Supra argo
Οι Supra Argo δημιουργήθηκαν στο Detroit στα μέσα της δεκαετίας των 90’s από τον πρώην κιθαρίστα των Ultra Vivid Scene, Collin Rae και την Karen Sandvoss, drummer και παραγωγό. Εκείνη η εποχή φυσικά δεν είναι και τόσο μακρινή, ούτε φαντάζει έτσι. Εκ προοιμίου όμως ήταν μάλλον ασύμβατη (ίσως και άκαιρη) για έναν ήχο που συνδύαζε στις ηλεκτρονικές rock φόρμες του τους My Bloody Valentine, Pixies και Simian, με κοστούμια από τα γυρίσματα του ‘Star Wars’. Ίσως ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που το σχήμα μετακινούμενο στην California λίγα χρόνια αργότερα, χώρισε αφήνοντας πίσω του ένα μόλις album, το ‘Silveresque’ στην Tantalus Recording Group το 1998 και αρκετό, μη κυκλοφορημένο, υλικό.
Προσφάτως αποφάσισαν να προσπαθήσουν ξανά. Έτσι γίνεται όταν η χημεία μεταξύ κάποιων μουσικών έχει δημιουργήσει πολλά και εκλεπτυσμένα πράγματα και οράματα. Δεσμεύονται εφόρου ζωής. Σήμερα, ό,τι τότε φάνταζε εκτός εποχής με τις μελλοντολογικές και φανταστικές του παρεκτροπές, έχει πια επιτευχθεί, είναι σύγχρονο και με αναπόσπαστη θέση στο μοντέρνο εκλεκτισμό (έχετε σκεφτεί το πόσο μας άγγιξε η αλλαγή της χιλιετίας τελικά;).
Για την Karen Sandvoss βεβαίως η ενασχόλησή της στο ενδιάμεσο με τους Clevergirl θα μείνει ως μια εξίσου αφανής προσπάθεια να συνθέσει μια pop με διαφορετικότητα, αλλά και πάλι με άδοξο τέλος.
Και ενώ ήδη αναμένεται η πρώτη τους νέα δουλειά (ένα ολοκαίνουργιο ep), η τωρινή τους εταιρεία, η Omega Point Records από το Chicago, επανεκδίδει φέτος το μοναδικό τους εκείνο album, μαζί με τέσσερα κομμάτια από ένα κατοπινό του ep που δεν βγήκε ποτέ. Σύνολο δώδεκα τραγούδια.
Όταν οι Supra Argo τραβούν δρόμους πολύπλοκους με ψυχεδελίζουσες pop αισθητικές, πάνω στα πλήκτρα και τις κιθάρες σε εναλλασσόμενους ρόλους και δυνατές μελωδίες, είναι πράγματι απολαυστικοί - είτε τραγουδάει η Karen Sandvoss, όπως επί το πλείστον συμβαίνει (‘Or Un-Manned’, ‘Dream The End’, ‘Duster’, ‘Silveresque’, ‘Headless Giant’), είτε ο Collin Rae (‘Crash My Car’ και στο bonus track ‘Please Don’t Know’, όπου τα σπασίματα και το τρέμολο της φωνής του θυμίζουν τον Guy Kyser των Thin White Rope), είτε και οι δύο (‘Piranha’, ‘Off Blue’).
Ασφαλώς και αυτό το ντουέτο έχει αποδεκτή προσωπικότητα και μεγάλη αξία. Και με τόσους τριγύρω να τις ευαγγελίζονται απλώς και για τους τύπους μόνον, οι ακροάσεις του παρόντος cd και οι περιηγητικές απολαύσεις που αυτό περιέχει, εξωτερικεύουν μια αυθεντική συγκινησιακή έκφραση, γεμάτη νοσταλγική διάθεση και πολύ καλά έως εξαιρετικά τραγούδια.
Από τα σημαντικά albums που μετέφεραν επιτυχώς στη νέα χιλιετηρίδα μια μετεξέλιξη του shoegazing ήχου, μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Kurt Vonnegut («μια απόπειρα συμπλοκής των περιστατικών»), την ψυχεδέλεια και το ύφος που παραδοσιακά χαρακτηρίζει τους ανήσυχους rockers. Να μιλήσουμε για space-pop/rock; Με τέτοια δεδομένα, είναι νομίζω η καταλληλότερη στιγμή. Σχεδόν...
