Ten Love Songs

H Sundfor μπορεί να είναι πρώτο όνομα στην πατρίδα της τη Νορβηγία, ωστόσο έχει κάνει διεθνή ανοίγματα, συνεργαζόμενη με τους M83 στο "Oblivion" και με τους Royksopp στο "Running to the sea". Το αν το "Ten Love Songs" θα την κάνει διεθνώς γνωστή είναι αδιάφορο. Αρκεί το ότι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2015.

Μπορεί να λέγεται "Ten Love Songs" και να κινείται σε up-beat και pop ήχους, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αποτελεί το ιδανικό soundtrack για να τρέξουμε αγκαλιά με το ταίρι μας σε φραουλένια λιβάδια. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ένα εύκολο άκουσμα. Δεν αντιλέγω στο ότι η αγάπη (τόσο η λαμπερή όσο και η σκοτεινή όψη της) είναι το σχεδόν αποκλειστικό θέμα της pop μουσικής. Άλλωστε αυτό συμβαίνει και στη rock - ό, τι κι αν σημαίνει πια αυτός ο τόσο ταλαιπωρημένος όρος. Ωστόσο, η Sundfor καταφέρνει (δικό της δημιούργημα αποτελεί ουσιαστικά ο δίσκος, όλα τα κομμάτια αυτή τα έχει γράψει και συνθέσει) να δημιουργήσει μέσα από τα κλισέ έναν καθ' όλα ολοκληρωμένο δίσκο για το σκοτάδι και τις εμμονές του έρωτα, τεστάροντας παράλληλα τα όρια της pop. Δεν βάζεις εύκολα στη μέση ενός άλμπουμ το "Memorial", ένα δεκάλεπτο ονειρικό κομμάτι με εκκλησιαστικό όργανο και με θέμα έναν χαμένο εραστή, ειδικά μετά από έναν europop δυναμίτη σαν το "Kamikaze"...

Εκτός όμως από τη σύνθεση και τη στιχουργία, πήρε απολύτως πάνω της το δίσκο και τη δημιουργία του, σε σημείο να υποστεί καταθλιπτικά επεισόδια. Επί παραδείγματι, όταν προσπαθούσε να πετύχει τον ιδανικό για αυτήν ήχο μιας πτώσης αεροπλάνου για το "Kamikaze", έφτασε στο σημείο να εγγραφεί σε εξάμηνη λίστα αναμονής για ένα συνθεσάιζερ Swarmatron, να το φτιάξει μόνη της ευθύς εξαρχής για να μην περιμένει, και να ψάξει να βρει τον Leon Dewan, δημιουργό του συνθεσάιζερ αυτού, για να τον συμβουλευτεί σχετικά, επειδή το όργανο δεν τής έβγαζε τον ήχο που ήθελε!

Πέρα από όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για έναν προβλέψιμο δίσκο. Η Sundfor αλλάζει προσωπικότητες σε κάθε κομμάτι, δίνοντας στο καθένα τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα. Στο προαναφερθέν "Memorial", η ορχηστρική μουσική στέκεται στο προσκήνιο, αφήνοντας το συνθετικό ταλέντο της δημιουργού να λάμψει. Στο "Slowly" γράφει τον πιο όμορφο και ευάλωτο στίχο του άλμπουμ για την οικουμενικότητα των ανθρωπίνων συναισθημάτων: "we have different heartbeats but all the same heartbreak". Στο "Delirious" βγάζει όλη τη λύσσα της προδοσίας - αυτός που την πλήγωσε θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Στο "Accelerate" τραβάει με τη φωνή της στίχους - ίσως για να καταδείξει το αέναο των συναισθημάτων αυτών: όσο θα υπάρχουν ερωτευμένοι άνθρωποι, θα νιώθουν την ανάγκη να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να χαθούν στο άπειρο με το αντικείμενο του πόθου τους.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιστεύω ότι δύσκολα θα κάνει η Susanne Sundfor το μεγάλο μπαμ στα διεθνή ακροατήρια. Δεν είναι βλέπετε Lana Del Rey για να κρυφτεί πίσω από την (γοητευτική ομολογουμένως, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) περσόνα της γατούλας - Λολίτας. Η δική της θλίψη δεν είναι επιτηδευμένη και στυλιζαρισμένη. Τουναντίον, η Sundfor πετάει το ένα κάλυμμα από πάνω της μετά το άλλο, χωρίς να διστάζει και χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις. Μένει "γυμνή σαν λαιμός κοτόπουλου", όπως έγραφε η αγαπημένη της Σύλβια Πλαθ στη "Συνάντηση των Μελισσών". Το όρια ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος χάνονται και μένει ένας δίσκος στοιχειωμένος και δύσκολος. Αλλά ταυτόχρονα μαγευτικός.

Θα έλεγα ότι στην τελική, το "Ten Love Songs" είναι το αντίστοιχο "I Never Learn" της Lykke Li για το έτος 2015. Απλά εκεί που η Lykke Li σπαράζει για τη χαμένη της αγάπη εν μέσω indie pop κιθαριστικών μελωδιών και "φιλσπεκτορικών" πινελιών, η Susanne Sundfor το κάνει με απελπισμένες, εκρηκτικές artpop / synthpop και disco μουσικές, που σε κάνουν να χτυπιέσαι από το χορό, για να μην καταρρεύσεις στο πάτωμα από το κλάμα. Αν ο δίσκος αυτός είχε βγει το 2010, σίγουρα με αυτόν θα χόρευε η Robyn το "Dancing on my own".