The Long Dark Blue

Τους This Routine is Hell τους λατρεύω - το Howl (2013) είναι ένα από τα αγαπημένα μου hard άλμπουμ όλων των εποχών - είχε επιδράσει επάνω μου (και ακόμη το κάνει) ως καταιγίδα - ειδικά εκείνο το I Wake To See The World Go Wild, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια δεν βγαίνει από το μυαλό μου, δεν βγαίνει! Την εποχή μάλιστα που τους πρωτοάκουσα, κάποια στιγμή με θυμάμαι να ονειρεύομαι: ρε γαμώτο, εάν είχα μια μπάντα, έτσι θα ήθελα να παίζει».

Πως βρέθηκαν στον δρόμο μου φέτος το καλοκαίρι, ούτε που το κατάλαβα. Τους πέτυχα στο New Noise Festival στην Καρλσρούη. Είδα το live τους (στο οποίο δυστυχώς ήταν μετριότατοι!) και με το πέρας αυτού, τι του έμενε μετά του fan; Βουρ στον κουβά με τα καλούδια. Αγόρασα πανέμορφο (μπορντώ, παρακαλώ!) t-shirt, πιάσαμε την κουβέντα με τα παιδιά για κάνα δίωρο, πήρα και το τελευταίο τους CD, που σας το παρουσιάζω εδώ.

-----------

Κρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην το ακούσω στο αμάξι - ήθελα τον δικό μου, τον αποκλειστικό μου χρόνο μαζί του, στο σπίτι. Αναρωτιόμουν: «Να είναι άραγε στο ηχογραφημένο υλικό η ίδια μπάντα που ήταν στο παρελθόν ή θα είναι κάτι από αυτό που άκουσα στο live;», γιατί...

... γιατί λοιπόν οι Swain που είδα ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήξερα ως τα τώρα. Οκ, παραμένουν πάντα η «ίδια» μπάντα, μια μπάντα που «ουρλιάζει» και κάνει ακόμη και σήμερα πολύ θόρυβο (σαν γνήσιοι hardcorάδες), αλλά τώρα είναι και πιο art, και πιο rock, και πιο indie, και πιο grunge, και πιο πειραματικοί, και πιο ευαίσθητοι, και πιο mainstream, και πιο soft, και πιο surf, και με περισσότερες νεανικές ανησυχίες, και πιο pop (what?- ναι, ΝΑΙ! κάποιες στιγμές είναι ΚΑΙ pop!). Και όχι μόνο. Οι Swain εξελίχθηκαν. Προς το καλύτερο, το ΠΟΛΥ όμως καλύτερο. Και πως τα χώρεσαν όλα αυτά σε 13 κομμάτια με διάρκεια μόλις 31 λεπτά; θα με ρωτήσετε. Ταλέντο είναι αυτό καλοί μου αναγνώστες - αν το 'χεις, μετά όλα είναι εύκολα!

Πάμε στο CD τώρα. Opening track το “Hold my Head”

Ξεκινάνε με «παλιά μου τέχνη, κόσκινο» = κραυγές και θόρυβο

When I'm feeling down, I don't wanna get up
I'm waiting for the day when I've felt enough
Got a needle and thread, to fix my head
But the hole is too large, so I'll count myself dead

...στη μέση του κομματιού, αντιλαμβάνεσαι ήδη πως κάτι άλλο παίζει εδώ, κάτι έχει αλλάξει...
...και τελειώνουν το κομμάτι με ήχο από Carousel! Τι μας περιμένει παρακάτω, άραγε;

Βαριά ξεκινάει το δεύτερο, “Half asleep/ Half awake” -θεσπέσια η μελωδία- θανατηφόρο το μπάσο, στίχοι:

Quit my life, quit my job, quit my girlfriend
Now I'm staring at the back of an old trend
It made me happy. It made me sick
It made my skin grow thick
Because it gets cold, cold, cold
And I'm getting old

Στο τρίτο “Punk-Rock Messed You Up, Kid!” αντιλαμβάνεσαι πως έχουν σπαταλήσει πολύ χρόνο ακούγοντας και μελετώντας τις σπουδαίες μπάντες της γενιάς μας. Λυρικοί, έως εκεί που πάει! Τέταρτο και πέμπτο “Never Clean My Room” και “It's Hard To Make Friends”, οι pop νεανικές ανησυχίες που λέγαμε και νωρίτερα.

