Σαφώς ανώτερο από το προ τριετίας συμπαθέστατο 'Head Music', σαφώς σπουδαιότερο από οτιδήποτε σοφιστικέ ή αληταμπουριζέ πλασάρεται εσχάτως από Μπριτάνια και Αμέρικα, σαφώς ικανό να μας θυμίσει ότι οι τελευταίες ευαίσθητες μουσικές στιγμές των 90ς έμελλε να είναι και οι τελευταίες της προσωπικής μουσικής μας ιστορίας. Ο Ryan Adams είναι βλάχος μωρό μου, και ο Brett Anderson ήταν ο μεγάλος έρωτας της εφηβείας σου. Γιατί αλλάζεις τις σελίδες τόσο βιαστικά, λέω;
Δεν ξέρω και πολλούς που να περιμένουν με αγωνία τον πέμπτο δίσκο των Suede, και αυτό είναι κάτι που πραγματικά με εκνευρίζει. Αν μας έχουν μείνει λίγες μπάντες που άνετα μπορούν να παίξουν μπάλα με την έννοια της τραγουδοποίας και τα παρακλάδια της οφείλουμε να τις προστατεύσουμε και όχι να τις αγνοούμε. Όταν οι Blur ξέχασαν πως γράφεται ένα τραγούδι, όταν οι Gene γκρεμίστηκαν στο χάσκον κενό της μικρότητας τους, όταν οι Pulp κοιμήθηκαν στην αγκαλιά ενός μάλλον συγχυσμένου Jarvis Cocker, απέμειναν μόνο οι Suede για όσους έχουν πότε πότε ανάγκη από πρόχειρους ύμνους στην γκλαμουρέ πλευρά της αλητείας, στο συνειδητό σκοτάδι της διάθεσης και φυσικά... στα κορίτσια, στα κορίτσια, στα κορίτσια!
Δε γεννιέται μια νέα μπάντα, ούτε πεθαίνει ασθμαίνοντας μια πάλαι πότε ένδοξη στα 10 + 1 τραγούδια του 'A new morning'. Δεν θα σκιρτήσει ακριβώς η ψυχή σου με το ραγισμένο πιάνο του 'When the rain falls', λίγο πριν κλείσει η αυλαία. Θα αναγκαστείς όμως να αναρωτηθείς πόσο καιρό έχει πραγματικά να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν θα ζητήσει πνευματικά δικαιώματα ο Bowie από τις ενδεχόμενες πωλήσεις που θα σημειώσει το 'Astrogirl' όταν κυκλοφορήσει σε cd single, ούτε θα συναντήσει πλέον κάποια κοπέλα τον εαυτό της στα γλαφυρά (γραφικά ?) περιγραφόμενα από τον Anderson 'Lonely Girls'. Δεν θα επανακτήσουν οι έννοιες του μελοδράματος και των ρομαντικών εναλλακτικών ποιητών την δικαιολογημένα τσαλακωμένη τους αξιοπρέπεια. Το σημαντικότερο; Δεν θα αποκτήσουν οι Suede ούτε έναν καινούργιο οπαδό με αυτόν εδώ το δίσκο. Όλα τα παραπάνω όμως απέχουν πολύ από το ζητούμενο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις...
Το ζητούμενο είναι το να μην ενοχλείσαι που ένας τόσο όμορφος δίσκος, είναι φτιαγμένος από μια μπάντα που εδώ και δώδεκα χρόνια ακολουθεί τις ίδιες φόρμουλες. Το ζητούμενο είναι να σε συγκινούν αυτοί που ακόμη γράφουν στίχους σε δεύτερο ενικό, αυτοί που απευθύνονται σε ανώνυμες γυναίκες, αυτοί που στο τέλος της βραδιάς έχουν πιει -χωρίς να τους φαίνεται- τα περισσότερα ποτά από όλους τους όλους.
Δέκα και ένα ακόμη τραγούδια που δίνουν στον Brett Anderson για ακόμη μια φορά το αναφαίρετο δικαίωμα να αρπάξει το μικρόφωνο από το καλώδιο και να του χαρίσει μερικές σβούρες στον ιδρωμένο αέρα. Και έπειτα όλοι εμείς να του ζητάμε απεγνωσμένα να μας παίξει και πάλι το 'We are the pigs'. Μην μπερδεύεσαι μωρό μου, μερικά πράγματα σε στιγμάτισαν και θα τα θυμάσαι για πάντα. Τα υπόλοιπα μην τα γνωρίσεις καν!