The incredible / The invisible
Αρχίζω ξεκαθαρίζοντας πως δεν πρόκειται να αναλωθώ στο ότι η Sugahspank (κατά κόσμον Γεωργία Καλαφάτη) έχει εντυπωσιακή φωνή και ακούγεται σαν φτασμένη Αφροαμερικανίδα. Νομίζω πως σε όποιον έχει μια σχετική αντίληψη και γνώση είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, συνεπώς περιττεύουν τα σχετικά σχόλια. Εξάλλου το ξέρει κι η ίδια και σαφέστατα καλά κάνει!
Επίσης, δεν θα αναφέρω με πλήρη εντυπωσιασμό και την κάτω σιαγόνα μου να κρέμεται ότι ο Blend (ακούει και στο Γιώργος Μαντάς) έχει άψογη τεχνική κατάρτιση, ευφάνταστες ιδέες και ευρύ φάσμα μουσικών ακουσμάτων. Δεν του αξίζει, μιας και προ καιρού έχει δώσει το στίγμα του με εξαιρετικά μουσικά αποτελέσματα. Θα είναι σα να παραμένει το αιώνιο ταλέντο που όλοι ανακαλύπτουν και χοροπηδάνε κουνώντας χεράκια και ποδαράκια.
Η σύμπραξη των δυο τους μέσα από το υψηλών προδιαγραφών, δικό τους label, την Cast-A-Blast, μας φέρνει το The Incredible, The Invisible για το όποιο γίνεται ήδη αρκετός ντόρος και σίγουρα θα ακουστεί επαρκώς. Και είναι μία από τις περιπτώσεις εκείνες που πρέπει και οφείλει να ακουστεί. Σε μία χώρα που περιέργως (λόγω καιρικών συνθηκών και ραθυμίας) η κάθε είδους κλάψα αποθεώνεται και ο κάθε ψευτοπειραματισμός με καθυστέρηση 20 χρόνων ονομάζεται πρωτοπορία, κυκλοφορεί επιτέλους ένα άλμπουμ το οποίο δεν στερείται απολύτως τίποτα σχετικά με τις κυκλοφορίες εκτός ελληνικών συνόρων που απευθύνονται σε μεγαλύτερες αγορές. Ούτε σε ποιότητα, ούτε σε χρονική ακρίβεια, ούτε σε αισθητική. Δεν κατάλαβα δηλαδή, τι παραπάνω έχουν τα άλμπουμ της Alice Russell, των Belleruche, του TM Juke ή διαλέξτε κάποιο άλλο από τον κατάλογο της Tru Thoughts, της Freestyle, της Ubiquity. Επαναλαμβάνω, απολύτως τίποτα, εκτός του ότι δεν προέρχεται από τας Ευρώπας. Να δούμε πότε θα ξεπεραστεί αυτό το κόμπλεξ που εδώ και εκατοντάδες χρόνια κουβαλάμε. Με λύπη μου έρχονται στο μυαλό αρκετοί φίλοι και γνωστοί που θα ενθουσιάζονταν με την οποιαδήποτε μετριότητα που έχει την σφραγίδα κάποιου γνωστού label αλλά αγνοούν πλήρως τους Ottawa Bros, την Sugahspank ή τον Timewarp ας πούμε.
Πλάτειασα πολύ όμως γι' αυτό ας επιστρέψουμε εν τάχει στο καθαυτό ζητούμενο που είναι το ίδιο το άλμπουμ. Πλήρως ευθυγραμμισμένο με την παγκόσμια αναγέννηση (ή αναμάσημα για κάποιους) των κάθε είδους "μαύρων μουσικών" (βλ. funk, soul, old school hip-hop, blues) σκορπά σε 13 κομμάτια και 1 εισαγωγή έντονες συγκινήσεις. Είναι πραγματικά δύσκολο να μην γκρουβάρεις κολασμένα με το καταιγιστικό και άκρως ξεσηκωτικό Beat Junkie ή να μη σε καρφώσει στον τοίχο ο κιθαριστικός τσαμπουκάς του Kill The Bitch You Got In Ya. Ο δε διάλογος μεταξύ των turntables και της Sugahspank στο The Incredible πώς να σε αφήσει αδιάφορο; Εκπληκτική σύμπραξη των samples και της αφηγηματικής ικανότητας επέρχεται και στο Business Creep. Για σκεφτείτε τι σας θυμίζει το "κλεμμένο" θέμα...
Τι άλλο έχουμε; Έχουμε εκτός άλλων, αναφορές στην Minnie Riperton και τους Rotary Connection (Golden Chain), future-retro μπλουζιές (Bad Tooth), trip-hop αναπαλαιώσεις (Dynamite), αλλά και ηλιόλουστη soul (Blush).
Συμπερασματικά, τα στάνταρ είναι ήδη υψηλά αλλά όχι απροσπέλαστα, κολακείες δεν χρειάζονται όπως προανέφερα, μιας και χρησιμεύουν μόνο στους μέτριους και φαντασμένους και τέλος μία παρατήρηση. Αν τα 13 κομμάτια ήταν 9 ή 10 δεν θα μιλούσαμε για ένα αψεγάδιαστο πόνημα; Γιατί κάτι μου λέει πως ναι.
Προς αναμονή λοιπόν...
