Spacecakes
Ίσως καθυστέρησαν λιγάκι τον πρώτο τους δίσκο, αλλά με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται και η λαϊκή ρήση (και δεν εννοώ το "όπου ακούς πολλά κοκόρια..."). Πηγαίνοντας στη ρίζα του συγκροτήματος, το παρελθόν του είναι γνωστό ("ο κόσμος το' χει τούμπανο...") τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην όμορφη Θεσσαλονίκη και τη λεβεντογέννα Κρήτη. Πλέον μετά από τέσσερα χρόνια μουσικής ζύμωσης σε ανήλιαγα στούντιο της Αθήνας, έχουμε στα χέρια μας (ή στους σκληρούς μας δίσκους) το παρθενικό απτό έργο των Sugah Galore.
Δεκαπέντε κομμάτια στο "Spacecakes", τα οποία άνετα στιγματίζουν το συγκρότημα με την ταμπέλα F'R'M (funk, rock, metal). Ειδική μνεία στις μουσικές γνώσεις και ικανότητες όλων των μελών, κυρίως γιατί έχουν ευρύτατη μουσική αντίληψη με αποτέλεσμα να αποφεύγουν τις υπερβολές που κάλλιστα θα μπορούσε να δημιουργήσει η επίδειξη δεξιοτεχνίας. Μετρημένες οι μπασογραμμές (και κυρίως τα slap), καλά δεμένες με τα τύμπανα (αρκετά δουλεμένα τα tutti τους, όχι ότι περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από γνώστες επιπέδου), οι κιθάρες καταφέρνουν να κρατήσουν τη δική τους διαφορετική ταυτότητα και να σταθούν σε μια μεταξύ τους ισορροπία χωρίς να βγαίνει κάποια από τις δύο "μπροστά". Τα πλήκτρα θα περίμενα να ξεφύγουν περισσότερο από το στυλιζάρισμα του "είδους" (ίσως να πειραματιζόντουσαν παραπάνω σε ήχους, παρόλο που μπορεί να είχαν επιπλοκές με τους αντίστοιχους ηχητικούς πειραματισμούς στις κιθάρες). Σίγουρα, τα πολύπλευρα δεδουλευμένα φωνητικά είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Sugah Galore εκ πρώτης όψεως. Όμως, εξετάζοντας αναλυτικά τον δίσκο, εμφανίζεται η πραγματικότητα (έτσι κάπως πρέπει να γίνεται μετά από αρκετά "διαστημικά κέϊκ"). Sugah Galore=Σ{(μ+σ+ε)π} U Σ{ε+α} όταν lim ε,α??, όπου Σ, σύνολο, μ = μουσική, σ = στίχοι, ε = ενορχήστρωση, π= 3,14 λεπτά μίνιμουμ σε κάθε κομμάτι, U=ένωση, ε = επικοινωνία, α = αγάπη, όταν τα δύο τελευταία τείνουν στο άπειρο. Χωρίς αγάπη, δεν φτιάχνεται Spacecake!
Θα αποφύγω κοινότυπες δικαιολογίες όπως "οι λάτρεις του είδους θα το λατρέψουν", "για ελληνική κυκλοφορία είναι εξαιρετική" και άλλα παρεμφερή υβρίδια. Τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου με τη σειρά, το "Animal" με την απίστευτα κολλητική μελωδία στην κιθάρα, το διασκεδαστικό "San Pedro", το ραδιοφωνικό "Trainers of hell" και τελευταίο και καλύτερο, το "Get the granny" (τελικά την έπιασαν;).
