Funeral mariachi

+ Gum Arabic [Annihaya]

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε το Δεκέμβρη της περασμένης χρονιάς με αφορμή "το άλμπουμ της περασμένης χρονιάς" από όνομα του παρελθόντος, τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά, αλλά έμεινε στον εξωτερικό (... στο συρτάρι ήθελα να γράψω αλλά δεν έχω πια τέτοιο) λόγω υποχρεώσεων. Στο μεταξύ δύο πράγματα συνέβησαν. Κυκλοφόρησε και η συλλογή "Gum Arabic" από τη μια, με υλικό παλιότερων "διασκευών" που υπήρχαν στα άλμπουμ της μπάντας που αγκάλιασε τη μουσική του Αραβικού κόσμου (και όχι μόνο) όσο καμιά άλλη, και από την άλλη, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή από τα αυταρχικά καθεστώτα και η μακροχρόνια ανεργία δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για εξέγερση. Το ρεπορτάζ λέει ότι πρώτη η Τυνησία αποτίναξε το καθεστώς του Μπεν Αλί, ενώ για την Αίγυπτο ο Χόσνι Μουμπάρακ αποτελεί παρελθόν. Το ντόμινο προχώρησε στην Αλγερία με μια εξέγερση "φτωχών" που ζητούν την παραίτηση του προέδρου Αμπντέλ Αζίζ Μπουτεφλίκα. Και στην Υεμένη, χιλιάδες διαδηλωτές ζητούν να φύγει το καθεστώς του Αλί Αμπνταλάχ Σάλεχ. Στο Μπαχρέιν, οι Σιίτες που νιώθουν πολίτες β' κατηγορίας εξεγέρθηκαν εναντίον των Σουνιτών, και του μοναρχικού καθεστώτος του βασιλιά Χαμάντ Αλ Καλίφα. Ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στο Ιράν, από τη μια εξέφρασε τη στήριξη στους Αιγύπτιους διαδηλωτές, από την άλλη όταν έφτασε η δική του σειρά αντέδρασε πυροβολώντας στο ψαχνό τους διαδηλωτές στην Τεχεράνη. Τρίζει πλέον και η καρέκλα του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, όπου οι νεκροί είναι εκατοντάδες. Στην ουρά και το Μαρόκο και το Ιράκ, και ο κατάλογος δείχνει να μην έχει τέλος, ή είναι μόνο η αρχή; Είναι όλες αυτές "αυθεντικές λαϊκές εξεγέρσεις" ή πίσω κρύβονται συμφέροντα τρίτων;

Κανείς μάλλον δεν μπορεί να το ξέρει, αλλά ας κλείσουμε την (υπερβολικά μεγάλη) παρένθεση για να γυρίσουμε στα δικά μας ... Το Funeral Mariachi είναι ηχογράφηση πριν το θάνατο του Charles Gocher το '07, που κυκλοφορεί τώρα. Και είναι ένα άλμπουμ που εμπεριέχει όλες τις μορφές αναζητήσεων της μπάντας μέσα στα χρόνια, σε μουσικές του τρίτου κόσμου (Ben's Radio, The Imam, Black Orchid, τραγουδισμένα στα αραβικά), σε μπλέξιμο μουσικών ειδών στο ίδιο άλμπουμ, αλλά και στο ίδιο τρακ (This is my name, ίσως το καλύτερο κομμάτι εδώ, μαζί με το Vine Street Piano), και τις gypsy jazz κιθάρες στα χνάρια του Django Reinhardt (!) με τα στοιχειωμένα πνευστά και κρουστά της Ανατολής. Στα Blue West και Holy Ground, ή το Come Maddalena του Morricone, φέρνουν στο νου σάουντρακ από γουέστερν του Σαμ Πέκινπα, έχουν άλλωστε προϊστορία στα σάουντρακς οι SCG (θυμηθείτε και τα Juggernaut, Piasa ... Devourer Of Men και Dulce από τις αρχές των νάιντις). Δεν θα χρειαστεί να ξανακούσετε τους Calexico!

Ακούστε όμως το Vine Street Piano για παράδειγμα, δε νομίζω να αρνηθεί κανείς την απλή ομορφιά του και τη βατή μορφή του, πάντα στο σχεδόν κατατονικό ύφος βέβαια του Charles Gocher στο πιάνο. Ξανακούγεται παρακάτω στο Mineral Wells. Εδώ είναι ίσως το αναπάντεχο του άλμπουμ, αφού σε μελωδίες τέτοιας ομορφιάς δεν μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Η μπάντα που διέγραψε τριακονταετή σχεδόν πορεία, και κρατήθηκε σαν καλά κρυμμένο μυστικό ενός περιορισμένου κοινού, προσφέροντας χωρίς κανένα ποιοτικό έλεγχο πάνω από 60 ηχογραφήσεις μεγάλης διάρκειας, έδωσε άλμπουμ από τα καλύτερα των δεκαετιών του '80 και του '90, που αντέχουν ακόμα και σήμερα, όπως τα Grotto Of Miracles, Torch Of The Mystics και 330,003 Crossdressers From Beyond The Rig Veda, ακριβώς γιατί δεν συμβιβάστηκαν ούτε στο ελάχιστο, και δεν παραδόθηκαν σε εύκολα μονοπάτια και συνταγές. Το άκουσμα ήταν δύσκολο, οι αυτοσχεδιασμοί πέρα από τις συμβάσεις.

Όχι δεν άλλαξαν στα τελευταία τους για χάρη της εμπορικής αναγνώρισης, δεν τους ενδιέφερε ποτέ, γιατί να το κάνουν τώρα. Ίσως τα αυτιά των ακροατών τους όμως να είναι τώρα λίγο πιο υποψιασμένα από τη σύγχρονη μουσική γύρω τους. Η οποία βέβαια στους SCG οφείλει την λίγο περισσότερο "επεισοδιακή" της μορφή, ή καλύτερα και στους SCG για να μην έχουμε και γκρίνιες.

Παραμένουν οι μόνοι που δικαιούνται να διασκευάζουν το σάουντρακ του El Topo του Jodorowsky αλλά δεν θα ξαναπαίξουν μαζί, αφού είναι μάλλον η τελευταία φορά που ακούγονται σαν τρίο. Οι Alan και Richard Bishop συνεχίζουν σαν The Brothers Unconnected βέβαια, σε περίπτωση που ανησυχείτε ...

Το Gum Arabic από την άλλη είναι μια συλλογή παλιότερου υλικού με δικές τους εκτελέσεις παραδοσιακής folk και ποπ από τη Βόρειο Αφρική (κυρίως την Αίγυπτο και το Μαρόκο) και τη Μέση Ανατολή, σε Λιβανέζικη εταιρεία. Ένα CD που δε θα μπορούσε να έχει καλύτερο timing δεδομένης της πολιτικής ανακατωσούρας από τη μια, που από την άλλη μαζεύει τρακς που παίζουν live εδώ και χρόνια όπως το Radio Morocco, το Esoterica of Abyssynia, ή το Space Prophet Dogon.

Και για τα δύο ... τουλάχιστον...