Random spirit lover
"They Took A Vote... And Said No"
Αυτοί μας το τραγούδησαν και μας το έμαθαν να το λέμε. Δε φταίω εγώ.
Οι Sunset Rubdown κέρδισαν την ψήφο μας στις πρώτες κυκλοφορίες τους - και ειδικά σε κάποια αρκούντως "σαλεμένα" eps. Άντε και πέρσι μετά χαράς "το βουλώσαμε" για να ονειρευτούνε... Τους "διαγράφει" όμως πλέον από τις λίστες προτίμησης το τρίτο κακοφωνικά συγχυσμένο άλμπουμ μέσα σε τρία χρόνια. Πόσο να αντέξει κανείς;
Καταρχήν είναι αδύνατον να ξεκινάει ένας δίσκος και να παρακαλάς πότε θα τελειώσει το πρώτο τραγούδι. Αδύνατον λέμε. Η πατενταρισμένη μελωδική φασαρία στο The Mending Of The Gown ακούγεται για αρκετά λεπτά ανυπόφορη. Το σπιντάρισμα στο ρεφρέν ακολουθούμενο από πιανιστική ησυχία σου σπάει τα νεύρα ήδη από τη δεύτερη φορά. Και πάνω απ' όλα: ο Spencer Krug δεν είναι ο David Bowie. Όσο και αν ο ίδιος έχει πειστεί για το αντίθετο.
Πάτα next. Πάτα next. Πάτα next. Πάτα next. Πάτα next. Πάτα next. Πάτα Next...
Ωραία! Tώρα έχεις φτάσει χωρίς πολλά πολλά στο The Taming Of The Hand That Came Back. Τη μοναδική σπουδαία στιγμή του δίσκου. Εδώ το art rock ολίσθημα τίθεται υπό έλεγχο, η μελωδία εμφανίζεται και εξαφανίζεται σε ιδανικές αναλογίες. Και μάντεψε! Ο Krug μπορεί και να είναι ο Bowie τελικά. Ένα τραγούδι υψηλής συναισθηματικής έντασης, ικανής ψυχικής εκτόνωσης και εγκεφαλικής αλλά προσγειωμένης ενορχηστρωτικής μαγείας.
Εφόσον ήθελε να "τα σπάσει" λίγο περισσότερο, αυτός ο εγκρατής ύμνος θα έτρεχε προς το νήμα των εντάσεων παρέα με το The Past Is A Grotesque Animal των Of Montreal.
Στο ενδιάμεσο έχασες εμβατηριακές διηγήσεις που αποτελούν πλέον το ισχυρότερο εξαγώγιμο προϊόν του Καναδά (Winged/Wicked Things). Γλίτωσες από κακόηχους μονολόγους που σε βάζουν σε υποψίες περί της απήχησης του Νίκου Καββαδία (έπεσε το πούσι από βραδύς κ.λπ. γραφικά) στη Βόρεια Αμερική (The Courtesan Has Sung). Και ασφαλώς δεν υπέστης το μαρτύριο της επιστροφής των Flaming Lips στην εποχή του θορύβου, αλλά με τα συνθετικά υλικά της (δήθεν) διαστημικής ησυχίας (Stallion). Τι να μου έδινες τώρα που σε γλίτωσα από όλα αυτά;
Πάτα stop. Eject. Σιγά μην το έχεις σε αυθεντικό cd. Πάμε και στοίχημα. Έχασες το Trumpet! Trumpet! Toot! Toot! που είναι όσο σαλταρισμένο όσο υπόσχεται ο γελοίος τίτλος του. Αλλά και πάλι είναι γεμάτο από "ου-ου-ου-ου" και διηγηματικές εντολές. Έχεις μπόλικη τέτοια κάβα από δαύτες. Δεν πειράζει. Παρένθεση. Ωραίο πιάνο πίσω από τις ηχητικές βρωμιές μπροστά...
Ο Spencer έχει πλήθος από projects να τρέχουν και να μη φτάνουν το παιχνίδι της έμπνευσης και καλό θα ήταν κάπου εδώ να δώσει ένα τέλος στο προσωπικό του εκτονωτήριο υπό τον τίτλο Sunset Rubdown. Αυτός είναι ένας απόλυτα μπερδεμένος, αλλά όχι dazed and confused, δίσκος. Ένας κουραστικός δίσκος. Σχεδόν μεγαλομανής, στη μανία του να αποτυπώσει στο σήμερα τη βερολινέζικη περίοδο του Bowie.
Τελικά μεγάλε δεν είσαι ο David Bowie... παρ' το χαμπάρι! Ε, καλά... κι εγώ δεν είμαι ο Lester Bangs. Αλλά ποιος θα ήθελε να είναι ο Lester Bangs; Ενώ ο Bowie; Ε; Ε; Ε; Για πες...
