Ghost days

Εδώ αναπνέουν η εξαϋλωμένη κληρονομιά του Nick Drake (κι όχι μόνο στο "συγγενικό" τους Big Moon ή το It's a nickname), οι σκοτεινές στιγμές του Paul Simon, οι αισθαντικές νυκτωδίες του Ed Harcourt και του Tom MacRae, ίσως και κάποιες μακρινές αντανακλάσεις ορισμένων προσωπικών ερμηνευτικών στιγμών του Thom Yorke και του Robert Wyatt.

O Syd Matters μπορεί και να πήρε το ψευδώνυμό του από το συγκρότημα ενός Syd κι ενός Waters, αλλά είναι ολοφάνερο πόσο λατρεύει τον πρώτο - και μπορεί και να γνωρίζει πού έμενε. Ο άτιμος με έκανε δυο φορές να λυγίσω, στα Everything else και After all these years. Να σταματάω να κάνω οτιδήποτε και να συγκινούμαι για όλα τα ανεξήγητα ή ευεξήγητα. Να προσπαθώ να αποσυνθέσω το πρώτο στα στοιχεία που το κάνουν τόσο μαγευτικό: ελλειπτικό κιθάρισμα, δοσμένη ερμηνεία, σπαρακτικά λόγια, λιτά όργανα που μπαίνουν ψηλαφιστά το ένα μετά το άλλο, δυο επίπεδα αξέχαστης μελωδίας. Επτά τραγούδια μετά, στο άλλο άκρο - μια ανεστραμμένη, πιο αποστασιοποιημένη ερμηνεία, θαρρείς πως ανακεφαλαιώνει σε 3 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα συναισθήματα ολόκληρης ζωής.

Μιλάμε για τον ... παριζιάνο Jonathan Morali, που, και πάντα συνοδευόμενος από τέσσερις μουσικούς, είναι τακτικότατος στην ανά διετία τροφοδότησή μας με ό,τι πιο εμπνευσμένο και τρυφερόκαρδο σε ακουστική φολκ και σε βελούδινη μπαλαντοκομία: A Whisper And A Sigh (2003), Someday We Will Foresee Obstacles" (2005) και τώρα τούτο εδώ. Για εκείνους που ζητούν παρασύνθημα, ας θυμηθούν το διαδεδομένο Black & White Eyes από το πρώτο ή το αγαπημένο μου Watcher από τη συνέχεια. Κάπου στα ενδιάμεσα συνέθεσε το σάουντρακ για την ταινία Heartbeat Detector.

Ακόμα κι αν, σε επίπεδο επιστημονικής φαντασίας, το ροκ βαρεθεί να υπάρχει, η electronica φτάσει στον απόλυτο μινιμαλισμό κι όλοι οι ποπ μελωδικοί συνδυασμοί εξαντληθούν, δε θα εκλείψει ποτέ το "είδος" των τραγουδοποιών/ τραγουδιστών που καταφέρνουν τα πάντα με τα απλούστερα μέσα - συνήθως το συνθετικό ταλέντο και την κιθάρα τους, και μας δίνουν τόσα πολλά χρησιμοποιώντας τόσα λίγα.