Aloha Got Soul

Soul, AOR & Disco in Hawaii 1979-1985

[Όλοι έχουμε συμμετάσχει στο ιστορικό υποτιμητικό ανέκδοτο στο οποίο αναρωτιόμαστε σε τι θα μπορούσε να είναι τόσο καλή η Χαβάη ώστε να κερδίζει κάποιον πέντε-μηδέν. Διαχωρίζω τη θέση μου αργά, αλλά με ντοκουμέντα και ενθουσιασμό που ελπίζω να μου εξασφαλίσουν ασυλία].

Ενώ η μουσική της περιοχής δεν έχει μείνει πάντοτε κρυφή από τις κυρίαρχες προσλαμβάνουσες της κεντρικής Αμερικής και την ευρύτερη ποπ κουλτούρα (βλέπε hapa haole) η τοπική σκηνή τις περισσότερες φορές κινήθηκε κάτω και από τα όρια του καλτ. Την αδικία αυτή προσπαθεί να αποκαταστήσει ο τοπικός Dj Roger Bong με το label-blog της Aloha Got Soul που πιθανόν να έχει υποπέσει στην προσοχή των φετιχιστών του βινυλίου τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια συγκινητική προσπάθεια να μεταδοθεί η σχετικά άγνωστη μουσική της περιοχής και για την κυκλοφορία αυτή ενώνει τις δυνάμεις της με την ελαφρώς πιο γνωστή Strut.

Στη συλλογή περιλαμβάνονται τραγούδια από τα late 70s έως mid 80s από κατά πλειοψηφία άγνωστους καλλιτέχνες και ειλικρινά πρόκειται για ένα από τα καλύτερα various artists που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Ο ήχος είναι αυτός που περιγράφεται στον τίτλο. Disco, soul, jazz, AOR, με funk καμβά και έκτακτες εμφανίσεις από pre-electro, boogie και γενικά ό,τι θα ονομάζαμε surf-folk. Άλλοτε ως ήχος που θα ακούγαμε στο μέσο αμερικανικό ραδιόφωνο και άλλοτε μέσα από το τοπικό φίλτρο, ένα σύνολο από hits that never were έρχεται να εκθέσει όσους όπως ο υποφαινόμενος έβλεπαν πάντα με επιφύλαξη τον όρο "καλοκαιρινή μουσική".

Ακούω και ξανακούω τη συλλογή συνεχώς τις τελευταίες μέρες τόσο γιατί τη λάτρεψα όσο και περιμένοντας τον κυνικό εαυτό μου να παρέμβει και να καταλήξει πως μέρος του θαυμασμού μου οφείλεται στον υπόγειο χαρακτήρα της όλης φάσης, στη χαρά του να ανακαλύπτεις κάτι που αποκλείεται να γίνει ευρέως γνωστό. Ανοησίες φυσικά. Για την ακρίβεια όσο πιο πολύ το ακούω τόσο περισσότερο εκτιμώ το μουσικό αφτί του Bong και την ικανότητά του να παρουσιάσει μια συνεκτική εκδοχή μιας σκηνής που ακόμη και αν αυτά τα 16 κομμάτια ήταν το μόνο που είχε να προσφέρει και πάλι θα άξιζε να μας συστηθεί.

Ξενινάμε όπως πρέπει. Το "Countryside Beauty" των Tender Leaf, που με έκανε να έχω τη συλλογή στα υπόψιν με το που προαναγγέλθηκε, είναι κάτι ανάμεσα σε easy listening, εναρκτήριο θέμα τηλεοπτικής σειράς και καλώς (;) εννοούμενη yacht-pop, ένα πραγματικό χαμένο χιτ με τα "vτουντουντού" να κολλάνε σαν τσίχλα. Μέχρι και το τέλος πολύ λίγα από τα κομμάτια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδιάφορα. Ο ήχος καθαυτός δεν έχει κάτι το πρωτότυπο, τον έχεις συνηθίσει στη ζωή σου πριν καν αρχίσεις να ακούς συνειδητά μουσική, η συνολική προσπάθεια όμως είναι και σταθερά ποιοτική και εκλεκτική.

Οι Aura και Lemuria είναι τα δύο ονόματα που πιθανότατα θα αναγνωρίσουν οι περισσότεροι ή αυτά που τέλος πάντων γνώριζα εγώ, για να μην υποθέτω και για λογαριασμό των υπολοίπων. Εκπροσωπούνται αντιστοίχως από τα "Yesterday's Love" και "Get Τhat Happy Feeling", το πρώτο ένα ακαταμάχητο disco διαμάντι με λίγο funk φλάουτο (!) στο τέλος, το δεύτερο - που βρίσκεται και στο καταπληκτικό Lemuria Lp - ένα soft jazz μίνι-ταξίδι που κάνει ξεκάθαρο γιατί ο Kirk Thompson, ψυχή του πρότζεκτ Lemuria, έπαιξε κάποτε και με αυτόν ακόμη τον George Benson. Όλα τα τραγούδια εμφανίζονται με τη δυναμική του χιτ, χωρίς την εκβιαστική in your face ιδιοσυγκρασία, κάτι που δίνει στην ακρόαση μια χαλαρότητα που μάθαμε να θεωρούμε συχνά πως υπονομεύει τη συγκέντρωσή μας στα όσα ακούμε. Κακώς.

Το ερώτημα επίσης περί του αν η καλή μουσική σε χτυπάει στο μυαλό ή την καρδιά είναι φυσικά αχρείαστο όταν η μουσική σε χτυπάει ταυτοχρόνως σε μυαλό, καρδιά, πόδια και όπου αλλού βρει. Οι σέξι στιγμές όπως τα "Call Me" και "Feel Like Getting Down" υπερβαίνουν τη φτηνή λογική του μέσου ραδιοφωνικού χιτ, ενώ η γενικότερη ποικιλία των ακουσμάτων κάνει το κάθε τραγούδι δυνητικό μέρος οποιουδήποτε dj set, από το υπόγειο dancefloor έως την ultra-indie βραδιά ή το ξημέρωμα στο beach bar. Πάρτι ατμόσφαιρα στο ''Lady Of My Heart'' άψογο jazz sax στη διασκευή του ''Sparkle'' του Τatsuro Yamashita, υποψία chart-pop στο ''Kawaihae'' και άψογο instrumental κλείσιμο με mid-tempo bossa nova και jazz πιανάκι στο ''Coast To Coast''. Θα το σκεφτείς πολύ πριν ξαναχρησιμοποιήσεις τη λέξη ''cool'' δίπλα στους Pavement αλόγιστα.

To coolness είναι και το επικίνδυνο στοιχείο εδώ. Αν και μιλάμε για δίσκο που από το χαρακτήρα του προκαλεί και γαργαλάει τα πιο - ελιτίστικα είναι λάθος λέξη εδώ - αυτάρεσκα μουσικοφιλικά ένστικτα του ακροατή, δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε επικίνδυνα συμπεράσματα. Μιλάμε για μουσική που παίχτηκε για να διαδοθεί και πρέπει να διαδοθεί. Ακόμη και αν για κάποιο ανεξήγητο - και πραγματικά ανησυχητικό - λόγο κάποιος μείνει ασυγκίνητος απέναντί της, αξίζει να μιλήσει στους γνωστούς του για την προσπάθεια του Bong ενισχύοντας έτσι την αναγνωρισιμότητα όσων αγωνίζονται για την καλή μουσική με τον όμορφο τρόπο που της αξίζει.

Αποδείχτηκε τελικά ότι η Χαβάη σταμάτησε στα πέντε αποκλειστικά για λόγους fair play.