέχρι φέτος. Σχεδόν (δίνω μπόνους τα λίγα δεκαδικά που δε βγαίνουν)...
