Life on other planets
Ιστορία επιστημονικής φαντασίας Β΄ Εθνικής: Οι εξωγήινοι έχουν βαρεθεί τη ζωή τους και έρχονται να απαγάγουν ένα γήινο συγκρότημα για να τους διασκεδάσει. Μετά από επεξεργασία των άπειρων δεδομένων τους καταλήγουν στους Supergrass. Για ανταμοιβή μάλιστα, για τις μουσικές ομορφιές που τους πρόσφερε ο Gaz και η παρέα του, τους εμφυτεύουν το μικροτσιπ της έμπνευσης. Έτσι εξηγείται η τρίχρονη απουσία των Supergrass από τη γήινη μουσική παραγωγή.
Ηλίθιες χαριτωμενιές, θα μου πεις τώρα. Και έχεις δίκαιο. Αλλά δεν ξέρω τι συνέβη, οι Supergrass επέστρεψαν μετά από τρία χρόνια και ενώ όλες οι ενδείξεις (άκου το προηγούμενό τους άλμπουμ) οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι πλέον ήταν καμένο χαρτί, ανατρέπουν τα λογικοφανή με μία δισκάρα, που όμως πάω στοίχημα τη μισή μου δισκοθήκη, ότι θα περάσει στα ψιλά των προτιμήσεων του ευρύτερου μουσικόφιλου (;) κοινού.
Ένα χρονικό σκανάρισμα: Το 1993 καταγράφεται η γέννηση των Supergrass, αν και σαν συγκρότημα προϋπήρχαν με το όνομα The Jennifers. Το πρώτο τους άλμπουμ ήταντο "I should Coco" κυκλοφορίας 1995, και μετά προέκυψαν το "In it for the Money" το 1997 και το "Supergrass" το 1999. Φέτος έσκασε το "Life on other planets", που πραγματικά τα έχει όλα και συμφέρει. Σφυρίγματα, βήχα, πρόβατα, T-Rex, Pink Floyd, Sparks, ολίγη από Kinks, ψυχεδέλεια και το βασικότερο, οικονομία χρόνου στη διάρκεια των συνθέσεων.
Το opening track "Za", στηρίζεται στο πιάνο και στην ηλεκτρική κιθάρα και έχει κάτι από T-Rex τόσο στη χροιά της φωνής όσο και στη μελωδία. Το "Rush hour soul" χαρακτηρίζεται από τους τονισμούς των τυμπάνων και το ιδιόμορφο ρεφραίν, ενώ προς το τέλος του τραγουδιού ξεσπά ηλεκτρική θύελλα που σαρώνει τα πάντα. Στο "Seen the light", νοιώθεις τον Marc Bolan και όλο το glam rock να στήνει πάρτυ στο δωμάτιό σου, και η έκπληξη έρχεται στο "Brecon Beacons": ska-reggae κιθάρες ανατινάζουν τα πόδια σου, φωνητική μελωδία που κατακλύζει το είναι σου και θέλεις να την ακούς και να την τραγουδάς όλο το εικοσιτετράωρο, ένα break που κατεβάζει για λίγο το ρυθμό και space fade-out. Το "Can't get up" είναι ένα mid tempo τραγούδι που ξεχύνεται ηλεκτρικά και καταλήγει σε ακουστικό επίλογο. Το "Evening of the day" είναι η φωνητική μελωδία του 2002. Η ιστορία της ευφυούς pop συμπυκνωμένη σε 5 λεπτά, η αύρα του "Lazy afternoon" να ανατριχιάζει τους φίλους των Kinks, με ένα τελείως παράταιρο φινάλε που περικλείει σφυρίγματα, βήχα, γέλια και κρουστά. Το "Never done nothing like that before" ακουμπά στο punk και στην ψυχεδέλεια και το "Funniest thing" χαρακτηρίζεται από οργισμένη θλίψη και spooky φωνητικά. Το "Grace" και το "LA song" στροβιλίζονται στο κλίμα των τραγουδιών που προηγήθηκαν, το "Prophet 15" αποστασιοποιείται από την ένταση και επιπλέει πάνω σε μειλίχια ενορχήστρωση με στιγμές αναγεννησιακού ήχου, ενώ το closing track φλερτάρει με τη σαγήνη του "Dark side of the moon".
Το "Life on other planets" είναι απόρροια πίστης. Πίστης σε όλα αυτά που μας έκανα να αγαπήσουμε τη μουσική. Ας είναι ευλογημένοι οι Supergrass με τη θεία χάρη της εμπνευσμένης δημιουργίας!