Nirvana, Sonic Youth, Pixies, Killing Joke στα Seen a Good Man (In A Bad Mood), και Kiss me Hard/καλά, στο τελευταίο, το μόνο που λείπει εδώ είναι η Kim). Beck και δεν ξέρω και γω ποιοι ακόμη ήχοι παρακάτω, που κάπου τους αναγνωρίζω, κάπου δεν τους θυμάμαι πλέον, καθώς, κάπου έχει αλλάξει/μεταλλαχθεί η μουσική μου προτεραιότητα/ καθημερινότητα. Ακόμη και τους συντοπίτες τους (τους έτερους Ολλανδούς De Staat) ξεπατικώνουν τα μαϊμούνια (στο Hoping For It). Διφωνίες Pink Floyd, κιθαρικοί Porcupine Tree οδοί, Archive μονοτονίες (Never clean my room) και Renaldo & the Loaf/Snakefinger τονικές-οριακές κιθαρομανίες (It's Hard To Make Friends).

Ναι, ναι, τα ξέρετε αυτά τα ριφ, αλλά είναι τόσο καλοπαιγμένα εδώ. Και είναι και αυτά τα σόλα τους, τόσο μικρά και τόσο όμορφα, τόσο “καλό-Dead Kennedys-γουστα” Εξίσου όμορφες και οι δι-τριφωνίες τους στα ρεφραίν. Κόλλησα. Δεν το βγάζω από το repeat!

Στο Faze me θυμούνται τον παλιό τους εαυτό και κοπιάρουν το alter ego τους, τους This Routine is Hell! Το κομμάτι θα μπορούσε να είναι άνετα και Killing Joke μαζί με New Model Army. Στην δε έξοδό του κουβαλάει μια από τις καλύτερες στιγμές του album- μια ομορφιά φωνητικών από τα 60s, μια πολυφωνία επάνω σε ένα χαρούμενο (surf-punk;, λέω εγώ τώρα!) μοτίβο.

If it doesn't scare you, you're not doing it right
If it doesn't faze you, you're doing nothing at all

...και είναι εκεί, στο 1:50 του κομματιού που στην φαντασία μου ένα αόρατο lift ανεβάζει στην σκηνή 3 γεματούλες Κυρίες, ντυμένες στα Ροζ, Λαχανί και Γαλάζια, οι οποίες τραγουδάνε εν χορώ:

... I am now
Thrill me, faze me, kill my blues

...και ο Bill, πεσμένος στο stage να απαντάει ουρλιάζοντας

... and I wanna be here; I wanna be scared again
And I wanna feel it; I wanna be nervous again

...και πολύ θα τό`θελαν να μπορούσαν να το «συλλάβουν» αυτό το surf μοτίβο, οι κάθε λογής τυχάρπαστοι Beach Boyδες!

Το CD τελειώνει με το Rid Myself Of You, το οποίο ενταφιάστηκε στο μυαλό μου με το που το πρωτοάκουσα και έπιασε στασίδι εκεί για πολύυυ καιρό- το ξέρω! Αν κάποιος με ρωτήσει τι είναι οι Swain, αν μπορούν να κάνουν κάτι όμορφο, αυτό θα του βάλω να ακούσει. Το κομμάτι αυτό από μόνο του είναι και ένας πάρα πολύ καλός λόγος να αγοράσετε αυτό το CD. Θα σας δώσει 3 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα, σε οποιαδήποτε συλλογή θα θελήσετε να γράψετε, για τον οποιοδήποτε. Χωράει παντού, ως closing track, σε κάθε rock συλλογή (και θα σας θυμούνται για καιρό για αυτό).

Τελικά, είναι οι Swain απλά μια καλή copycat μπάντα; Hey, να μην ακούω χαζά! Οι Swain είναι ώριμοι πλέον, έχουν προσωπικότητα και όπως αποδείχθηκε με αυτό το CD, είναι επίσης και πάρα πολύ καλοί «κλέφτες» [που έλεγε και (ένας ήταν) Ο Μάνος!] Τόσο απλά και είναι έτοιμοι πλέον και για καριέρα, αρκεί να το πάρουν χαμπάρι και οι ίδιοι τους πρώτα απ' όλα. Να καταλάβουν πως η καριέρα χτίζεται με «κομματάκι» περισσότερο επαγγελματισμό και λιγότερη γκρίνια.

Μα γιατί τα βλέπω όλα όμορφα; Είναι ο έρωτας που είναι τυφλός ή είναι η νύφη τόσο όμορφη; Δεν είναι απλά όμορφη guys, κούκλα είναι, σας το υπογράφω! Ώρες-ώρες λέω πως ακόμη και ακόμη και ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας να έπαιζαν, το ίδιο θα τους λάτρευα.

ΥΓ. Οι κλασσικοί hardcorάδες, θα απογοητευθούν - το The long dark blue ΔΕΝ! είναι ένας ακόμη hardcore δίσκος. Οι έχοντες καθαρό και ανοιχτό rock μυαλό ακροατές, θα βρουν εδώ μια σπουδαία μπάντα.

A Masterpiece.